Στράτος Κερσανίδης - Στο Κόκκινο

Ο κάθε σκηνοθέτης, ή η κάθε σκηνοθέτιδα εν προκειμένω, επιλέγουν τον τρόπο προσέγγισης αυτού του ιδιαίτερα ευαίσθητου ζητήματος το οποίο χρήσει ιδιαίτερης προσοχής.

Για παράδειγμα, μπορεί να επιλεγεί η αποστασιοποιημένη, ψύχραιμη ματιά ή η πιο συναισθηματική η οποία όμως εμπεριέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί ως εκμετάλλευση.

Στην πρώτη περίπτωση ανήκει το ντοκιμαντέρ της Αλεξάνδρα Λιβέρις, «Eyes of exodus», στο οποίο η σκηνοθέτιδα περιγράφει την άφιξη προσφύγων από τη Συρία στο Καστελλόριζο των 300 κατοίκων. Η σκηνοθέτιδα αφήνει την κάμερά της να συνομιλήσει με τα πρόσωπα χωρίς δική της διαμεσολάβηση. Πρωταγωνιστούν ένα ζευγάρι, ιδιοκτήτες ενός μικρού ξενοδοχείου, οι οποίοι προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Μαζί τους και μερικοί ακόμη κάτοικοι. Πάντοτε όμως υπάρχουν εκείνοι που αντιδρούν και, το χειρότερο, δρουν κρυφά.

Ελεύθερη  κινηματογράφηση, αληθινό σινεμά βεριτέ (ή κάμερα – μάτι, αν προτιμάτε), που δείχνει με απόλυτη αμεσότητα το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν ένα δύσκολο πρόβλημα και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Μάλιστα, στο φινάλε, η ταινία έχει και μια μικρή ανατροπή, το στοιχείο του απρόοπτου, έτσι που μόνον η ίδια η ζωή μπορεί να μας δώσει.



Στη δεύτερη περίπτωση ανήκει η ταινία της Φλώρας Πρησιμιντζή, «Πίσω δε γυρνάω».   Εδώ η σκηνοθέτιδα προσεγγίζει το θέμα της με έναν τρόπο πιο συναισθηματικό, δεν αποφεύγει να εμπλακεί και να ‘διεκδικήσει’ τη συγκίνηση του θεατή. Όμως κάνει και κάτι ακόμη, το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό. Επιχειρεί να συνδέσει τη σημερινή προσφυγική κρίση με εκείνη που έζησε ο Ελληνισμός. Και επί πλέον θυμίζει το πώς η Συρία, τότε υποδέχτηκε χιλιάδες Έλληνες Μικρασιάτες μέχρις ότου εκείνοι καταφέρουν να έρθουν στην Ελλάδα. Είναι κάτι σαν ιστορικό χρέος, λοιπόν, είναι οι υπόγειες συνδέσεις της Ιστορίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει στην ταινία, ο ιστορικός, Βλάσης Αχτσίδης.