Την Κυριακή 10 Αυγούστου 2014 ο υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας είπε στο «ΒΗΜΑ» (και το είχαμε χαρακτηρίσει τότε στην «Εφ.Συν» ομολογία διαρκούς χρεοκοπίας) ότι το «κόκκινο» χρέος των ιδιωτών στην Ελλάδα (προς τις τράπεζες, το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία) αγγίζει το ύψος ενός ολόκληρου τρέχοντος ετήσιου ΑΕΠ της χώρας. Προχθές, το διεθνές οικονομικό πρακτορείο Bloomberg δημοσίευσε την ίδια -τραγική για τη χώρα μας- πληροφορία, ότι δηλαδή: «Οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των ιδιωτών ανέρχονται σε περίπου 90% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια προς τις τράπεζες έχουν φτάσει σχεδόν τα 80 δισ. ευρώ, νοικοκυριά και επιχειρήσεις έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία ύψους 69,2 δισ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν τα 14,5 δισ. ευρώ». Οι δε Ελληνες καθηγητές Οικονομίας, με τους οποίους συζήτησε το Πρακτορείο, υποστηρίζουν ότι «μέρος αυτού του χρέους δεν μπορεί να ανακτηθεί και θα πρέπει να διαγραφεί».
Πολύ ωραία όλα αυτά και μακάρι να γίνουν. Αλλά γιατί ένας καθηγητής Οικονομικών ή άλλος αναλυτής δεν λέει δυο-τρεις απλές αλήθειες; Δεν ξέρουν οι καθηγητάδες αλλά και οι υπουργοί, τα στελέχη των τραπεζών, οι ευρωκράτες, οι τροϊκανοί κ.ά. ότι το απλήρωτο ιδιωτικό χρέος μετατρέπεται διαρκώς σε περισσότερο εξωτερικό (δημόσιο) χρέος, διαιωνίζει την ύφεση και οδηγεί όλο και περισσότερο την Ελλάδα στον γκρεμό; Δεν καταλαβαίνουν ότι τα τερατώδη ελλείμματα των τραπεζών με «μαγικό τρόπο» θα συνεχίσει να τα πληρώνει ο ελληνικός λαός… εφ’ όρου ζωής, μαζί προφανώς με τα νέα μνημόνια που έρχονται;
Και όλα αυτά γιατί γίνονται, αν δεν οφείλονται στην πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης» και την οικονομική ύφεση που προκάλεσαν οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις υποδείξεις των δανειστών;
Διότι η έκρηξη των «κόκκινων» δανείων είναι μια αναμενόμενη και προβλέψιμη συνέπεια της πολιτικής που επιλέχθηκε για την έξοδο από την κρίση, δηλαδή της «εσωτερικής υποτίμησης», και όχι μια περισσότερο ή λιγότερο αναπάντεχη εξέλιξη, όπως εμφανίζεται από τη μνημονιακή ελίτ. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος δεν εθελοτυφλεί γνωρίζει από τη θεωρία του δεύτερου, αν όχι και του πρώτου, έτους στο Πανεπιστήμιο ότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα της «εσωτερικής υποτίμησης» (deflation) είναι ότι οι τιμές πέφτουν αλλά το ονομαστικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μένει το ίδιο ή για την ακρίβεια αυξάνεται λόγω και μόνο των τόκων.
Κατά συνέπεια, το πραγματικό οικονομικό αδιέξοδο των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών μεγαλώνει καθώς πρέπει, με μικρότερο κύκλο εργασιών και χαμηλότερες αμοιβές να πληρώνουν τα ίδια χρέη, τα οποία δημιουργήθηκαν την περίοδο της «φούσκας». Οταν η ελληνική οικονομία ως σύνολο συρρικνώθηκε στα 182,1 δισ. ευρώ το 2013, ενώ το 2008 ξεπερνούσε τα 230 δισ. ευρώ, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το ίδιο χρέος.
Και βεβαίως η λύση του «κουρέματος» των ιδιωτικών χρεών είναι επίσης αδιέξοδη: μέσω της νέας (και απαραίτητης σε τέτοια περίπτωση) ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, απλώς το ιδιωτικό χρέος θα μετατραπεί για άλλη μια φορά σε δημόσιο, προκειμένου να μη χρεοκοπήσει το σύστημα και να μην «κουρευτούν» οι καταθέσεις. Τελικά όμως οι καταθέσεις δεν τη γλιτώνουν εφόσον καταλήγουν στην εφορία μέσω της υπερφορολόγησης (βλέπε ΕΝΦΙΑ κ.λπ.) ώστε να καλυφθούν οι τρύπες του Δημοσίου που προκύπτουν από την εθνικοποίηση των ιδιωτικών χρεών.
Και ένα τελευταίο σημείο, που δεν θέλει και πολλά πτυχία για να το καταλάβει κανείς: πίσω από το «αίτημα» για «κούρεμα» των δανείων κρύβονται και όλοι οι αποτυχημένοι κρατικο-τραπεζοδίαιτοι, ομοτράπεζοι του συστήματος, επιχειρηματίες που πήραν τα άπειρα θαλασσοδάνεια, πολλά εκ των οποίων φυγαδεύτηκαν ήδη σε τράπεζες του εξωτερικού και offshore.
Ετσι, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του δήθεν «ενάρετου» μνημονιακού τεχνοκρατικού επιτελείου, οι αποτυχημένες και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις διασώζονται πανηγυρικά εις βάρος των φορολογουμένων και των μικροκαταθετών, που συνεχίζουν να βλέπουν τις αποταμιεύσεις τους να εξατμίζονται από την υπερφορολόγηση, αλλά και από την απουσία εισοδήματος, που είναι οι μαθηματικές συνέπειες της «εσωτερικής υποτίμησης».
