Το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, πρωτίστως από τη στενή κοινότητα των φίλων - συμμαθητών – γειτόνων, αλλά κι από την ευρύτερη κοινωνία, όπως αυτή εκφράστηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού, είναι θετική εξέλιξη. Όμως, υπάρχει ένας κίνδυνος εδώ, που είναι να λειτουργήσει αυτή η ευαισθησία και η συμπάθεια -ιδίως επειδή μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο, έναν μαθητή- μ’ έναν τρόπο αποπροσανατολιστικά, σε συνδυασμό ταυτόχρονα με τον υπερτονισμό της αριστείας, της έννοιας δηλαδή του αριστούχου μαθητή.

Στην περίπτωση, που θεωρώ ότι είναι πολύ πιθανή, της παροχής ασύλου στον Σαϊντού, μοιάζει σαν να υπάρχει ένα συλλογικό μας άλλοθι ως ελληνικής κοινωνίας κι ως πολιτικής τάξης στο πρόσωπο ενός ανθρώπου ο οποίος έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι μ’ έναν τρόπο σαν να ξεπλένονται όλα τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν για εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα δουν την κλειστή πόρτα μπροστά τους ν’ ανοίγει όπως θ’ ανοίξει στη συγκεκριμένη ενδεχομένως περίπτωση.

Άρα να πέσει το ενδιαφέρον μας εκεί και στην ευκταία περίπτωση της παροχής ασύλου να θεωρήσουμε ότι το θέμα λύθηκε. Και νομίζω πως αυτό είναι ένας κίνδυνος ο οποίος τροφοδοτείται από την τακτική της κυβέρνησης, η οποία, αφού συστηματικά, νομοθετικά έκλεισε όλες τις πιθανές διόδους για την παροχή προστασίας σε τέτοιες περιπτώσεις, τώρα, βλέποντας το κύμα συμπαράστασης, σπεύδει για λόγους επικοινωνιακού εντυπωσιασμού να φανεί πιο προοδευτική, ανοιχτή και αλληλέγγυα από όλους μας και να πιέσει μάλιστα, να κάνει ένα νεύμα προς τις επιτροπές ασύλου, των οποίων τις αρμοδιότητες η ίδια φρόντισε να περικόψει σε βαθμό που έχουν θέσει σε σαφέστατο κίνδυνο την ανεξάρτητη λειτουργία τους.

Εδώ, μου ήρθε εμένα τουλάχιστον στο μυαλό η ακραία υποκριτική στάση του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, αφού έδωσε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για την κατάργηση του νόμου Ραγκούση και τη μη απονομή ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, μετά, πιεζόμενος από τη συγκυρία, από τις ομοσπονδίες μπάσκετ και από την κοινή γνώμη, έκανε εκείνη τη φιέστα στο Μέγαρο Μαξίμου για να δώσει τιμητική ιθαγένεια στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, να του δώσει μια βυζαντινή εικόνα δώρο και να δείξει ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δήθεν είναι ανοιχτός στις ευαισθησίες και στα κελεύσματα των καιρών.

Νομίζω ότι αυτός είναι ένας δρόμος που δεν μπορεί να έχει θετική έκβαση. Μια πολιτική τάξη και μια κυβέρνηση η οποία έχει συγκροτήσει μια πολιτική αποκλεισμού, κλειστών θυρών, μια πολιτική η οποία κυρίως επενδύει στον φόβο της κοινής γνώμης, σε ξενοφοβικά αντανακλαστικά, αλλά όποτε βλέπει ότι μια συγκεκριμένη περίπτωση έχει να της προσπορίσει επικοινωνιακά πολιτικά οφέλη, τότε βγαίνει παγανιά και κορφολογάει με χειρισμούς βραχυπρόθεσμους κι επικοινωνιακούς.

*Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι εκπαιδευτικός, τέως γ.γ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο υπ. Δικαιοσύνης