Τέσσερις δεκαετίες μετά, τα ερωτήματα και οι απαντήσεις που έδωσε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μοιάζουν να περιφρονούνται μέσα στη στρατηγική της έντασης που επιβάλλει η κυβέρνηση και ο κ. Φορτσάκης και στη βία των ΜΑΤ εναντίον των φοιτητών. Όχι του 1973, άλλα του 2014. Η λήθη, ο καλύτερος σύμμαχος του ολοκληρωτισμού διαφέρει από την «αλήθεια» μόνο ένα «α» και η διαπίστωση είναι αμείλικτη, όποιος λαός δεν διδαχτεί από την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να περάσει ίδιες ή ανάλογες τραγωδίες. Τέσσερις δεκαετίες μετά και η εξέγερση του 73, μοιάζει να ζητάει ακόμη δικαίωση και να διεκδικεί την «αλήθεια» της πίσω από τα στρογγυλέματα και τα μνημόσυνα.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν απλώς μια εξέγερση εναντίον μιας στρατιωτικής χούντας, η οποία έπεσε λίγους μήνες μετά, «πληρώνοντας» και την προδοσία της Κύπρου. Ήταν μια εξέγερση εναντία σε κάθε μορφή τυραννίας και κυρίως ενάντια στις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που διαμόρφωσαν την μεταπολεμική Ελλάδα. Την Ελλάδα του διχασμού, της φτώχιας, των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, της ανελευθερίας, της «κουτσής» δημοκρατίας. Το γνωστό μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς .
Πέρασαν 41 χρόνια κι αντί όλα αυτά να ανήκουν στο παρελθόν, επανέρχονται δυναμικά και οδηγούν στο κόντεμα, αν όχι στην εξαφάνιση των μηνυμάτων της εξέγερσης και τον εξωραϊσμό έως και την δικαίωση -άκουσον, άκουσον- ακόμα κι αυτής, της επαίσχυντης, στρατιωτικής χούντας. Με γελοία και ανιστόρητα «επιχειρήματα» που διεισδύουν σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, που αγνοεί τα οικονομικά σκάνδαλα, το τεράστιο χρέος που άφησαν οι συνταγματάρχες με την λογική της ρεμούλας, του ρουσφετιού και του προσωπικού πλουτισμού. Και το τελικό «κατόρθωμα» είναι τελικά ο αυταρχισμός, τα ΜΑΤ, η ανάδειξη μιας κάστας πολιτικών που με "mainstream κοστούμι" εξυμνούν Παπαδόπουλους και Μεταξάδες (ναι αυτή είναι η τηλεοπτική ηγεσία της ΝΔ – Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης), όταν δεν θυμούνται εμφυλιακά διχαστικά συνθήματα. Η εμφάνιση και διείσδυση των ναζιστών της Χρυσής Αυγής και η απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας, από στόματα που αβασάνιστα δηλώνουν, τέσσερις δεκαετίες μετά, ότι μια χούντα μας χρειάζεται.
Τι μάθαμε να σκεφτόμαστε για το Πολυτεχνείο και πως μας διδάξαν τα μηνύματα της εξέγερσης; Μάθαμε απλώς ότι οι φοιτητές εναντιώθηκαν, εκφράζοντας μάλιστα το σύνολο του λαού (;), σε ένα τσούρμο παράφρονες με στρατιωτική στολή και γαλόνια. Και κάπου εκεί τελείωσε το πράγμα. Κι ήρθε μετά η δημοκρατία κι όλα συνέχισαν ως σαν να μπήκαν στον αυτόματο πιλότο. Έτσι απλά, χωρίς να ρωτήσουμε και να μάθουμε ποιες διεργασίες οδήγησαν στην χούντα. Ποιοι την στήριξαν. Ποιοι επωφελήθηκαν και ποιοι επιβίωσαν και ισχυροποιήθηκαν αργότερα παρά την συμμετοχή τους σε όλα τα παραπάνω.
Πόσοι έλληνες άραγε γνωρίζουν ή θυμούνται ότι πέραν της κατάλυσης των κοινοβουλευτικών θεσμών και της ανελευθερίας του Τύπου, επιβλήθηκε και η κατάργηση του συνδικαλισμού; Επίκαιρη συζήτηση ε;
Ναι, η δημοκρατία ήρθε στη χώρα που την «γέννησε» και βελτίωσε την καθημερινότητα των πολιτών. Δημοκρατία ατελής, κολοβή, διαπλεκόμενη, mediaκή , διπολική, δικομματική αλλά τέλος πάντων δημοκρατία… Όμως τίποτα δεν μπορεί να μείνει ες αεί ισχυρό αν δεν εξασφαλίζεις την προστασία του. Κάθε εξουσία διεκδικεί έναν λόγο επί του παρελθόντος, προσπαθεί να προσαρμόσει την ιστορία στα μέτρα των δικών της επιδίκων. Η μεταπολίτευση επέλεξε το «στρογγύλεμα» του Πολυτεχνείου, την αποσιώπηση πολλών πτυχών της επταετούς δικτατορίας. Επέλεξε να κάνει το Πολυτεχνείο μια ακίνδυνη, σχεδόν φολκλορική, ανάμνηση.
Υ.Γ.: Για πες μας Σταύρο Θεοδωράκη, το 1973 το φοιτητικό κίνημα στο Πολυτεχνείο είχε στο εσωτερικό του κόμματα και οργανώσεις, ή όχι;
*Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
