Η προετοιμασία πολέμου των ΗΠΑ στη Συρία συνοδεύεται από απαξιωτικές δηλώσεις για τον ΟΗΕ στις 30 Αυγούστου 2013
Στις 30 Αυγούστου, ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι, παρουσιάζοντας τα «ευρήματα» για τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ δήλωσε ότι «σεβόμαστε τον ΟΗΕ, αλλά μπορούμε να δράσουμε και μόνοι μας» και λίγο αργότερα ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα, σε στυλ Τζορτζ Μπους μίλησε για «ανικανότητα του ΟΗΕ».
Οι δηλώσεις αυτές Αμερικανών αξιωματούχων δεν συνιστούν πρωτοτυπία. Υπενθυμίζουν τον ενθουσιασμό με τον οποίο είχε μιλήσει ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της κυβέρνησης Μπους Ρίτσαρντ Πελς, όταν άρχιζε η εισβολή στο Ιράκ, στις 22 Μαρτίου 2003. «Ευχαριστώ, θεέ μου, για το θάνατο του ΟΗΕ», είχε αναφωνήσει ο Πελς. Απροκάλυπτος κυνισμός.
Ευτυχώς, δεν πέθανε ο ΟΗΕ, τότε, ούτε προβλέπεται ο θάνατός του στο μέλλον, διότι η παγκόσμια συνεργασία αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα σ΄ έναν κόσμο που η αλληλοεξάρτησή του βαίνει αυξανόμενη, εδώ και πολλές δεκαετίες.
Δεν μας είχε προϊδεάσει για τέτοια στάση έναντι του ΟΗΕ ο πρόεδρος Ομπάμα, όταν εξελέγη, το 2008, στο ύπατο αξίωμα της χώρας του. Αντιθέτως, είχε αρνηθεί την αξίωση του προκατόχου του για τη μονοπολική διεύθυνση του κόσμου, που είχε φέρει τις ΗΠΑ αντιμέτωπες με όλο τον κόσμο στη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, πυροδοτώντας την αμφισβήτηση της ηγεμονίας της «μόνης υπερδύναμης». Τότε, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι έγραφε ότι «παραδόξως, η αμερικανική ισχύς παγκοσμίως είναι στο ιστορικό της ζενίθ, ενώ η παγκόσμια πολιτική της επιρροή είναι στο ναδίρ (International Herald Tribune, 15/11/2003). Αλλά και σήμερα με την κυβέρνηση Ομπάμα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα για τις ΗΠΑ, η οποία υφίσταται τις συνέπειες μιας πολυδιάστατης καπιταλιστικής κρίσης, που είναι κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Και αυτό οδηγεί τον Ομπάμα σε επιλογές όπως ο πόλεμος στη Συρία στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού των ΗΠΑ με τη Ρωσία, με την οποία καλλιεργείται ένα νέο είδος ψυχρού πολέμου.
Στα χνάρια, λοιπόν, της κυβέρνησης Μπους βαδίζει ο Ομπάμα, όταν λέει ότι “μπορούμε να δράσουμε και μόνοι μας”, έχοντας σίγουρη μόνο την υποστήριξη του ανεκδιήγητου Φρανσουά Ολάντ.
Τί σημαίνει η επιλογή της πολιτικής ισχύος από την κυβέρνηση Ομπάμα εναντίον μιας σχετικά μικρής χώρας της Ανατολικής Μεσογείου; Κατά τη γνώμη μου, δεν σημαίνει παντοδυναμία, αλλά αδυναμία της αμερικανικής υπερδύναμης, της οποίας οι ηγέτες έπεσαν τραγικά έξω στους υπολογισμούς τους ότι θα «καθάριζαν» εύκολα με το καθεστώς Άσαντ, στενό σύμμαχο της Ρωσίας, αλλά και του Ιράν. Όπως έπεσε τραγικά έξω και ο Μπους, το 2003, εισβάλλοντας στο Ιράκ για να κερδίσει τελικά το Ιράν, του οποίου πιστός σύμμαχος είναι η σημερινή κυβέρνηση της Βαγδάτης.
Δυστυχώς ο πρόεδρος Ομπάμα είναι δέσμιος του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας τον συγγραφέα Γκόρ Βιντάλ που έλεγε το 2006 “θέλουμε απελπισμένα ένα τεράστιο, επικίνδυνο εχθρό. Πρέπει να φοβίζει κανείς τον αμερικανικό λαό, προκειμένου να του πάρει τα λεφτά του για να αγοράζει όπλα και να κάνει τους εργολάβους των στρατιωτικών εξοπλισμών ακόμα πιο πλούσιους” (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 6/12/2006).
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ειρήνη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
