Το 44% των πολιτών τάσσεται υπέρ των πολυκομματικών κυβερνήσεων συνεργασίας, το 12% υπέρ οικουμενικής κυβέρνησης και μόνο το 23% επιλέγει τη λύση των αυτοδύναμων - μονοκομματικών κυβερνήσεων. Αυτό προκύπτει από την έρευνα της εταιρείας Public Issue (για λογαριασμό της "Εφ. Συν."). Όλες οι προτεινόμενες λύσεις παραπέμπουν σε πολιτικές κυβερνήσεις, ενώ μόλις το 2% προκρίνει "κυβερνήσεις τεχνοκρατών".
Από τις κυβερνήσεις συνεργασίας, ωστόσο, δεν προκύπτει αβίαστα κάποια σαφής πολιτική κατεύθυνση: Το 9% θέλει κυβέρνηση κομμάτων της Αριστεράς, το 8% το σημερινό δικομματικό σχήμα, το 8% κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., ενώ η προοπτική του "μεγάλου συνασπισμού" (Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ) συγκεντρώνει τις μικρότερες προτιμήσεις με μόλις 7%. Πίσω από την αντιφατική εικόνα των προτιμώμενων κυβερνητικών συνεργασιών διακρίνει κανείς την κατάρρευση των μνημονιακών λύσεων και την αναζήτηση κυβερνήσεων συνεργασίας από κόμματα που δηλώνουν εκτός μνημονιακού τόξου. Δηλαδή αναζητείται κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας. Και πάλι, όμως, παραμένει αδιευκρίνιστη, σε μεγάλο βαθμό, η ακριβής προγραμματική εναλλακτική λύση, καθώς οι προτιμήσεις είναι μοιρασμένες σε ισάριθμα κυβερνητικά σενάρια.
Είναι προφανές ότι η κοινωνία, που πιστεύει ότι η χώρα βυθίζεται σε αδιέξοδα και αντιδρά με οργή, άγχος και απογοήτευση, διακρίνει ως αναποτελεσματικό πολιτικό σχήμα εκείνο της αυτοδυναμίας, καθώς χρεώνει την κρίση στο καταρρέον πολιτικό σύστημα που στηρίχτηκε στην αυτοδυναμία και τη δικομματική εναλλαγή. Γι' αυτό και η αναζήτηση σχημάτων κυβερνητικής συνεργασίας περνάει μέσα από την απόρριψη κυβέρνησης τύπου Σαμαρά - Βενιζέλου, οι οποίοι αναπαράγουν ως λείψανα τη δικομματική αυτοδυναμία.
Σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται βασική συνιστώσα της αναγκαίας εναλλακτικής κυβερνητικής διεξόδου. Για την ακρίβεια φωτογραφίζεται ένα ευρύ τόξο κυβερνητικών δυνάμεων αντιμνημονιακής κατεύθυνσης, που απομένει να επιβεβαιωθεί η συνοχή του. Αυτή η σταθερή λαϊκή αναζήτηση και αξίωση επιφορτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με ευθύνες, τον αντιμετωπίζει ως την ύστατη δημοκρατική λύση. Η απόρριψη της αυτοδυναμίας, που ως σύστημα θεωρείται αμαρτωλό κατάλοιπο του παρελθόντος, επαναφέρει το θέμα των συνεργασιών που στρατηγικά οφείλει να επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι η κρίση είναι βαθιά και διαρθρωτική και χρειάζεται μεγάλο εύρος δυνάμεων με προγραμματική σαφήνεια για να την αντιμετωπίσει. Άρα, ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία, θεωρείται αναγκαίο να επιδιώξει, στη βάση του ψηφισμένου από τον λαό προγράμματός του, ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συνεργασίες.
Οι πολιτικές εξελίξεις λαμβάνουν ολοένα και σαφέστερο πρόσημο. Όποια κόλπα κι αν επινοήσουν, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος αποτελούν παρελθόν για τον λαό. Δεν πρόκειται, όμως, να παραδώσουν την εξουσία αν δεν εξαναγκαστούν. Γνωρίζουν ότι οι κάλπες θα μεταβληθούν σε "μαζικό κίνημα" απόρριψής τους. Γι' αυτό μεθοδεύουν κινήσεις αποθάρρυνσης των πολιτών να συμμετάσχουν στις εκλογές, επιδιώκουν να εγκλωβίσουν στην αποχή τη δυσαρέσκεια της εκλογικής βάσης τους. Όταν όμως το 72% της κοινωνίας εκτιμά ότι η χώρα έχει πάρει λάθος δρόμο και τα κυρίαρχα αισθήματα είναι η οργή και η απογοήτευση, τότε δεν υπάρχει οδός σωτηρίας για τους υπευθύνους της κρίσης.
