Ο ίδιος ο Lennon είχε πει το ομότιτλο κομμάτι πως μιλά «κατά των θρησκειών, κατά του εθνικισμού, κατά των συμβάσεων, κατά του καπιταλισμού» αλλά πως έγινε τόσο αποδεκτό λόγω του «ζαχαρένιου» περιτυλίγματός του. Όμως, εκτός από αυτό το πασίγνωστο τραγούδι (που για κάποιους μπορεί να ηχεί πλέον τετριμμένο, αλλά, για τα αυτιά που δεν καταλαβαίνουν από προκαταλήψεις, διατηρεί ακέραια τη δύναμή του), το άλμπουμ περιέχει εννιά ακόμα αξιολογότατες συνθέσεις, που δείχνουν όλη την ερμηνευτική και συνθετική δύναμη του δημιουργού τους:

-Το Crippled Inside, ένα γρήγορο, πιασάρικο honky tonk/country rock κομμάτι, πρόσχαρο μουσικά, αλλά με σκοτεινούς, μέσα στην οξυδέρκειά τους, στίχους.

-Το επίσης εξαιρετικά γνωστό (ειδικά από τη διασκευή των Roxy Music) «Jealous Guy», που είχε αρχίσει να γράφεται από το 1968 και την τότε επίσκεψη των Beatles στην Ινδία και τον Maharishi Mashesh Yogi.

-Το σύντομο αλλά εθιστικό boogie του It’s Sο Hard, πάλι με αξιοθαύμαστα καίριους στίχους.

-Το – τι άλλο;- αντιπολεμικό I Don’t Wanna Be A Soldier.

-Το έντονα πολιτικοποιημένο Gimme Some Truth, που μιλά ευθέως κατά του τότε Αμερικανού προέδρου Νίξον.

-Το «μπαχ-ικό», όπως το είχε χαρακτηρίσει κάποτε πολύ εύστοχα ο Φοίβος Δεληβοριάς, Oh My Love.

-Τη μουσικά άψογη, στιχουργικά γεμάτη πικρία έγκληση προς τον αλλοτινό του συνεργάτη, Paul McCartney, How Do You Sleep?

-Το βαθιά μελαγχολικό How?, στο οποίο ο Lennon ανοίγεται με μεγάλη ειλικρίνεια και με τρόπο ουσιαστικό ως προς την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που τον κατατρύχει τη δεδομένη χρονική στιγμή.

-Και το γρήγορο, μελωδικό Oh Yoko!, που είναι χτισμένο πάνω στο χαρακτηριστικό, ερμηνευτικά τέλειο πιάνο του Nicky Hopkins και τα επίσης άψογα φωνητικά του ίδιου του Lennon, καθώς και του παραγωγού Phil Spector.

Συνολικά, το Imagine υπήρξε το πιο πετυχημένο άλμπουμ του αλλοτινού Beatle, και απολύτως δικαιολογημένα, όχι μόνο χάρη στο ομότιτλο τραγούδι, αλλά και χάρη σε όλες τις υπόλοιπες, πανέμορφες συνθέσεις που περιλαμβάνει.