Χθες που γύρισε η μεγάλη φουρνιά των αδειούχων του Αυγούστου, στην εφημερίδα, παρά τη ζέστη και την υγρασία, τα πρόσωπα ήταν ήρεμα, τα βλέμματα καθαρά. Οι εργαζόμενοι είχαν πάρει μια ανάσα, είχαν γεμίσει τις μπαταρίες τους -μπορείτε να προσθέσετε όποια άλλη κοινοτοπία μεν, αληθινή δε σας έρχεται στο μυαλό- και ένιωθαν έτοιμοι να κυνηγήσουν το ρεπορτάζ, να αντέξουν το καθημερινό άγχος. Το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους χώρους δουλειάς, είτε πρόκειται για κατάστημα, είτε για εργοστάσιο, είτε για μέσο ενημέρωσης, είτε για υπουργείο.

Οι διακοπές δεν είναι πολυτέλεια, όπως όλο και πιο συχνά αφήνεται να εννοηθεί, οι διακοπές είναι ανάγκη. Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, μάλιστα, από αυτές που τα πάνε ιδιαίτερα καλά στον ανταγωνισμό, οι διακοπές είναι περίπου... υποχρέωση. Έτσι ώστε να ξεκουραστεί ο εργαζόμενος, για να είναι πάλι παραγωγικός και αποτελεσματικός για τον εργοδότη. Αλλιώς, το κόστος από το περιβόητο “burn out”, το “κάψιμο του μυαλού και των νεύρων” -βασικό πρόβλημα στις ανταγωνιστικές κοινωνίες, και πρόβλημα... πολυτελείας στην Ελλάδα της κρίσης- είναι τεράστιο. Για τον άνθρωπο, την επιχείρηση, τα ταμεία.

Γι’ αυτό όταν κάποιοι επαίρονται ότι δεν κάνουν καθόλου -ή πολύ λίγες- διακοπές, κάνουν μεγάλο λάθος. Εξίσου μεγάλο λάθος με αυτούς που κατηγορούν τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη, τη Γεννηματά, τον Κουτσούμπα, τον οποιοδήποτε επειδή αποφάσισαν κι αυτοί να κλείσουν λίγες μέρες τα στόρια, να ξεκουράσουν το μυαλό τους, να περάσουν λίγο χρόνο χαλαρά με την οικογένεια και τους φίλους τους. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να υποχρεώνονται περισσότερο από τους άλλους να κάνουν διακοπές επειδή παίρνουν αποφάσεις που αφορούν τις ζωές των άλλων, επειδή κατά κανόνα η καθημερινότητά τους ξεχειλίζει από πίεση – και, για να λειτουργούν καλά, χρειάζονται φάσεις αποσυμπίεσης.

Τα παραπάνω ήταν γραμμένα με όρους ωφελιμιστικούς. Για να μην ξεχνιόμαστε, όμως, όπως χύθηκε αίμα για το 8ωρο -που για πολλούς εργαζόμενους έχει αρχίσει να θεωρείται πολυτέλεια-, έτσι δόθηκαν αγώνες για το δικαίωμα στις διακοπές. Να μην το εξευτελίζουμε.