Δεν ξεχνάμε τι έκανε το πολιτικό και μιντιακό σύστημα όταν χρειάστηκε να διαχειριστεί τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Πρώτα είπαν «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο»: δεν υπάρχουν φασίστες. Μετά είπαν «ναι, αλλά ο Ρουπακιάς παλιά ήταν αριστερός». Δηλαδή υπάρχουν φασίστες, ας το παραδεχτούμε, αλλά και γι’ αυτό η Αριστερά ευθύνεται. Και στο τέλος ανέμισαν τη θεωρία των δύο άκρων: φασίστες και αντιφασίστες είναι πάνω - κάτω το ίδιο.

Κάτι τέτοια βλέπουμε και τώρα με τη Σταυρούπολη. Και ελάχιστοι στην κυβέρνηση δείχνουν να σκέφτονται ότι, με τη σκανδαλώδη ανοχή και κάλυψη που παρέχεται στις φασιστικές ομάδες, το ενδεχόμενο να συμβούν κάποια στιγμή τα χειρότερα γίνεται ολοένα και πιθανότερο.

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι ότι στην πρακτική αυτήν πρωτοστατεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Η υπουργός Κεραμέως έκοψε το καρπούζι στη μέση μιλώντας γενικώς και αορίστως για μεμονωμένες ομάδες. Η υφυπουργός Ζέττα Μακρή κατήγγειλε αυτούς που προσπαθούν να εμποδίσουν τη διεξαγωγή των μαθημάτων, ώστε να καταλάβει ο καθένας αυτούς που θέλει.

Και ο υφυπουργός Συρίγος, που τις προάλλες δικαιολογούσε τον Μπογδάνο, τώρα υποδεικνύει ως υπαίτιους για τη βία αυτούς που δέχονται τις επιθέσεις. Καμία συζήτηση ούτε για την παραβίαση της νομιμότητας μέσα στο σχολείο, ούτε για τα μαχαίρια, ούτε για τις αιματηρές επιθέσεις σε άλλους μαθητές, ούτε για την ανοχή της διεύθυνσης.

Πολιτική εξαθλίωση για λίγες δεξιές ψήφους. Πιο κάτω δεν έχει.