Το ρεπορτάζ της ΑΥΓΗΣ (29/8):
Ακόμη και στο ποδόσφαιρο φτάνει η αντι-ΣΥΡΙΖΑ ανίερη συμμαχία που εκδηλώνεται στην πολιτική, αλλά και στη μιντιακή σφαίρα, καθώς ο “εκτελεστικός βραχίονας” της Ν.Δ. και του Κυρ. Μητσοτάκη δεν περιορίζεται στα συγκροτήματα Τύπου της οικογένειας Αλαφούζου και του εφοπλιστή Ευ. Μαρινάκη, αλλά φτάνει έως το σημείο δύο μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες που ανήκουν επίσης στους Αλαφούζο - Μαρινάκη να... καταγγέλλουν την κυβέρνηση επειδή δεν είναι ικανοποιημένες με τις επιδόσεις τους στο γήπεδο!
Βεβαίως, δεν περίμενε κανείς ούτε τα “κόκκινα” πρωτοσέλιδα κατά της κυβέρνησης ούτε την καταγγελία του Παναθηναϊκού πως... φταίει το Μέγαρο Μαξίμου για την ισοπαλία, ώστε να καταλάβει ότι τα επιχειρηματικά κέντρα της οικογένειας Αλαφούζου και του Ευ. Μαρινάκη έχουν συνασπιστεί εις βάρος της κυβέρνησης, λειτουργώντας εξ αντικειμένου υπέρ της Ν.Δ. και του Κυρ. Μητσοτάκη.
Πριν ο Ευ. Μαρινάκης αγοράσει με το όνομά του τον πάλαι ποτέ Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη και επανεκδώσει τα “Νέα” και το “Βήμα”, πλείστα όσα φύλλα που δεν έκρυβαν την συμπάθειά τους στον εφοπλιστή κατήγγελλαν διαρκώς “σκάνδαλα” εκεί που δεν υπήρχαν και διαγκωνίζονταν σε αντικυβερνητική προπαγάνδα με τα ΜΜΕ του ομίλου Αλαφούζου. Ταυτοχρόνως τα ίδια φύλλα φρόντιζαν, σε κάθε ευκαιρία, να φιλοτεχνούν το “ηγετικό προφίλ” του Κυρ. Μητσοτάκη και να λειτουργούν ως “παραταξιακές” εφημερίδες.
Σιωπή και συγκάλυψη
Όταν “έσκασε” το σκάνδαλο “Noor 1”, η Ν.Δ. προσποιούνταν πολλάκις ως εάν να μην το είχε ακούσει. Όμως, όταν αποκαλύφθηκαν οι επαφές του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη, σε μία δυσώδη υπόθεση με μυστηριώδεις θανάτους κομβικών μαρτύρων και πολλές υποψίες για τους αφανείς πρωταγωνιστές της, τότε η αξιωματική αντιπολίτευση ανακάλυψε μεν την εν λόγω υπόθεση, αλλά μόνο ως προς το ένα σκέλος της: δηλαδή τις συνομιλίες του υπουργού Εθνικής Άμυνας -που και ο ίδιος παραδέχθηκε- με τον ισοβίτη.
Ταυτοχρόνως, όμως, η Ν.Δ. “ξεχνούσε” διαρκώς την ουσία του σκανδάλου, που δεν ήταν οι συνομιλίες Καμμένου, αλλά οι τόνοι των ναρκωτικών που βρέθηκαν σε ένα πλοίο - φάντασμα. Το Μαξίμου, λοιπόν, κατηγορώντας τη Ν.Δ. πως δεν λέει κουβέντα για την ουσία της υπόθεσης, καλούσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραδεχθεί εξ ονόματος ποίου μιλούσε. Αίφνης ο εφοπλιστής Ευ. Μαρινάκης, με προσωπική δήλωσή του, επισήμανε ότι “δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται”, αναφερόμενος στη συγκεκριμένη υπόθεση.
Πέραν αυτών, όταν τα “Νέα” και το “Βήμα” κυκλοφόρησαν εκ νέου στα περίπτερα, είχαν χάσει και το ελάχιστο της κεντροαριστερής και προοδευτικής παράδοσής τους, καθώς καθημερινά υιοθετούσαν θέσεις ούλτρα δεξιάς εφημερίδας -αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στους τίτλους και τα “ρεπορτάζ” των “Νέων” στην περίφημη δημόσια συζήτηση περί εξομοίωσης κομμουνισμού – ναζισμού.
Εξάλλου ο ίδιος ο Ευ. Μαρινάκης δεν είχε κρύψει ότι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη είναι... εκείνος: “Γιατί βγήκα μπροστά” τιτλοφορείτο το άρθρο του στο πρώτο φύλλο της “νέας εποχής” των “Νέων”, με την οποία ο εφοπλιστής εγγυάτο ενημέρωση “με μαχητικότητα, αλλά χωρίς φανατισμό - δίνοντας βήμα και στη διαφορετική, αλλά τεκμηριωμένη και με ευπρέπεια διατυπωμένη, γνώμη”.
Μερικές ημέρες αργότερα, προφανώς, ο κεντρικός τίτλος “Ο σταλινισμός στην εξουσία” με τη φωτογραφία του Στάλιν ήταν η “χωρίς φανατισμό” ενημέρωση και η... “με ευπρέπεια διατυπωμένη γνώμη”.
Τα πάνω - κάτω
Πριν ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη γίνει Μαρινάκη, τα... συμπαθούντα τον εφοπλιστή ΜΜΕ είχαν ένα ακόμη σκληρό μέτωπο, πέραν της κυβέρνησης της Αριστεράς: τα ΜΜΕ του ομίλου Αλαφούζου, αφού διαρκώς ο ΣΚΑΪ στοχοποιούσε τον εφοπλιστή συνδέοντας το όνομά του είτε με την υπόθεση “Noor 1” είτε με “αποκαλύψεις” σχετικά με “παράγκες” στο ποδόσφαιρο.
Ο ΣΚΑΪ, όμως, καίτοι πρωτοστάτησε στη συγκεκριμένη επικοινωνιακή εκστρατεία, στη συνέχεια “ξέχασε” τις δικές του αποκαλύψεις. Ήταν όταν οι πάγοι μεταξύ Αλαφούζου - Μαρινάκη άρχισαν να λιώνουν και ακόμη και κορυφαία στελέχη των εταιρειών τους πηγαινοέρχονταν από τον έναν εργοδότη στον άλλον.
Κάπως έτσι φτάσαμε στις “ολυμπιακές” και “παναθηναϊκές” επιθέσεις προς την κυβέρνηση, από ένα σύστημα που, αφού εδώ και δύο χρόνια προσπαθεί να πλήξει το Μαξίμου με τη μιντιακή του υπεροπλία, τώρα επιστρατεύει και άλλο ένα “ατού” του: τους εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς δύο μεγάλων και παραδοσιακών ομάδων, που δεν αξίζουν τέτοια αντιμετώπιση από τους ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων συλλόγων...
