Όταν τον επισκέφθηκα, ήταν Ραμαζάνι κι έτσι στη διάρκεια της ημέρας, δεν έβλεπες και πολλούς ενήλικους να κυκλοφορούν. Μόνον τα παιδιά έπαιζαν στο γκαζόν μπροστά από τις μεζονέτες που φιλοξενούν τις οικογένειες. Μερικά από αυτά πηδούσαν επάνω σε ένα τραμπολίνο, τραγουδώντας το «δεν περνάς κυρά Μαρία» στα ελληνικά. Αποτέλεσμα της δουλειάς που γίνεται στο σχολείο που έχουν στήσει εκεί εθελοντές. Εξάλλου η συνολική λειτουργία του Καμπ, βασίζεται στους εθελοντές από τη γύρω περιοχή.
Ξαφνικά, σαν κάτι να έγινε κι ο καταυλισμός άρχισε να ζωντανεύει. Αρκετοί ενήλικοι βγήκαν από τα σπίτια τους, ενώ τα παιδιά κατέβηκαν από το τραμπολίνο κι έτρεξαν προς το κεντρικό κτίριο του καταυλισμού. Μόλις είχε φτάσει ο δήμαρχος Κυλλήνης – Ανδραβίδας. Ο Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ. Ο Σύριος στην καταγωγή γιατρός, που το 2014, έγινε ο πρώτος μη ελληνικής καταγωγής δήμαρχος στην Ελλάδα. Και σε μια περιοχή μάλιστα, όπου τον Απρίλιο του 2013 με τις «ματωμένες φράουλες» της Μανωλάδας, είχε ταυτιστεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης, με τον ρατσισμό.
«Η εκλογή μου ήταν ένα ισχυρό μήνυμα προς όλους, ότι ο δήμος μας έχει δημοκρατικούς πολίτες κι όχι ρατσιστές», λέει ο Ναμπίλ Μορτάντ και συνεχίζει: «Η περιοχή μας εξέλεξε τον πρώτο δήμαρχο μη ελληνικής καταγωγής, από ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Πριν εκλεγώ δήμαρχος, έβγαινα πρώτος δημοτικός σύμβουλος σε ψήφους, από το 2002 που άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά. Το 2014 είπα ότι θα σταματήσω να βάζω υποψηφιότητα, όμως οι συνεργάτες μου με πιέζανε να κατέβω για δήμαρχος. Μετά από συζητήσεις με τη γυναίκα μου και την κόρη μου, το αποφάσισα. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, λόγω της οικονομικής κρίσης. Τελικά η παράταξη μας κέρδισε τις εκλογές».
Μετά τις «ματωμένες φράουλες» της Μανωλάδας, το 2013, ο δήμος Ανδραβίδας-Κυλλήνης,βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο με την εκλογή του πρώτου δημάρχου μη ελληνικής καταγωγής το 2014. Το 2015 ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, όταν ο Συριακής καταγωγής δήμαρχος, ετοιμάζονταν να πάει στο λιμάνι του Πειραιά προκειμένου να προσκαλέσει στο καμπ της Μυρσίνης, τους Σύριους πρόσφυγες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί και δεν μπορούσε η πολιτεία να τους πείσει να μετακινηθούν στους κρατικούς καταυλισμούς.
