Καθώς οι λέξεις έχουν σημασία, κάτι που γνωρίζει ο συγκεκριμένος υπουργός, ο οποίος μάλιστα δεν διεκδίκησε το προφίλ του “τεχνοκράτη”, το ενδιαφέρον της επιλογής των παραπάνω επιθετικών προσδιορισμών με τις οποίες χαρακτήρισε ο ίδιος την επίσκεψή του στο κτίριο της ΓΑΔΑ την Κυριακή 24/10, δεν είναι ούτε φιλολογικό ούτε γλωσσολογικό. Η επίσκεψη ενός υπουργού, και συγκεκριμένα του υπουργού που είναι αρμόδιος για την Αστυνομία, σε αστυνομικούς που ενεπλάκησαν σε υπόθεση που υπάρχει νεκρός, πριν αυτοί εξεταστούν από τον ανακριτή αποτελεί πηγή δεκάδων ερμηνειών. Πολλές από αυτές δεν συνάδουν με τον ρόλο του υπουργού, κάτι που ο ίδιος το γνωρίζει καλά. Γι’ αυτό και επιχείρησε να αποκλείσει τις ανεπιθύμητες. Μόνο που η απόπειρά του αυτή έκανε τα πράγματα φαιδρά. Αλλά, ας τα δούμε με τη σειρά.

Ο Τ. Θεοδωρικάκος χαρακτήρισε την επίσκεψή του ως “ανθρώπινη”. Άρα, επιχείρησε να υπονοήσει πως η συγκεκριμένη επίσκεψη δεν είχε να κάνει με τις αρμοδιότητες του. Τότε γιατί επέλεξε να τη δημοσιοποιήσει; Με ποιον τρόπο ο ίδιος… κατόρθωσε να απεκδυθεί του υπουργικού του ρόλου εισερχόμενος στο κτίριο της ΓΑΔΑ; Υπάρχει κάποιο κουμπί on/off με το οποίο η υπουργική ιδιότητα ενεργοποιείται και απενεργοποιείται όταν μάλιστα όλο αυτό έχει να κάνει με ένα τόσο σοβαρό περιστατικό; Κι αν ναι, τότε με ποια ιδιότητα ο ίδιος εισήλθε στο κτίριο της ΓΑΔΑ; Την… ανθρώπινη; 

Ταυτόχρονα, ο Τ. Θεοδωρικάκος χαρακτήρισε την επίσκεψή του, εκτός από “ανθρώπινη”, “συμβολική”. Εδώ η φαιδρότητα της απόπειρας του υπουργού να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αποκτά το πλήρες της μέγεθος. Με ποια έννοια ήταν “συμβολική” η επίσκεψη; Μνημείο επισκέφτηκε ή ένστολους που ενεπλάκησαν σε αιματηρό επεισόδιο (το ότι οι επισκέψεις στα μνημεία έχουν κι αυτές “πραγματικό” χαρακτήρα, πέρα από τον συμβολικό, είναι, προφανώς, γνωστό); Κι αφού ήταν “συμβολική”, τι ακριβώς ήθελε να συμβολίσει; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος: “να στηρίξει ψυχικά”, λέει, “νέους ανθρώπους που υπηρετούν στην Αστυνομία”. Μάλιστα. Κατά συνέπεια, τότε, αφού ο Τ. Θεοδωρικάκος προσδιόρισε την επίσκεψη ως “συμβολική” -αν και, προφανώς, το “συμβολικό” δεν εξαρτάται από τις προθέσεις του εκάστοτε που το επικαλείται- πώς είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα και “ανθρώπινη”; Πώς είναι δυνατόν να συμβολιστούν όλα όσα ήθελε να συμβολίσει από μια “ανθρώπινη” επίσκεψη;  

Στο ίδιο πλαίσιο φαιδρότητας εντάσσονται και οι νουθεσίες περί “θεσμών” από εφημερίδες και αρθρογράφους που την ίδια στιγμή που διατυπώνουν την άποψή τους για το περιστατικό, αλλά και για τους εμπλεκόμενους θεσμούς, κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους για έλλειψη σεβασμού των θεσμών και προκαταλήψεις. Εντελώς τυχαία, είναι οι ίδιοι που είχαν σχηματίσει άποψη για το Μάτι από το πρώτο πεντάλεπτο που ξέσπασε η φωτιά. Και, προφανώς, δεν είχαν τότε κάποιο άγχος για το αν πρέπει ή όχι να διατυπώσουν την άποψή τους μη τυχόν εμποδίσουν τους “θεσμούς” από το να λάβουν μια εμπεριστατωμένη εικόνα για το θέμα. “Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, όπως θα έλεγε ο Νίτσε.