Είσαι σε παραλία με 38 βαθμούς Κελσίου υπό σκιά. Και εργάζεσαι στον ήλιο, χωρίς σκιά. Κάνεις χιλιόμετρα περπάτημα, ακολουθείς μια τεράστια ακτογραμμή με χιλιάδες κόσμο. Την ίδια βασανιστική διαδρομή πολλές φορές την ημέρα, πάνω-κάτω. Λιώνεις στον ιδρώτα. Για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποια σε ρωτάει μέσα από τη θάλασσα για μια τιμή. Της την λες. Σου λέει «αγοράζω στη μισή τιμή, αν θες». Της λες «λίγα είναι, δεν βγάζω τίποτα έτσι». Σου λέει «αν θες».
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
Η ζωή ξεκινάει σαν θαύμα, με τη φωνή, ή αν θέλετε πιο ποιητικά, με την κραυγή ενός βρέφους. Μετά εξελίσσεται σε μια διαρκή πορεία εκφυλισμού. Η βιολογική φθορά γίνεται αμέσως ορατή. Η ηθική είναι αργή, υπόγεια, ύπουλη. Διαβρώνει, καταπίνει, τους περισσότερους από εμάς κάθε τόσο από λίγο, σχεδόν ανεπαίσθητα, αλλά συνεχόμενα, επίμονα. Μέχρι που γίνεσαι το τέρας που πάντα θα έπρεπε να μισείς, αλλά συνήθισες να ζεις μαζί του. Είσαι το τέρας.
