Πρώτον, αν η Ουάσιγκτον κατορθώσει να επιβάλει πλήρη αποµόνωση της Τεχεράνης υπό την απειλή κυρώσεων σε συναλλασσόµενους από τρίτες χώρες. Στο δίληµµα αγορά των ΗΠΑ ή αγορά του Ιράν, η απάντηση είναι µάλλον αυτονόητη και κατά συνέπεια οι όποιες διακηρύξεις της ΕΕ ότι θα κάνει ό,τι µπορεί για να διασώσει τη συµφωνία του 2015 για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράµµατος της Τεχεράνης θα έχει σχετική αξία.

Δεύτερον, µένει να διευκρινιστεί ποιος είναι ο στόχος της πολιτικής Τραµπ απέναντι στο Ιράν.

Πίεση για περιορισµό του περιφερειακού ρόλου και της ανάµειξης της Τεχεράνης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, την Αραβική Χερσόνησο και τη Νοτιοδυτική Ασία; Πίεση ώστε να εξαναγκαστεί η θρησκευτική και πολιτική ηγεσία της χώρας να διαπραγµατευτεί εκ νέου µε στόχο να αποδεχθεί αυστηρότερους διεθνείς ελέγχους;

'Η µήπως η επαναφορά των κυρώσεων είναι απλώς το πρώτο βήµα µιας προσπάθειας αποσταθεροποίησης της Ισλαµικής ∆ηµοκρατίας µε στόχο την καθεστωτική ανατροπή;

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο ερώτηµα, οι εξελίξεις στο Ιράν την τελευταία εικοσαετία, από την εκλογή του µετριοπαθούς Χαταµί στην προεδρία το 1997 µέχρι και σήµερα, έχουν δείξει ότι κάθε φορά που η Ουάσιγκτον σκληραίνει τη στάση της διαµορφώνονται συσχετισµοί υπέρ των σκληροπυρηνικών: Σε µια κατάσταση πολιορκηµένης πόλης δεν ευνοείται εξ ορισµού η κάθε µορφής πίεση για εκδηµοκρατισµό.

Σε ό,τι αφορά τον περιορισµό της παρουσίας και της επιρροής του Ιράν εκτός συνόρων, το ερώτηµα είναι ποιος θα καλύψει το κενό σε περίπτωση που η Τεχεράνη εξαναγκαστεί σε αναδίπλωση.

Αν για τη Συρία η παρουσία της Ρωσίας, αποδεκτή και από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, είναι η σταθεροποιητική απάντηση στα παραπάνω ερωτήµατα, τι θα συµβεί στο Ιράκ, στην Υεµένη;

Επιπλέον, τι θα συµβεί στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, όπου ΗΠΑ και Ιράν έχουν ως κοινό αντίπαλο τους Ταλιµπάν; Η πολιτική των ΗΠΑ στο Ιράν µοιάζει ήδη µε πορεία σε αχαρτογράφητη περιοχή.