Τη συνάντησα μια ηλιόλουστη μέρα στο Πεδίον του Άρεως. Είχαμε μια ήρεμη συζήτηση.

- Εδώ κοιμάσαι;

- Όχι, εδώ έρχομαι για ξεκούραση.

- Είσαι καιρό άστεγη;

- Ούτε ξέρω πια πόσο καιρό. Δούλευα, έχασα τη δουλειά μου, καταστράφηκα, έμεινα στο δρόμο. Τώρα είμαι μόνη μου με το σκύλο μου. Αυτόν που βλέπεις απέναντι, τον μαύρο. Πολύ καλό σκυλάκι, έχει καλή ψυχή.

- Να σε τραβήξω μια φωτογραφία;

- Τι να την κάνεις; Μη βγάζεις φωτογραφίες μόνο τη δυστυχία και την κακομοιριά. Άλλωστε, σήμερα όλοι δύσκολα περνάμε. Και συ, είμαι σίγουρη, περνάς δύσκολα. Έτσι δεν είναι;

- Ναι…

- Ε, λοιπόν, έχει πολύ ωραία πράγματα εδώ. Έχει κάτι πανέμορφα πουλιά εδώ. Είναι και ένα πολύ όμορφο πορτοκαλόχρωμο πουλί. Ψάξε το, και όταν το δεις φωτογράφισέ το. Πολύ όμορφο σου λέω.

- Θα το ψάξω και θα το βρω. Να είσαι σίγουρη.

Συνέχισα το δρόμο μου αλλά το πορτοκαλόχρωμο πουλί μου είχε σφηνωθεί στο κεφάλι. Ακόμα και αν δεν υπάρχει, θα έπρεπε να το είχαμε επινοήσει.