Έτσι σοφοί (και σοφές) που γίναμε, με τόση πείρα –γιατί πολλές φορές αρκούν λίγες μέρες για να γίνουμε σοφοί– νομίζω ήδη το καταλάβαμε τι σημαίνουν οι επιδόσεις του Γαβριήλ Σακελαρίδη και της Ρένας Δούρου την Κυριακή. Ήταν τα δύο καθοριστικά στοιχεία που ματαίωσαν τους σχεδιασμούς  και τις μανούβρες της κυβέρνησης (που μετέθεσε παράνομα τις ευρωεκλογές για τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών), που έκαναν τα κυρίαρχα media να μοιάζουν κύμβαλα αλαλάζοντα, που μας δίνουν την ώθηση της νίκης για την Κυριακή που μας έρχεται.

Θα σταθώ, στις γραμμές που ακολουθούν, στην «Ανοιχτή Πόλη». Όχι  φυσικά επειδή η μάχη της περιφέρειας, των περιφερειών και των ευρωεκλογών έχουν μικρότερη σημασία· θα ήταν νήπιος και μωρός όποιος υποστήριζε κάτι τέτοιο. Αλλά επειδή την «Ανοιχτή Πόλη», την καμπάνια της και τους ανθρώπους της τα έζησα από μέσα. Όσα γράφω πάντως, με επίκεντρο την «Ανοιχτή Πόλη», ισχύουν, με διαφορετικές πυκνώσεις και αποχρώσεις, για εκατοντάδες συνδυασμούς σε όλη την Ελλάδα, για χιλιάδες συντρόφους σε όλη την Ελλάδα που έδωσαν τον αγώνα.

Ψάχνω τις λέξεις. Τις λέξεις που μπορούν να αποτυπώσουν αυτό τον ωραίο αγώνα. Πέρα από ποσοστά και αριθμούς, θέλω να μιλήσω για ένα πολιτικό συναίσθημα και θερμοκρασία που διαπέρασε  την καμπάνια και τον κόσμο που την πλαισίωσε, υποψήφιους και μη, και εκφράστηκε (και) στα αποτελέσματα. Η χαρά το βράδυ της Κυριακής, στα Προπύλαια (όσο κι αν σκιαζόταν από αρκετά, με πρώτα τα ποσοστά Κασιδιάρη-Παναγιώταρου και το όργιο Μαρινάκη-Μώραλη στον Πειραιά) ήταν αυθεντική, πηγαία και βαθιά. Γιατί δεν ήταν χαρά μόνο για την επίδοση, το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση ο υποψήφιος  της Αριστεράς μπαίνει στον δεύτερο γύρο και διεκδικεί  δυναμικά τη δημαρχία. Η χαρά πήγαζε από το ότι αυτή η πολιτική επιτυχία επιβεβαίωσε ότι μια πολιτική εκστρατεία μπορεί να είναι ριζοσπαστική, αριστερή, ανθρώπινη, μαχητική, στον αντίποδα των δημοσιοσχεσίτικκων εμφανίσεων και των διαφημιστών, να είναι κινηματική και ταυτόχρονα να κερδίζει. Μια επιτυχία λοιπόν που έρχεται ως επιβράβευση ενός αγώνα έντιμου, ωραίου, αριστερού, και ο οποίος μπορεί να είναι νικηφόρος.  Ενός αγώνα που, όπως γράφει ο Χάρης Κωνσταντάτος στη σημερινήΑυγή κατάφερε να εκφράσει, σε μεγάλο βαθμό, τις προσδοκίες του αριστερού κόσμου.

Και νιώθω ότι αυτή η υψηλή πολιτική θερμοκρασία, αυτό το ζωογόνο συναίσθημα που νιώσαμε, πρέπει, στις πέντε μέρες που απομένουν μέχρι την Κυριακή να το μεταδώσουμε στους πολίτες της Αθήνας, της Αττικής και όλης της Ελλάδας (γιατί Ελλάδα, βέβαια, δεν είναι μόνο η Αθήνα) στη μάχη των αυτοδιοικητικών και των ευρωεκλογών. Και αυτή η υψηλή θερμοκρασία μπορεί να είναι ο καλός αγωγός για να μεταδοθούν οι ιδέες μας, να λιώσουν φόβοι και οι δισταγμοί, ο προάγγελος της νίκης. Χωρίς καμιά οίηση, χωρίς καμιά αυταρέσκεια, με συναίσθηση και των αντικειμενικών δυσκολιών και των υποκειμενικών αδυναμιών μας, πρέπει να αναδείξουμε τις ποιότητες. Τις ποιότητες των υποψηφίων και των προγραμμάτων μας. Να πούμε ότι τη χρειαζόμαστε αυτή τη νίκη. Όχι τη νίκη για τη νίκη, ούτε για τους συμβολισμούς της και τα μηνύματά της μόνο. Αλλά επειδή πιστεύουμε ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, πρώτος αριστερός δήμαρχος της Αθήνας δεν είναι μόνο ένας υψηλός συμβολισμός, μια δικαίωση πολύχρονων αγώνων. Θα είναι μια πολιτική τομή που θα έχει άμεση επίπτωση στην καθημερινότητα και τις ζωές μας. Να πούμε ότι η διεκδίκηση της νίκης είναι μια πράξη πολιτικής αυτοπεποίθησης αλλά και ευθύνης. Ευθύνης, επειδή πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας, την καθημερινότητα και την πόλη. Και όσον αφορά τις ευρωεκλογές, θα παραλλάξω ελαφρώς τον τίτλο του άρθρου του Δημήτρη Χριστόπουλου στο χθεσινό Left: την Κυριακή 25 του Μάη, η Ελλάδα (πρέπει να) είναι για την Ευρώπη ότι ήταν η Αττική και η Αθήνα για την Ελλάδα προχθές.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε παρατηρητές και αναλυτές· χωρίς να χάνουμε την αναλυτική μας δεινότητα και το πολιτικό μας κριτήριο, είμαστε, αυτή τη στιγμή, πάνω από όλα μαχητές. Γενικό προσκλητήριο λοιπόν, τις λίγες μέρες που απομένουν, όλοι και όλες στον αγώνα! Παντού, στις οθόνες μας, στις γειτονιές, στους δρόμους, κουβεντιάζουμε, ακούμε, γινόμαστε εμείς οι καλοί αγωγοί που μεταφέρουμε την πολιτική θερμοκρασία που έλεγα παραπάνω. Και με τη νίκη!