Λίγους μόνον μήνες μετά από μια οδυνηρή εκλογική ήττα, που περιόρισε την δύναμη του κόμματος από το 6,92% των εθνικών εκλογών του Ιουνίου 2012 στο μόλις 1,20% των ευρωεκλογών του Μαΐου 2014, οι δημοσκοπήσεις κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι. Με το 3ο Συνέδριο, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται να επιδιώκει την αποσαφήνιση μιας στρατηγικής που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, αλλά και να οδηγήσει το κόμμα σε μια νέα κατεύθυνση, ειδικά μετά τις "αποστασίες" του τελευταίου διαστήματος. Από τη μία η αποχώρηση του Σπύρου Λυκούδη και στελεχών της Μεταρρυθμιστικής Τάσης. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφημερίδας των Συντακτών» μετά την αποχώρηση Λυκούδη, οι απόψεις για συμπόρευση με την Κεντροαριστερά έχουν αποχωρήσει αισθητά και η καταγραφή τους στο συνέδριο θα είναι σημαντικά μειωμένη.Από την άλλη η άρνηση βουλευτών (Ρεπούση, Πανούσης, Ξηροτύρη, Γιαννακάκη, Κυρίτσης) να ψηφίσουν την κυβερνητική πρόταση για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο δε Φώτης Κουβέλης έχει αφήσει να εννοηθεί πως θα εισηγηθεί την καταψήφιση της όποιας κυβερνητικής πρότασης. Υπενθυμίζεται σχετική πρόσφατη δήλωσή του ότι οι πρόωρες εκλογές (αφού χωρίς τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ η Βουλή δεν θα καταφέρει να αναδείξει νέο Πρόεδρο) ορισμένες φορές είναι μια διαδικασία «λυτρωτική». Σε ότι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχούν δύο τάσεις στο εσωτερικό του κόμματος: η μία θέλει άμεση και προεκλογική συνεργασία με την Κουμουνδούρου, ενώ ο Φ.Κουβέλης επιθυμεί να συνεργαστεί χωρίς να εκχωρηθούν «η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια» του κόμματος. Ενδεικτικές του προβληματισμού που αναπτύσσεται εντός της Αγίου Κωνσταντίνου είναι οι παρεμβάσεις του γραμματέα της Κ.Ο., Δ. Αναγνωστάκη, και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Ν. Τσούκαλη, οι οποίοι δεν απέκλεισαν την προοπτική σύμπλευσης και κοινής καθόδου με την Κουμουνδούρου, παραπέμποντας τις τελικές αποφάσεις στο συνέδριο.