Και, στην τελική ανάλυση, πόσο κοστίζει μια κηδεία; Ακόμα και την έξτρα λουξ να διαλέξεις και το φέρετρο ας είναι κι από μαόνι. Πόσο θα μας πάει; Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, το πρόβλημα δεν είναι να κηδευτεί κάποιος δημοσία δαπάνη. Το πρόβλημα είναι μ’ αυτούς που ζουν μια ζωή δημοσία δαπάνη και μάλιστα θεωρούν πως η χώρα τους το οφείλει. Γιατί, δόξα το πολίτευμα, μπορεί με το δημοψήφισμα να γλιτώσαμε από γαλαζοαίματες δυναστείες και άεργους κηφήνες, αλλά από κρατικοδίαιτες φαμίλιες, σόι εξακολουθεί και πάει το βασίλειο.

Και δεν είναι μόνο οι γνωστές φαμίλιες και τα ακόμα πιο γνωστά πολιτικά τζάκια που έκαναν το δημόσιο ταμείο οικογενειακό, είναι εσχάτως και ένας εσμός από μπαταχτσήδες που ζουν δημοσία δαπάνη και έχουν μάλιστα το θράσος να αποκαλούν τζαμπατζήδες τους πολίτες που με το ζόρι καταφέρνουν να βγάλουν τον μήνα. Για τους μεν, βλέπεις, είναι οι απευθείας αναθέσεις και οι αρπαχτές, για τους δε περισσεύουν κάτι pass και κάτι επιδόματα της κακιάς ώρας. Είναι ολάκερος στρατός πια οι της δημόσιας δαπάνης. Και τι στρατός! Άτακτος! Πλιατσικολόγοι κανονικοί, που στο πέρασμά τους δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε πενηνταράκι. Γι’ αυτό και το παίζουν άνετοι με τα λεφτά του Δημοσίου.

Είναι άνετοι κι ωραίοι γιατί ό,τι κάνουν το κάνουν με τα λεφτά των άλλων. Γιατί κάποιοι τους έδωσαν το δικαίωμα να αισθάνονται και να λειτουργούν ως μικροί βασιλιάδες, που σε κανέναν δεν χρωστάνε, αλλά όλοι οι άλλοι τούς χρωστάμε. Γι’ αυτό και αισθάνονται το κράτος τσιφλίκι τους και τους πολίτες υπηκόους. Γι’ αυτό και πιστεύουν ότι όλα τούς ανήκουν και είναι υποχρέωσή μας να ζουν δημοσία δαπάνη. Κι ας μην είναι δυναστείες, αλλά σόγια και φαμίλιες.