Στο κείμενο αποχώρησής τους τα μέλη της ΟΜ Βερολίνου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σημειώνουν:

Είμαστε παλιά και νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της ΟΜ Βερολίνου και της Νεολαίας. Ως μέλη της Διασποράς ζούμε, σπουδάζουμε και εργαζόμαστε στο εξωτερικό εξαιτίας των διαδοχικών κυμάτων μετανάστευσης που προκλήθηκαν από τις εγκληματικές πολιτικές των μεταπολεμικών κυβερνήσεων. Από την εποχή του εμφυλίου και την μεταπολεμική καχεκτική δημοκρατία, από τη χούντα αλλά και από την περίοδο της οικονομικής κρίσης και την σημερινή Ελλάδα των χαμηλών προσδοκιών. Ως ενεργοί πολίτες σε διαφορετικά κινήματα χειραφέτησης συναντηθήκαμε στο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που είχε την ικανότητα να τα στηρίζει και να τα εκφράζει πολιτικά. Αν και μακριά από την Ελλάδα, παραμένουμε ενεργοί πολίτες και παρακολουθούμε με αυξανόμενη ανησυχία την κατάσταση στη χώρα αλλά και στο κόμμα.

Την περίοδο της οικονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κατάφερε να γίνει ο πολιτικός εκφραστής των κοινωνικών κινημάτων και των λαϊκών αγώνων. Κατάφερε να αντιστρέψει την επίθεση που δεχόταν ο λαός και με ένα νέο όραμα να βρεθεί στη κυβέρνηση. Η αντεπίθεση αυτή όμως δεν κράτησε για πολύ. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς οδηγήθηκε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό, υιοθετώντας πολιτικές έξω από τον αξιακό της κώδικα και ασύμβατες με τους στρατηγικούς της στόχους. Παρά το συμβιβασμό και την υποχρεωτική εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, κατάφερε, με την εφαρμογή παράλληλων κοινωνικών μέτρων, να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Η κυβερνητική περίοδος του 2015-2019 χαρακτηρίζεται από μεγάλες και μικρές νίκες αλλά και αδικαιολόγητες ατολμίες.

Μετά την ήττα στις εθνικές εκλογές του 2019, αναμέναμε μια ευρεία εσωκομματική συζήτηση για τα λάθη που έγιναν και για την στρατηγική του κόμματος, προκειμένου η Αριστερά να παραμείνει ηγετική δύναμη στη μεταμνημονιακή εποχή και ως τέτοια να βρεθεί ξανά σε θέση κυβέρνησης. Όμως η ηγετική ομάδα επέλεξε να απαξιώσει το κόμμα παρακάμπτοντας συστηματικά συλλογικές διεργασίες και οικοδομώντας ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα με βασική αναφορά στον χαρισματικό ηγέτη. Ένα μοντέλο δηλαδή όχι μόνο ξένο με την Αριστερά αλλά και ανίκανο να αξιοποιήσει τη συλλογική διανόηση των μελών.

Πολιτικά επέλεξε να στραφεί σε ένα θολό μεσαίο χώρο και σε μια απροσδιόριστη μεσαία τάξη, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα αντικρουόμενα, αλλά, συχνά, και συντεχνιακά συμφέροντα, διαρρηγνύοντας σχεδόν ολοκληρωτικά τους δεσμούς του με τη νεολαία, τα κινήματα, το κόσμο της εργασίας και των μη προνομιούχων. Το κόμμα έπαψε να έχει ένα όραμα που θα ενέπνεε και θα κινητοποιούσε την ελληνική κοινωνία η οποία ήταν ακόμα αποπροσανατολισμένη και φτωχοποιημένη από τα μνημόνια. Η κυβέρνηση, από εργαλείο για κοινωνική αλλαγή, έγινε αυτοσκοπός. Υπό αυτές τις συνθήκες το κόμμα αποξενώθηκε από την κοινωνική του βάση και οδηγήθηκε σε συντριβή στις διπλές εθνικές εκλογές. Ελλείψει μιας πραγματικά πολιτικά και κοινωνικά ανταγωνιστικής Αριστεράς κυριάρχησε η Δεξιά και αναδείχθηκε η φασίζουσα ακροδεξιά, ενώ μεγάλο μέρος του προοδευτικού και αριστερού κόσμου στράφηκε σε άλλες δυνάμεις και την αποχή.

Τα εκλογικά αποτελέσματα και η αιφνίδια παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσαν ένα διπλό σοκ για το χώρο. Ελπίζαμε ότι, μαζί με τις διαδικασίες ανάδειξης προέδρου, θα ανοίξει και μια βαθιά και ειλικρινής συζήτηση σχετικά με τα αίτια της ήττας και την αλλαγή στρατηγικής του κόμματος. Διαψευστήκαμε ακόμα μια φορά. Παρότι τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών που ακολούθησαν μας απογοήτευσαν, η πραγματικότητα ξεπέρασε τους χειρότερους φόβους μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εμμένει στο αποτυχημένο κομματικό και αντιπολιτευτικό μοντέλο του 2019-2023 αλλά τώρα πιά με Πρόεδρο και ηγετική ομάδα πολύ μικρότερου πολιτικού εκτοπίσματος.