«Έβλεπα τις εικόνες από τον Πειραιά και σκέφτηκα ότι κάτι έπρεπε να κάνουμε», αναφέρει ο Ναμπίλ Μοράντ και συνεχίζει: «Φέραμε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και συμφωνήσαμε, ότι πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς σε αυτή την κρίση. Μάλιστα η πρόταση μας για τη φιλοξενία των προσφύγων, πέρασε από το δημοτικό συμβούλιο με 19 ψήφους υπέρ, ενός κατά και δύο λευκά. Η κατάσταση όμως δεν ήταν εύκολη. Ο κόσμος φοβότανε. Υπήρχαν και κάποιοι που δημιουργούσαν κλίμα. Υπήρχε κι μεγάλη ασάφεια όσον αφορά το ποιοι θα έρχονταν. Πήγα στην Μυρσίνη και μίλησα στον κόσμο. Οι ηλικιωμένοι μας έλεγαν ότι φοβούνται κι ότι αν έρθουν πρόσφυγες θα κλειστούν στα σπίτια τους. Τους τα εξηγήσαμε όλα κι οι φόβοι τους ξεπεράστηκαν. Επόμενο πρόβλημα, ήταν να πειστούν οι πρόσφυγες να φύγουν από τον Πειραιά. Τότε όλοι, ήθελαν να πάνε στα σύνορα. Δεν εμπιστευότανε κανέναν. Εγώ κανόνιζα να πάω για να τους μιλήσω. Τότε μου δώσανε στο τηλέφωνο να μιλήσω με έναν Σύριο, ο οποίος κανόνισε να βρει τις οικογένειες που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Αφού μίλησα με τον Σύριο και μετά, κάποιες οικογένειες πείστηκαν και ήρθαν στην Μυρσίνη. Στην αρχή ήταν όλοι φοβισμένοι. Δεν ήθελαν τίποτε. Μάλιστα τη δεύτερη μέρα μετά την άφιξη τους υπήρχε μια αεροπορική άσκηση στην βάση της Ανδραβίδας και τα παιδιά κρύβονταν κάτω από τα κρεβάτια από τον φόβο τους, μόλις άκουγαν τα αεροπλάνα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όταν πηγαίνω στον καταυλισμό, γίνεται πανηγύρι. Μου λένε τα πάντα. Τα παιδιά κάνουν διαδήλωση φωνάζοντας καλωσήρθες δήμαρχε».
Οι πρόσφυγες που βρίσκονται στο καμπ της Μυρσίνης, είναι από τους τυχερούς. Μένουν σε μεζονέτες, με κουζίνα και τουαλέτα, 50 μέτρα από την θάλασσα, όμως και πάλι δεν είναι ικανοποιημένοι. «Έχουμε τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου, που κάνει τα πάντα για να μας βοηθήσει κι εμείς συνέχεια του δημιουργούμε προβλήματα» παραδέχθηκε μια γυναίκα μιλώντας για τον δήμαρχο Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Μπορεί οι πρόσφυγες της Μυρσίνης να ζούνε σε έναν ιδανικό τόπο, όμως το μυαλό τους βρίσκεται στον τελικό τους προορισμό. Εκεί που τους περιμένουν φίλοι και συγγενείς. Ήδη αρκετοί έχουν φύγει για Πορτογαλία και Γαλλία, ενώ κάποιοι έχουν πάει στην Αθήνα, περιμένοντας την δική τους σειρά για να ταξιδέψουν στην Βόρεια Ευρώπη.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Όπως το μυαλό των προσφύγων βρίσκεται στους φίλους τους και τους συγγενείς που είτε τους περιμένουν στην βόρεια Ευρώπη είτε έχουν μείνει πίσω στην Συρία, έτσι και το μυαλό του Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ. «Κατάγομαι από την Χομς. Την πόλη από την οποία ξεκίνησαν οι πρώτες διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος. Η μητέρα μου πέθανε τρείς μήνες μετά την έναρξη του πολέμου. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πιο νωρίς, όμως έχω ακόμη τα αδέλφια μου» λέει και συνεχίζει: «Εγώ έφυγα από την Συρία για να σπουδάσω ιατρική. Πήγα αρχικά στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο και τελείωσα στην Βουλγαρία, που γνώρισα και την γυναίκα μου. Το 1990 τελείωσα τις σπουδές μου και μαζί με την κόρη μας που είχε γεννηθεί, ζούσαμε με τα πεθερικά μου, ενώ η γυναίκα μου που σπούδαζε σε μικρότερο έτος, πήγαινε και ερχόταν από την Βουλγαρία. Το 1993 που τελείωσε κι εκείνη, μετακομίσαμε στα Λεχαινά. Τα πρώτα πέντε με έξι χρόνια δεν μπορούσα να ταξιδέψω στην Συρία. Δεν είχα πάει στον στρατό εκεί και δεν είχα πάρει ακόμη την ελληνική υπηκοότητα. Το 2000 πήγα φαντάρος στην Ελλάδα και μετά πήγαινα στην Συρία κάθε χρόνο για δέκα περίπου ημέρες, το Πάσχα. Η κατάσταση ήταν δύσκολη στην Συρία. Το καθεστώς Άσαντ ήταν σκληρό. Το 2011 το Πάσχα έπεφτε Μάιο και ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω. Τον Μάρτιο όμως, άρχισαν οι διαδηλώσεις στην Χομς και ακύρωσα το ταξίδι μου. Ένας αδελφός μου έχει φύγει στην Αίγυπτο, ένας άλλος στην Σαουδική Αραβία, όμως οι υπόλοιποι έχουν μείνει. Τα ανίψια μου είναι σε διάφορα μέρη στο εξωτερικό. Μέχρι και στην Γκαμπόν έχει πάει ένας ανιψιός μου. Με το που άρχισε ο πόλεμος, τους είπα όλους να έρθουν στην Ελλάδα, όμως δεν θέλησαν να φύγουν. Τρία αδέλφια μου είναι στην πόλη Ταρτούς. Εκεί δεν έχει πόλεμο και μπορούν να δουλέψουν. Τα άλλα αδέλφια μου όμως που παρέμειναν στην Χομς δεν μπορούν να δουλέψουν. Εκεί βρίσκεται ο στρατός το Άσαντ, όμως υπάρχουν περιοχές και χωριά γύρω από την Χομς όπου βρίσκεται ο ελεύθερος στρατός. Το ΙSIS που είχε φτάσει μέχρι την Παλμύρα, έφυγε πλέον.
