Είναι παλιά, πολύ παλιά η θεωρία περί του «τέλους των ιδεολογιών» ή και περί του «τέλους της πολιτικής». Παλιά, πολυφορεμένη, δοκιμασμένη στη ζωή και αφόρητα ξεπερασμένη. Η θεωρία η οποία διαπίστωνε το τέλος των ιδεολογιών και της πολιτικής. Υπέρ της οικονομίας ή μάλλον υπέρ των αγορών, εννοείται.
Ε, λοιπόν, ο πρόεδρος της Ν.Δ. εννοεί να την επαναφέρει σήμερα, και να την καταξιώσει. Έχει τους λόγους του...
Έτσι λοιπόν. «Δεν υπάρχει σήμερα Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά» καθώς διακηρύσσει, όλο και πιο συχνά και σε όλους τους τόνους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και συμπληρώνει: «Δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές επί του πολιτικού πεδίου. Οι μόνες διαχωριστικές γραμμές βρίσκονται ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, ανάμεσα στην αποτελεσματικότητα και στον λαϊκισμό». Διεκδικώντας, φυσικά, για τον εαυτό του τα δύο πρώτα, τα καλά χαρακτηριστικά. Την αλήθεια και την αποτελεσματικότητα. Και φορτώνοντας στους αντιπάλους του τα άλλα, τα κακά, το ψέμα και τον λαϊκισμό.
Δεν είναι αφελής ο πρόεδρος της Ν.Δ. Ούτε ανιστόρητος. Δεν μπορείς να τον ταυτίσεις με τον καημένο τον Κωνσταντίνο Λάσκαρη (υπουργό Εργασίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή), ο οποίος είχε κηρύξει το τέλος της «πάλης των τάξεων». Ξέρει πολύ καλά τι λέει και, περισσότερο, ξέρει γιατί το λέει. Ξέρει πού το πάει. Άλλωστε, η θεωρία περί του τέλους των ιδεολογιών, από τη διεθνή Δεξιά και από δεξιούς διανοούμενους «κατασκευάστηκε». Σαν να ντρέπονται γι' αυτό που πραγματικά είναι και γι αυτό που εκφράζουν. Αναγνωρίζοντας έτσι, όσο εμμέσως, την «ηθική» και την ιδεολογική ανωτερότητα των αντιπάλων τους. Και, επιπλέον, δοξάζοντας την κυριαρχία των οικονομικών κριτηρίων και επιλογών έναντι των πολιτικών. Άσε που, σε δεύτερη ανάγνωση, η συγκεκριμένη σχολή σκέψης επιχειρεί να καταξιώσει τη μοναδικότητα του «ενός δρόμου» σε παγκόσμια κλίμακα. Εκείνου του οικονομικού φιλελευθερισμού ή του νεοφιλελευθερισμού κατά την σημερινή του εκδοχή. Οπότε, επ’ αυτού του ενός και μοναδικού δρόμου, τι σημασία και πιο νόημα έχουν οι ιδεολογίες; Εκείνο που μόνο μετράται είναι η διαχειριστική επάρκεια, επ’ αυτού του ενός δρόμου, του πολιτικού προσωπικού. Επί της «αλήθειας και της αποτελεσματικότητας», καλή ώρα...
Χωρίς χρώμα, χωρίς πρόσημο
Κατά το αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, λοιπόν, οι πολιτικές επιλογές δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν πρόσημο. Είναι, απλώς καλές ή κακές, αποτελεσματικές ή τζούφιες. Παραλείποντας, φυσικά, να εξηγήσει καλές για ποιον και αποτελεσματικές υπέρ τίνος. Γιατί αν ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει ανακαλύψει τη μέθοδο στη βάση της οποίας εξασφαλίζεται το απόλυτα καλό και το απόλυτα αποτελεσματικό για όλους, ε, τότε θα πρέπει να του απονεμηθούν μαζικά όλα τα διεθνή βραβεία, από Νόμπελ μέχρι Όσκαρ και Γκράμι που λέει ο λόγος.
Όταν αποκαλύπτεται, ακόμη και μέσω έκθεσης του ΣΕΒ, ότι στα τελευταία επτά χρόνια στην Ελλάδα έγινε θηριώδης αναδιανομή του πλούτου από τους φτωχούς στους πλούσιους, άραγε οι πολιτικές που οδήγησαν σ’ αυτό δεν έχουν χρώμα; Και όταν, στην ίδια περίοδο, έχουν σχεδόν στην εντέλεια διαλυθεί οι εργασιακές σχέσεις με τα αντίστοιχα εργατικά δικαιώματα στο ναδίρ, η συγκεκριμένη φορά των πραγμάτων άραγε δεν έχει πρόσημο; Είναι απλώς καλή ή κακή; Εντάξει, καλή για τα γούστα του κ. Μητσοτάκη, χωρίς αμφιβολία.
Ξέρει πολύ καλά ο πρόεδρος της Ν.Δ. πως δεν υπάρχει πολιτική επιλογή επί παντός που να μην είναι δεξιά, αριστερή ή κεντρώα, ενδιάμεση ας πούμε. Υποστηρίζει, όμως, ενώπιον του λαού, το αντίθετο. Στο όνομα της «Συμφωνίας της Αλήθειας» προφανώς. Πρόκειται για καταφανώς δόλια, ακρότατα δόλια προσπάθεια να αποφύγει την αναμέτρηση με καθαρούς όρους. Με το όνομα των πραγμάτων στη θέση του. Ξέρει καλά ότι αν η πολιτική αντιπαράθεση εμφανιστεί ως αναμέτρηση της Αριστεράς με τη Δεξιά, κι αν εξηγηθεί καθαρά και ξάστερα τι ακριβώς σημαίνει η κάθε επιλογή, τότε δεν έχει και πολλές ελπίδες. Φοβάται ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια τέτοιας μορφής διπολική αναμέτρηση. Τη φοβάται και προσπαθεί να την ξορκίσει.
Είναι γι' αυτό που επιχειρεί να αποκαθηλώσει τα ιστορικά χαρακτηριστικά της πολιτικής αντιπαράθεσης. Είναι γι' αυτό που προσπαθεί να διαγράψει τις διαχωριστικές γραμμές τις ιστορικά καταξιωμένες. Το αν θα τα καταφέρει ή όχι έχει να κάνει, βεβαίως, με την επιδεξιότητα των χειρισμών της κάθε πλευράς. Έχει όμως, ίσως περισσότερο, να κάνει με την πολιτική οξυδέρκεια και με την αξιοποίηση της ιστορικής πείρας των Ελλήνων πολιτών...
