Στο θέατρο Επί Κολωνώ παίζεται μέχρι τις 22 Μαΐου η παράσταση Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου. Είναι η ιστορία του Σταύρου, που έστησε, πριν από μερικά χρόνια, μια αυτοσχέδια καντίνα σε μια απόμερη παραλία και προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει, πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του Σταύρου υποψίες των Γερμανών που καταφθάνουν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά σιγά σιγά όλοι θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσι του –που βρωμάει– δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής.
Παρακολουθώντας τον Τάκη Σπυριδάκη στο ρόλο του Σταύρου, έχεις την εντύπωση πως παίζει τον ίδιο άνθρωπο που έπαιζε χρόνια πριν στη Γλυκιά Συμμορία· μεγαλωμένο πια. Πως με κάποιο μυστηριώδη τρόπο ο Αντρέας τη γλίτωσε τότε από τους μπάτσους που είχαν περικυκλώσει το σπίτι της αλητοπαρέας, κατέφυγε στην επαρχία, άλλαξε όνομα, παντρεύτηκε, έκανε μια κόρη, ασχολήθηκε με τα αγροτικά, άνοιξε μια καντίνα, και τώρα χωρίζει, τώρα τον κατηγορούνε ότι σκότωσε έναν Γερμανό, τώρα ξανά βρίσκεται στο περιθώριο.
Στην περίπτωση του Σπυριδάκη, συμβαίνει αυτό που λέει κάπου ο Καμύ, στο Μύθο του Σισύφου (αν θυμάμαι καλά): ο ηθοποιός παίζει ρόλους, κι άμα τον δεις σε πολλούς, κάποια στιγμή αρχίζεις να βλέπεις ποιος είναι ο ίδιος πραγματικά (άμα τον δεις πώς σηκώνει τη μια το ποτήρι ως Άμλετ, την άλλη ως Βόυτσεκ, την άλλη ως Φάουστ, καταλαβαίνεις, στο τέλος, πώς σηκώνει το ποτήρι ο Τάκης), αρχίζεις να βλέπεις ποιος είναι ο Τάκης Σπυριδάκης, αυτός που κάποτε ήθελε πολύ να έχει μια καντίνα στη γενέτειρά του, την Αίγινα.
Πιθανότατα στην καντίνα του, ο Τάκης θα έπαιζε τζαζ και όχι λαϊκά σαν τον Σταύρο, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Πολλοί θεατές φεύγουν από το θέατρο με την εντύπωση ότι ο ρόλος του καντινιέρη γράφτηκε ειδικά για τον Σπυριδάκη. Όχι, ο Σπυριδάκης είναι που έχει τον τρόπο του να κάνει τους ρόλους που παίζει δικούς του, χωρίς να τους μειώνει, το αντίθετο.
Στην πραγματικότητα, πιθανότατα, τον Σταύρο του έργου δεν θα τον συναντήσουμε πουθενά στην επαρχία, όπως δεν θα συναντούσαμε ποτέ τους ήρωες της Γλυκιάς Συμμορίας στα Εξάρχεια, όμως αυτό δεν μειώνει την αξία της (καλλιτεχνικής) ύπαρξής του, δεν μειώνει την επιθυμία που νιώθουμε να γνωρίσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο.
Έναν άνθρωπο που αναρωτιέται ποιο είδος είναι πιο άθλιο, αυτό που δίνει τις εντολές ή αυτό που τις υπακούει, έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να απαντήσει σε κείνον που τον ρωτάει «Πώς πάει η επανάσταση;» «Γαμιέται», και κερνώντας μας ένα ούζο, να μας κάνει να σκεφτούμε «Ε, ναι, έτσι γαμιέται όμορφα». Κάποιον που όταν τον ζώσουν από παντού τα φίδια, θα βγει με την ντουντούκα στο παράθυρο και θα φωνάξει: «Είσαστε περικυκλωμένοι».
Αυτός ο Τάκης θα είναι για πάντα αυτός που λέει (που θα θέλαμε να λέει, που θα θέλαμε να λέμε) «Ήταν πολύ γρήγορος για να ζήσει, και πολύ μικρός για να πεθάνει», και γι’ αυτό θα πεθαίνει και θα αναγεννιέται, στο σανίδι, στο πανί, όπου η Τέχνη κατεργάζεται…
«Τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πάει. Δεν ξέρουνε με ποια ράτσα τα βάλανε ούτε που τους περνάει από τον νου. Θα έρθουμε αύριο το πρωί από τις πέντε και θα λύσουμε την καντίνα. Θα τη φορτώσουμε στ’ αμάξι και θα πάμε να τη στήσουμε αλλού. Κι αν μας διώξει κι από εκεί το θηρίο, αλλού. Και μετά πάλι αλλού. Θα τη στήσουμε δίχως άδεια, γιατί πρέπει να ζήσουμε κι αν δεν μας επιτρέψει ο νόμος να ζήσουμε, θα τον καταπατήσουμε, γιατί άγριος σπόρος φύτρωσε σ’ ακρογιαλιά, σε βράχο, και μετά αλλού. Χίλιους ανθούς επέταξε κι άλλα χίλια αγκάθια. Οι ανθοί μοσχομυρίζανε, τα αγκάθια όμως τρυπούσαν. Και μετά αλλού. Χιλιάδες προσπαθήσανε να τον ξεριζώσουν και σαν τον εξερίζωναν σκόρπιζαν χίλιοι σπόροι. Αντέχουμε. Αντέχουμε. Μια ακρογιαλιά είναι όλη η χώρα. Παντού φυτρώνουμε και μετά αλλού, αλλού, αλλού».
Δίπλα στον Σπυριδάκη, στέκονται επάξια η Ντάνη Γιαννακοπούλου στο ρόλο της κόρης και ο Ηλίας Βαλάσης στο ρόλο του αστυνομικού.
Ο Γιάννης Τσίρος μάς χάρισε μια νέα μορφή στην εναλλακτική μυθολογία αυτού του τόπου. Και η Ελένη Σκότη είχε τη σοφία και τη γνώση να αφήσει τον άγριο σπόρο να φυτρώσει στον Κολωνό.
Ο Τάκης Σπυριδάκης μπορεί να έγινε τηλεοπτικός «Πρόεδρος», αλλά δανεικός είναι εκεί, λόγω κρίσης. Και, παρεμπιπτόντως, αυτή την περίοδο γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για την Κρίση, μια βελγική παραγωγή, για την οποία δεν θα μπορέσω να σας πω περισσότερα, γιατί τα αλάνια δεν είναι ποτέ συνεπή στα ραντεβού τους.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Καλλιτεχνική διεύθυνση-Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου
Video-trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
Παίζουν: Τάκης Σπυριδάκης, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Ηλίας Βαλάσης
Πληροφορίες
Θέατρο Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94
Τηλ: 2105138067
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη 9:00 μ.μ., Τετάρτη 7:30 μ.μ., Σάββατο 6:00 μ.μ., Κυριακή 9:30 μ.μ.
