«Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα διαμαρτυρηθήκαμε στον διευθυντή προσωπικού της Εθνικής Τράπεζας γιατί κάποιες καθαρίστριες μέσω εργολάβου ήταν απλήρωτες. Του υπενθυμίσαμε ότι με βάση το νόμο για τη συνευθύνη, όφειλε να πιέσει για τη διευθέτηση του ζητήματος, όπως και έκανε. Αυτό, από χθες, τελείωσε»: με ένα απτό και πολύ πρόσφατο παράδειγμα, η Γιώτα Λαζαροπούλου, συνδικαλίστρια επί χρόνια στο χώρο των «ενοικιαζόμενων» στις τράπεζες και υποψήφια με τον ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, εξηγεί μία από τις στοχεύσεις του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος της Πέμπτης 8 Αυγούστου 2019.
Μέχρι χθες (κυριολεκτικά!) οι εργολαβικοί εργαζόμενοι μπορούσαν να διεκδικήσουν δεδουλευμένα που τους χρωστάει ο εργολάβος και από εκείνους που του ανέθεσαν το έργο (ΕΔΩ το ρεπορτάζ του Left.gr, στις25/5/18, όπου αναλύεται η διάταξη που επρόκειτο να ψηφιστεί λίγο αργότερα).
Για το ζήτημα των (εικονικών, πολλές φορές) εργολαβιών, έχουμε αναφερθεί εκτενώς στον σχετικό ΦΑΚΕΛΟ του Left.gr, όπου αναμένεται (δυστυχώς) να πληθύνουν οι καταγγελίες για τις πρακτικές των σύγχρονων δουλεμπόρων. Ήδη, πήραν το σήμα ότι μπορούν να επιστρέψουν στο... business as usual. Αρκούσαν 10 λεπτά για να καταργηθεί η διάταξη για την κοινή και αλληλέγγυα ευθύνη του αναθέτοντος ένα έργο, του εργολάβου και του υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων.
Προφάσεις
Μάλιστα, η τροπολογία Βρούτση «ντύθηκε» με φιλεργατικό μανδύα καθώς ο αρμόδιος υπουργός ισχυρίστηκε ότι η διάταξη που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταργηθεί ώστε να είναι σαφής η ευθύνη του εργοδότη έναντι των εργαζομένων που αυτός απασχολεί, ανεξαρτήτως των συμβατικών σχέσεων που αναπτύσσει ο εργοδότης με τρίτους ως επιχειρηματίας. Επιχείρημα το οποίο ακούγεται σαν αστείο για τους εργολαβικούς και ενοικιαζόμενους εργαζόμενους όλων των κλάδων, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το καθεστώς των εργολαβιών αποτελεί πρόσχημα για την καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων από τους έμμεσους (αλλά κύριους, επί της ουσίας) εργοδότες, όπως οι τράπεζες, οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών, τα ΕΛΠΕ, κ.α.
«Φιλεργατικό» ήταν επίσης και το πρόσχημα για την κατάρηση της υποχρέωσης των εργοδοτών να αιτιολογούν απολύσεις (όπως προβλεπόταν στο άρθρο 48 του πρόσατου νόμου 4611/2019), καθώς, υποτίθεται, οι αιτιολογημένες απολύσεις λειτουργούν ανασταλτικά για την πρόσληψη εργαζομένων! Το δεύτερο επιχείρημα, ότι δηλαδή η αλλαγή αυτή γίνεται για να μη στιγματίζεται ο εργαζόμενος, εντάσσεται στην αρμοδιότητα των stand up comedians.
Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για την απαξίωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, καθώς και για όσα θα συμβούν σε βάρος του κόσμου της Εργασίας, είναι άδικο να κατηγορήσουμε τη σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Πρόκειται ξεκάθαρα για μία «εργολαβία», ένα έργο που ανέθεσε ο ΣΕΒ (άνθρωπος του οποίου έχει τεθεί... συντονιστής του κυβερνητικού έργου») στην κυβέρνηση και για το οποίο η τελευταία δεν έχει καμία αρμοδιότητα παρέμβασης.
Οι πρώτες ρυθμίσεις που αφορούν νομοθετικές διατάξεις στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων και εναντίον των οποίων είχαν ταχθεί ρητά και προσφύγει δικαστικά ο ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές ενώσεις (βλέπε ενδεικτικά ΕΔΩ), αποτελεί απόδειξη αυτού του «συμβολαίου». Ο ΣΕΒ αναθέτει, η κυβέρνηση υλοποιεί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, λίγο πριν από την κατάθεση της τροπολογίας Βρούτση, το απόγευμα της Πέμπτης 8/8, το capital.gr μας είχε προϊδεάσει για την εξέλιξη:
Ήταν μόνο η αρχή
Και όλα αυτά συμβαίνουν, πριν από την συνεδρίαση του ΣτΕ (το προσεχές Φθινόπωρο) στο οποίο έχει προσφύγει ο ΣΕΒ, σε συνεργασία με περιφερειακούς βιομηχανικούς συνδέσμους, κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στο σκέλος που αφορά τις τριετίες...
Όσο η αντεργατική παλινόρθωση είναι σε πλήρη εξέλιξη, η ΓΣΕΕ (ΕΔΩ η ανακοίνωσή της για τις εξελίξεις) βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια προσωρινή διοίκηση (μετά τη διάλυση του συνεδρίου της) και δε φαίνεται να αναπτύσσει καμία κινητικότητα για την αντιμετώπιση της επίθεσης.
Όμως, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δεν μπορούν να μείνουν απαθή λόγω της καλοκαιρινής ραστώνης. Η επίθεση πρέπει να αποκρουστεί και να κατάλληλα πολιτικά και κοινωνικά αναχώματα πρέπει να διαμορφωθούν πριν να ξηλωθεί όλο το πλαίσιο προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων.