»Παρακολουθώ την κατάσταση από την αρχή. Στην αρχή το πρόβλημα δεν το είχε η Ευρώπη. Οι πιο πολλοί πιστεύανε, ότι ο πόλεμος θα σταματήσει κι έτσι κατέφυγαν στις γύρω χώρες. Μέχρι τώρα πολλοί ελπίζουν ότι ο πόλεμος θα σταματήσει. Ο ένας αδελφός μου είναι πολιτικός μηχανικός. Έφτιαχνε οικοδομές και πουλούσε σπίτια. Με τον πόλεμο καταστράφηκε. Τώρα περιμένει πότε θα σταματήσει ο πόλεμος για να αρχίσει να χτίζει ξανά. Πριν τρείς τέσσερις μήνες υπήρξαν κάποιες ελπίδες ότι θα σταματήσει ο πόλεμος, όμως τελικά συνεχίζεται. Την Συρία, όλοι την ζηλεύανε. Ήταν ένας τόπος που είχε πολιτισμό 4 και 5 χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Ήταν ένα πολιτισμένο κράτος. Η ιστορία με τους Άραβες ξεκίνησε πριν 1400 χρόνια. Οι Άραβες πάρα τα χρήματα που έχουν από τα πετρέλαια, δεν κατάφεραν ποτέ να αγοράσουν μυαλά. Ενώ η Συρία δεν βασίζονταν μόνον στο πετρέλαιο. Είχε και ναυτιλία, εμπόριο, είχε και καλλιέργειες. Η οικονομία της στηριζόταν σε τέσσερις- πέντε πυλώνες. Ήταν μια χώρα που δεν είχε χρέη. Η Συρία, δεν είναι μόνον Άραβες. Υπάρχουν και Ασύριοι που είναι ο παλιός εκείνος λαός. Τι σχέση έχει η Παλμύρα με τους Άραβες; Το καθεστώς όμως ήταν σκληρό. Για να καταλάβετε οι διαδηλώσεις στην Χομς έγιναν προκειμένου να πάψει η χώρα να είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ήταν από το 1973. Αυτό δημιούργησε κλίμα τρομοκρατίας. Πήγαινε κάποιος να κάνει μια καταγγελία και εξαφανιζότανε. Δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα και η δικαιολογία ήταν ότι η χώρα βρίσκονταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Έτσι ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Αρχικά ήρθε η αστυνομία, μετά ήρθε ο στρατός και πήρε φωτιά όλη η περιοχή».
Αυτή η φωτιά έφερε τους πρόσφυγες στην Μυρσίνη. Εκεί όπου συνάντησαν τον Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ και πλέον ο πρώτος δήμαρχος στην ιστορία της Ελλάδας δίχως ελληνική καταγωγή, δε νοσταλγεί μόνος του την Συρία. Και πλέον δεν προσεύχεται μόνος του για ειρήνη στην πατρίδα του. Εκείνος βρήκε του πρόσφυγες και εκείνοι τον συμπατριώτη τους και έτσι όλοι μαζί νοσταλγούν, προσεύχονται και ελπίζουν. Και όταν δεν είσαι μόνος σου, κι η νοσταλγία και η προσευχή και η ελπίδα αποκτούν άλλη υπόσταση.
