Και ξαφνικά η πίστα γέμισε. Νέοι πολιτικοί, που... πάλιωσαν μέσα σε λίγους μήνες, παλιοί και νεότεροι -αλλά πρώην- πρωθυπουργοί, που ξεβράστηκαν από το κύμα της λαϊκής ετυμηγορίας και έμειναν στα αζήτητα της πολιτικής, αλλά και ψευτομοντέρνοι τεχνοκράτες και οικονομολόγοι, ακόμα και ο κεντρικός τραπεζίτης, που θα μείνει στην ιστορία γιατί επί των ημερών του έγινε... σουρωτήρι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Μητσοτάκης, Σαμαράς, Σημίτης, Στουρνάρας, ο καθείς με τον δικό του τρόπο, το ύφος και το ήθος τους, βρέθηκαν ξαφνικά να λικνίζονται στον ...χορό του χάους και σε ένα πάρτι, που μοιάζει βγαλμένο από τις ζεστές ημέρες του περασμένου Ιουλίου.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Αγών όμως όχι για την πατρίδα αλλά για την ...παρτίδα, τις επιδιώξεις και τους στόχους του καθενός. Και καλά ο Σημίτης και ο Στουρνάρας. Ο ένας, ο πρώην πρωθυπουργός, θέλει για λόγους υστεροφημίας, και όχι μόνο, να δηλώνει παρών και ο άλλος, ο κεντρικός τραπεζίτης, θέλει να βγάζει τα εσώψυχά του για τον ...Βαρουφάκη και το πόσο στοίχισε στη χώρα όταν ...κουνούσε το μαντήλι του.
Όμως, αυτοί που ξεπέρασαν κάθε όριο και κάθε φαντασία είναι το «γαλάζιο» δίδυμο της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς και Κυριάκος Μητσοτάκης στην πιο κρίσιμη στιγμή των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της χώρας, την ώρα που διαπιστώνεται επισήμως και ανεπισήμως σύγκλιση και στη ρύθμιση του χρέους, άρχισαν να χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου στην κυβέρνηση με αφορμή τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας.
Ο Σαμαράς υπαγορεύει, ο Κυριάκος ακολουθεί
Για την ακρίβεια αυτό που συνέβη ήταν ότι ο πρώην, Σαμαράς, επιχείρησε και πέτυχε να «φορέσει» ένα πελώριο ....καπέλο στον νυν, Μητσοτάκη. Και το έκανε άγαρμπα, άκομψα και προκλητικά. Με τη γνωστή αιφνιδιαστική και δημόσια τοποθέτησή του ο Σαμαράς έδωσε το σύνθημα για μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων με την κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα όμως αφαίρεσε από τον Μητσοτάκη κάθε περιθώριο ελιγμού, του υπαγόρευσε ουσιαστικά τη «γραμμή» της Ν.Δ. και ουσιαστικά τον ακύρωσε, τόσο που ορισμένοι έχουν αρχίσει πλέον να αποκαλούν τον πρόεδρο της Ν.Δ. ...Αντώνη Μητσοτάκη. Και όλα αυτά την ώρα που ο πρόεδρος Κυριάκος εμφανιζόταν διατεθειμένος να συναινέσει σε ορισμένα τουλάχιστον από τα μέτρα που προβλέπονται στο πολυνομοσχέδιο.
Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι κορυφαίοι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, οι οποίοι, αφού εξάντλησαν τις πιέσεις τους προς τον πρόεδρο Κυριάκο να σταματήσει να ζητάει εκλογές, αναγκάστηκαν να απευθυνθούν και σε κορυφαία στελέχη για να τον μεταπείσουν.
Λογάριασαν όμως χωρίς τον Σαμαρά και τον σκληρό πυρήνα του παλιού συστήματος εξουσίας, που φαίνεται ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις, τις επιλογές και τις θέσεις του προέδρου της Ν.Δ. Ο οποίος, για να επιβιώσει και να επιβεβαιώσει την ηγετική του θέση στη συντηρητική παράταξη, αναγκάστηκε μέσα σε λίγους μήνες να παλινδρομεί ανάμεσα στον νεοφιλελεύθερο και στον δεξιό λαϊκισμό, που κατά βάθος θα ήθελε να είναι κεντρώος. Και να ταλαντεύεται κάθε τόσο ανάμεσα στον αντιπολιτευτικό αλλά προγραμματικό λόγο και στη στείρα δεξιά ρητορική.
Σε στρατηγικό αδιέξοδο η Ν.Δ.
Όχι. Όλα αυτά δεν είναι σημάδια σύγχυσης. Ούτε είναι αποτέλεσμα εσωκομματικών αντιθέσεων και μικροπολιτικών υπολογισμών. Είναι σημάδια πολιτικού και στρατηγικού αδιεξόδου. Οι «γαλάζιοι» φωστήρες, όπως τα «πράσινα» και ...σιγανά Ποτάμια, όπως και το σύνολο του κατεστημένου της χώρας, είχαν επενδύσει πολλά στο σενάριο της καταστροφής και της αριστερής παρένθεσης. Πόνταραν σχεδόν τα πάντα στην προσμονή τους για την ταχύτατη απαξίωση και κατάρρευση της κυβέρνησης κάτω από το βάρος των αδιεξόδων που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Ναι, η οικονομική καταστροφή και τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα είναι εδώ, αυτοί όμως πολιτικά διαψεύδονται. Η κυβέρνηση όχι μόνο αντέχει, αλλά δείχνει έτοιμη να εξασφαλίσει μια αρκετά καλή συμφωνία για την αξιολόγηση και το χρέος στην επικείμενη σύνοδο του Eurogroup στις 24.5. Μια συμφωνία που θα βοηθήσει τη χώρα να αλλάξει σελίδα, να αποκτήσει ανοιχτούς ορίζοντες σε κλίμα σταθερότητας και με όλα αυτά να αντιστραφούν, να αντισταθμιστούν οι συνέπειες των υφεσιακών μέτρων που θα ψηφίσει αύριο η Βουλή.
Κάθε ...κατεργάρης στον πάγκο του
Όσο αυτή η προοπτική έρχεται πιο κοντά τόσο ανησυχούν και εκνευρίζονται τα «γαλάζια» επιτελεία. Πανικοβάλλονται. Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης δεν επιβεβαιώνεται και οι θιασώτες του πέφτουν στην παγίδα τους, κινδυνεύουν να γίνουν οι ίδιοι ...παρένθεση. Τα χάνουν.
Αδυνατούν να διαχειριστούν με ψυχραιμία, σοβαρότητα και στοιχειώδη πατριωτισμό το ενδεχόμενο μιας καλής συμφωνίας, που θα δώσει ανάσες στη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία. να αρθεί το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και να υπογραφεί μια δύσκολη αλλά έντιμη συμφωνία - ανάσα για τη χώρα και την οικονομία.
Φοβούνται και βιάζονται. Γιατί γνωρίζουν ότι, όταν η χώρα ηρεμήσει, όταν η οικονομία σταθεί στα πόδια της, όταν ο εφιάλτης της χρεοκοπίας φύγει οριστικά από τον ορίζοντα της χώρας, τότε θα πέσουν οι μάσκες, θα φανεί ποιος είναι ποιος και τι πρεσβεύει. Τότε θα υπάρξει πραγματική αντιπαράθεση πάνω σε πολιτικές και προγράμματα, τότε θα φανούν οι διαχωριστικές γραμμές, θα κριθούν ευαισθησίες και επιλογές. Τότε κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του. Και αυτό ισχύει και για την Αριστερά.
