Αυτές τις μέρες βλέπουμε ένα πρωτόγνωρο για την πόλη του Αιγάλεω κίνημα γονέων για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση σχολικής στέγης.
Ξεκίνησε και συνεχίζει να διεκδικεί τη συνέχιση της λειτουργίας του 9ου ΔΣ στο χώρο του, το κτίριο του “Ζαμπέτα”, τουλάχιστον ως το τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά δεν έχει μείνει εκεί. Με την ολόπλευρη στήριξη των συλλόγων των εκπαιδευτικών της πόλης μας και του Δημοτικού Συμβουλίου έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα διαρκείας .
Καταγγέλλουν τις τουλάχιστον εγκληματικές παραλείψεις και την αδράνεια της Δημοτικής Αρχής, βασικά του Δημάρχου, για τη σωτηρία του κτιρίου του “Ζαμπέτα” ως σχολείου και δεν παραιτούνται από το βασικό αίτημά τους, να μη μεταφερθούν τα παιδιά του 9ου στο 14ο Δημοτικό Σχολείο.
Ταυτόχρονα, συνεχίζουν τον αγώνα τους και απαιτούν την ολοκλήρωση των εργασιών στα σεισμόπληκτα σχολεία, καταγγέλλοντας και για τις τρομακτικές και εκεί καθυστερήσεις Δήμο, Κτιριακές Υποδομές (πρώην ΟΣΚ) και Υπουργεία.
Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι ότι οι διεκδικήσεις τους δεν είναι μεμονωμένες ανά σχολείο από κάθε σύλλογο γονέων, αλλά με συνειδητό τρόπο, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, διεκδικούν συλλογικά και συνολικά την επίλυση των ζητημάτων της σχολικής στέγης στο Αιγάλεω.
Τρία χρόνια μετά το σεισμό του 2019 είναι αμφίβολο αν και το Σεπτέμβρη του 2023 θα μπορέσουν να μπουν στα επισκευασμένα σχολεία οι μαθητές που ταλαιπωρούνται τόσα χρόνια, εν μέσω covid και ιώσεων. Για τα δύο σχολικά κτίρια που χρειάζονται ανοικοδόμηση δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα. Πέρα από αυτά, έχουμε στο Δήμο του Αιγάλεω πολλά γερασμένα σχολεία που χρειάζονται επειγόντως σοβαρές παρεμβάσεις, όπως άλλωστε και σε όλη τη χώρα.
Στα χρόνια του covid δισεκατομμύρια δαπανήθηκαν σε απευθείας αναθέσεις, επείγουσες δήθεν –στην πραγματικότητα η πλειοψηφία αυτών δεν είχε σχέση με την πανδημία–, αλλά τα παιδιά του Αιγάλεω δεν “άξιζαν” τέτοιας εξαίρεσης και έπρεπε, μετά την αδράνεια μηνών, να εφαρμοστούν όλοι οι γραφειοκρατικοί κανόνες, για να προχωρήσουν οι μελέτες και οι εργολαβίες.
Είναι πολύ θετικό ότι οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί έχουν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους, κάνουν στην άκρη κομματικές ταυτότητες και πολιτικές αβελτηρίες και πασχίζουν για το καλύτερο για τα παιδιά και την πόλη. Είναι ένα κίνημα αυθεντικό και απατρονάριστο, που θέτει μόνο του τους στόχους αλλά και τους τρόπους διεκδίκησης.
Δυστυχώς από την άλλη βλέπουμε πλήρη αδιαφορία και απάθεια. Δεν τους ενδιαφέρει. Οι κυβερνώντες έχουν τους δικούς τους στόχους και σκοπούς, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και θα υποχωρήσουν μόνο εάν έχουν ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος.
Τα συμφέροντα του κινήματος και των κυβερνώντων είναι σε αντίθεση. Ό,τι θετικό συμβαίνει για τις λαϊκές τάξεις και γειτονιές, σαν τη δική μας, γίνεται κάτω από την πίεση του “πολιτικού κόστους” και όχι της ενσυναίσθησης του δίκαιου των αιτημάτων.
Αυτό δεν πρέπει να το γενικεύσουμε γιατί κάθε πολιτική δύναμη εκφράζει και εξυπηρετεί διαφορετικούς στόχους, διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα. Η κοινωνία μας με αυτόν τον τρόπο άλλωστε έχει προχωρήσει.
Τα κοινωνικά κινήματα πάντως είναι αναγκαία όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Απλώς όταν κυβέρνηση και κίνημα έχουν κοινούς στόχους τότε τα αποτελέσματα μπορούν να είναι θετικά προς όφελος της κοινωνίας.
Τα χρόνια 2015-2019 κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις των πιστωτών, μετά την χρεωκοπία που οδήγησαν τη χώρα οι κυβερνήσεις της Δεξιάς και της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ικανοποιώντας χρόνια αιτήματα της κοινωνίας, προσπάθησε να ικανοποιήσει κάθε ώριμο αίτημα σχολικής στέγης που ερχόταν από τους Δήμους.
Με εργαλείο το “Φιλόδημο”, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αλλά και άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία προκήρυξε πρόγραμμα για κατασκευή νέων σχολικών κτιρίων, πρόγραμμα επισκευής και συντήρησης σχολικών κτιρίων και αύλειων χώρων, πρόγραμμα για πυροπροστασία των σχολικών μονάδων, πρόγραμμα κατασκευής ραμπών και τουαλετών σε σχολικές μονάδες για την εξυπηρέτηση ΑΜΕΑ και χρηματοδότησε και τις τοποθετήσεις οικίσκων όπου ήταν απαραίτητο για να υλοποιηθεί η διετής προσχολική αγωγή.
Να θυμίσουμε τις σχολικές βιβλιοθήκες (σταμάτησαν), τα πούλμαν για τη μεταφορά των μαθητών στα κολυμβητήρια για το θεσμό των προγραμμάτων κολύμβησης (σταμάτησαν), τα σχολικά γεύματα (πάγωσαν) κλπ. Επίσης για τους αύλειους χώρους και για την πυροπροστασία των σχολείων στην Αττική, “έτρεχε” και παράλληλο πρόγραμμα της Περιφέρειας Αττικής.
Δεν είναι λοιπόν όλοι ίδιοι!
Άρα νομίζω ότι για να γυρίσει ο ήλιος είναι αναγκαίες και οι δύο συνθήκες: Και το κίνημα από τα κάτω, που πιέζει και διεκδικεί αλλά και μια κυβέρνηση που προσπαθεί να εκφράσει τα συμφέροντα “των πολλών”, από τα πάνω.