Η οργανωτική ανανέωση που υπόσχεται η νέα ηγεσία έρχεται ουσιαστικά να ενισχύσει το λαϊκίστικο αρχηγοκεντρικό μοντέλο του κόμματος και την «αδιαμεσολάβητη» σχέση αρχηγού με τα μέλη ή το «λαό». Ο πρόεδρος, χωρίς την έγκριση και τον έλεγχο εκλεγμένων οργάνων, επιλέγει κατά βούληση να αντικαταστήσει εκλεγμένους συντρόφους, να διορίσει ημέτερους, ακόμα και να επιχειρήσει να διαγράψει με αντικαταστατικές πρακτικές κριτικούς προς αυτόν συντρόφους. Οι συλλογικές διαδικασίες των οργάνων και των οργανώσεων αναστέλλονται και αποφεύγονται. Στις λίγες διαδικασίες, που μέχρι τώρα έχουν λάβει χώρα, ο πολιτικός διάλογος ατροφεί. Πολιτικά επιχειρήματα δεν απαντώνται και δεν συντίθεται. Ακόμα και η περιβόητη δημοκρατία μέσω δημοψηφισμάτων επικλήθηκε πρώτη φορά, όχι για την απόφαση πολιτικών ζητημάτων αλλά για την διεκπεραίωση εσωτερικών ξεκαθαρισμάτων. Η πολιτική κινητοποίηση οπαδών με fake news, δολοφονία χαρακτήρων, τοξικότητα και προσβολές είναι ακόμα μία, πρωτόγνωρη για την Αριστερά, πρακτική που οδηγεί στην ουσιαστική διάλυση κάθε πολιτικής συζήτησης στο κόμμα αλλά και στην αποξένωση από κάθε δημοκρατικό πολίτη. 

Αυτού του είδους η αντιδημοκρατική εκτροπή του κόμματος είναι η προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της πολιτικής στροφής. Η νέα ηγεσία όχι μόνο δεν αποστασιοποιείται από την στρατηγική της δεξιάς στροφής αλλά αντιθέτως στρέφει τα βέλη της στο αριστερό παρελθόν ως βασική αιτία της ήττας. Δεν διστάζει μάλιστα να υιοθετήσει τη συκοφαντική ρητορική της Δεξιάς ότι δήθεν τα 37 δις διαθέσιμα που επέτρεψαν στην χώρα να βγει από την επιτήρηση, χωρίς πιστοληπτική γραμμή από το ΔΝΤ, προήλθαν από υπερφορολογήση, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι αποτελούνται από χαμηλότοκα δάνεια κατά την έξοδο στις αγορές, από εναπομείναντα χρήματα του ESM και από πλεονάσματα από τις πολιτικές που επέβαλλε η τρόικα και τα οποία δεν ήταν διαθέσιμα ούτε για κοινωνική πολιτική ούτε για μειώσεις φόρων.

Η πολιτική του κόμματος σήμερα, δια στόματος προέδρου, συγκροτείται από αποσπάσματα ομιλιών και αντιφατικών προτάσεων χωρίς πολιτικό στίγμα. Με την ίδια ευκολία που υπερασπίζεται το κεφάλαιο ως εργαλείο ευημερίας και μείωσης ανισοτήτων (ομιλία ΣΕΒ), υπερασπίζεται σε άλλη ομιλία την αύξηση μισθών και τις συλλογικές συμβάσεις (ομιλία Economist). Η κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία επικοινωνιακής διαχείρισης με δωρεά κλιματιστικών. Στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, αντίστοιχα, απομακρύνεται από τις πάγιες θέσεις του κόμματος με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αντιμετώπιση των τελευταίων γεγονότων στην Μέση Ανατολή. Παρά την σταδιακή ανασκευή της αρχικής απαράδεκτης δήλωσης, μετά την εγκληματική επιχείρηση της Χαμάς, το επίσημο κόμμα απείχε από τις διαδηλώσεις υποστήριξης του δικαιώματος του Παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση και την καταδίκη των επιθέσεων του Ισραήλ που μέχρι στιγμής έχουν κοστίσει τη ζωή 11.000 Παλαιστινίων εκ των οποίων 4.600 είναι παιδιά. Τέλος, στις πρόσφατες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης στελέχη της ηγεσίας δεν δίστασαν να υποστηρίξουν αυτοδιοικητικούς υποψηφίους της Δεξιάς, μη αφήνοντας περιθώρια αυταπατών για την πολιτική στρατηγική του κόμματος την επόμενη περίοδο.

Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι αυτή η αντιφατική πολιτική θα μπορούσε μεσοπρόθεσμα να αποκτήσει κάποια συνεκτικότητα, η νέα ηγετική ομάδα περιορίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια φιλελεύθερη πρόταση για τη διαχείριση της κατάστασης, στα πρότυπα του δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ, τον φορέα πολιτικοποίησης του νέου προέδρου. Αυτή η προσέγγιση όμως έχει ήδη αποτύχει να αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, να κατανείμει δίκαια τα τεράστια κέρδη παραγωγικότητας των τελευταίων τριάντα ετών αλλά και να διαχειριστεί την κλιματική κρίση, τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως. Αντιθέτως οι ταξικές ανισότητες οξύνονται και δημιουργούν χρηματοπιστωτικές φούσκες οι οποίες, όταν καταρρέουν, επιβαρύνουν τους ασθενέστερους και όχι αυτούς που τις προκάλεσαν. Η συσσώρευση πλούτου στα χέρια ελάχιστων εντείνει την στεγαστική κρίση και προκαλεί τη συνεχή διάβρωση του κοινωνικού κράτους. Το σημερινό καπιταλιστικό μοντέλο είναι ο σημαντικότερος παράγοντας της κλιματική κρίσης και όχι μέρος της λύσης της. Η διαχείριση των προβλημάτων με τα ίδια εργαλεία δεν θα αμβλύνει τις συνέπειες τους αλλά θα τις βαθύνει.  

Αντιθέτως, η απάντηση στις πολλαπλές κρίσεις απαιτεί βαθιές τομές, των οποίων τα αποτελέσματά θα είναι ορατά στο παρόν και θα διαμορφώνουν ένα όραμα για το μέλλον. Χρειαζόμαστε μια εργατική πολιτική που θα αυξάνει δραστικά τους μισθούς, θα μειώνει το χρόνο εργασίας και θα καθιερώνει συλλογικές συμβάσεις σε κάθε χώρο· μια φορολογική πολιτική που θα φορολογεί τον μεγάλο πλούτο· μια κοινωνική πολιτική που θα εξασφαλίζει ποιοτική στέγη, παιδεία και υγεία σε όλους χωρίς διακρίσεις· μια περιβαλλοντική πολιτική κλιματικής και ενεργειακής δικαιοσύνης με μέτρα άμεσου οικολογικού μετασχηματισμού· μια πολιτική για δικαιοσύνη για όλους και ενάντια στην δολοφονική αυθαιρεσία των δυνάμεων καταστολής. Όσο η Αριστερά δεν αρθρώνει έναν τέτοιο ριζοσπαστικό λόγο και πρόγραμμα, το οποίο θα διεκδικεί και μέσα στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες, δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες εκφάνσεις των πολλαπλών κρίσεων, δεν θα μπορέσει να εκφράσει ένα εναλλακτικό όραμα, να κερδίσει την αξιοπιστία της και να γίνει το αντίπαλο δέος στη κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Αντιθέτως θα αφήνει συνεχώς χώρο στην ακροδεξιά να εμφανίζεται ως δήθεν αντισυστημική δύναμη.  

Επειδή :

είμαστε πεισμένες και πεισμένοι ότι στο σημερινό ζοφερό περιβάλλον των πολλαπλών κρίσεων μια νέα ριζοσπαστική αριστερά είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει τις αναγκαίες λύσεις,

ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει στραφεί ολοκληρωτικά στο κυνικό κυβερνητισμό, υιοθετώντας ανοιχτά πια την ατζέντα του αντίπαλου,

ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν προσφέρει πια το δημοκρατικό πεδίο κριτικής αντιπαράθεσης και σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και παραδόσεων της αριστεράς στο εσωτερικό του,

δεν είμαστε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να δώσουμε με τη παρουσία μας άλλοθι στην τελική μετάλλαξη του κόμματος.

Αποχωρούμε από το κόμμα το οποίο υπηρετήσαμε και ήταν κάποτε στη πρωτοπορία της κινηματικής και κυβερνώσας Αριστεράς.

Παλεύουμε για τη συγκρότηση νέου και ισχυρού πόλου της οικολογικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς με όλες μας τις δυνάμεις. Καλούμε κάθε δημοκράτη πολίτη που συμμερίζεται τις ανησυχίες μας, να συστρατευτεί μαζί μας και να συμβάλει σε αυτή τη προσπάθεια. Είμαστε σίγουρες και σίγουροι ότι με συντρόφους και συντρόφισσες που πορευτήκαμε σε κοινούς αγώνες οι δρόμοι μας θα διασταυρωθούν σύντομα ξανά.

Βερυκόκκου Νεφέλη Νικολέτα (Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ)

Γαβαλάς Αντώνης      

Κυβρακίδης Στέλιος

Μελίδης Κυριάκος (Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ)        

Σαμπατακάκης Αντώνης

Σατολιάς Παύλος

Σταύρου Μαρία

Συναδινός Αλέξανδρος

Τριανταφυλλίδης Ιωάννης     

Τριανταφυλλίδου Λαμπρινή  

Τσιτσέλα Καίτη