Απορίες και ερωτηματικά προκάλεσε η κίνηση του Κώστα Καραμανλή να καταθέσει στη Βουλή αιφνιδιαστική και συνάμα εκπρόθεσμη τροπολογία η οποία προβλέπει ότι τα μεγάλα δημόσια έργα θα περάσουν υπό τον έλεγχο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κατάθεση της τροπολογίας έγινε λίγο πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών για την κύρωση κοινοτικών οδηγιών σχετικά με το τραπεζικό σύστημα και προκάλεσε την έντονη αντίδραση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Μεταξύ άλλων η τροπολογία προβλέπει πως η υπαγωγή ή μη των συμβάσεων στο Αναπτυξιακό Πρόγραμμα Δημοσίων Συμβάσεων Στρατηγικής Σημασίας θα κρίνεται από Κυβερνητική Επιτροπή, στην οποία θα προεδρεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δικαιούχοι του προγράμματος μπορούν να οριστούν υπουργεία, περιφέρειες, δήμοι, είτε οι εταιρείες του χαρτοφυλακίου της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ, αλλά και όποιος άλλος φορέας ορίζεται με απόφαση της Κυβερνητικής Επιτροπής.
Ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών Κώστας Καραμανλής ανέφερε από το βήμα της Βουλής πως «δημιουργείται ξεχωριστό όργανο υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού ώστε όλα τα στρατηγικής σημασίας έργα άνω κάποιου ποσού να γίνονται κάτω από συγκεκριμένο έλεγχο».
Σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει την αιφνιδιαστική κίνηση της κυβέρνησης, ισχυρίστηκε πως δημιουργούνται δικλείδες ασφαλείας, ώστε να μην μπορεί ο κάθε υπουργός από μόνος του να αποφασίζει ποια έργα θα προωθεί.
Ν. Παππάς: Ποιους εξυπηρετείτε, κ. Μητσοτάκη;
«Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τροπολογία του Κ. Καραμανλή που ήρθε στο «και πέντε» της ψήφισης άσχετου νομοσχεδίου, «ξαναβαφτίζει» την κυβερνητική επιτροπή συντονισμού μεγάλων έργων υποδομής.
Και, επιπλέον, όλοι οι δρόμοι και όλοι οι πόροι θα οδηγούν στο Μαξίμου. Θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο οποίος, όχι μόνο μαζεύει όποιο ευρώ κινείται σε ΕΣΠΑ, Ταμείο Ανάκαμψης, ταμεία συνοχής και ΣΔΙΤ, αλλά και φανερώνει τη μηδενική του εμπιστοσύνη σε υπουργούς και διοίκηση, αναλαμβάνοντας, παράλληλα, την ευθύνη της διετούς παράλυσης στον τομέα.
Το υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο Μητσοτάκη γεννά ερωτηματικά. Για την αξιοποίηση των πόρων, για την πιθανή εξυπηρέτηση «ημετέρων».
Πραγματικός του στόχος ο πλήρης έλεγχος των κονδυλίων. Τα περί επιτάχυνσης των έργων είναι απλό επικοινωνιακό περιτύλιγμα».
