Ομάδα συγχωριανών από τη βορειοδυτική Γαλλία τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα και υπόσχεται να αντέξει σε πείσμα του διεθνοποιημένου στυγνού ρεαλισμού και στο ποδόσφαιρο. Το «vouloir c’ est pouvoir» («θέλω σημαίνει μπορώ») είναι άλλωστε πυξίδα ζωής στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Πικαρδίας, βασίλειο αγροτικής παραγωγής αλλά και ιχθυοκαλλιέργειας. «Γονείς όσο και παππούδες μας θυμίζουν τις ίδιες λέξεις στους παίκτες μας», εκεί στο ταπεινό Σαμπλί.
Πόλη 9.000 κατοίκων, ταυτισμένη με την, ηλικίας μόλις 26 ετών, ομάδα της Γ’ κατηγορίας, έδρα της «λυρικής επανάστασης» ή αλλιώς της συντριβής 4-1 που υπέστη η Ρεμς στο Κύπελλο και υποχρέωσε τον προπονητή της, Ολιβιέ Γκεγκάν, να πει «Ντροπή μας! Ζητώ συγγνώμη απ’ τον κόσμο μας γι’ αυτή την ήττα».
Οπως ακούσαμε από τη γαλλική πρεσβεία, «ακόμη και πολλοί Γάλλοι αγνοούσαν την ύπαρξη της Σαμπλί». Την έμαθαν όμως, μαζί και με ξένους δημοσιογράφους, όσους ήδη σχηματίσαμε τον τηλεφωνικό αριθμό της οικογένειας Λουζί.
Μια οικογένεια, και όχι διοικητικό συμβούλιο κατά τα σύγχρονα δεδομένα, καθορίζει τις τύχες της ομάδας... Ιδρύθηκε το 1989, έχει ακόμη παίκτες που έχουν εισόδημα και από άλλη δουλειά, εκτός ποδοσφαίρου.
Η μικρή γαλλική ομάδα, όποια κι αν είναι η μελλοντική τύχη της, φαντάζει η... Ζαν ντ’ Αρκ των γηπέδων στη μια πλευρά της Μάγχης.
Τόσο επειδή, όπως και η συμπατριώτισσα Ιωάννα της Λωρραίνης, ως ηγέτιδα των στρατευμάτων της πατρίδας της κατά των Αγγλων στον εκατονταετή πόλεμο του μακρινού 15ου αιώνα, έγινε συνώνυμη δυναμισμού όσο και επειδή, αμφότερες, έδρασαν σε μικρή ηλικία.
Τι κι αν το παιχνίδι που, αν είχε λήξει με νίκη του λογικού φαβορί δεν θα το θυμόταν κανείς, έγινε στον δρόμο για τους «64» του Κυπέλλου Γαλλίας. Αρκούσε ώστε να αναδειχθούν τα δεδομένα λειτουργίας της Σαμπλί, όσα παραπέμπουν σε άλλες, ξεχασμένες, εποχές αθωότητας.
Πατέρας και δυο γιοι
«Ο αγαπημένος πατέρας μας και προπονητής μας στα παιδικά παιχνίδια με την μπάλα δημιούργησε τη Σαμπλί για να εκφράσει την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και να δώσει άλλο ένα κύτταρο ζωής στη μικρή πολιτεία μας» ακούσαμε από τον Φούλβιο Λουζί, τον μεγάλο γιο του πατέρα-ιδρυτή και παράλληλα πρόεδρο της Σαμπλί.
»Ο άλλος, ο μικρότερος γιος, Μπρινό Λουζί, είναι ο προπονητής. Εδρα τους είναι τα καλαίσθητα (γαλλικά γαρ...), αλλά πιστά στον τοπικό, επαρχιακό, οικοδομικό χαρακτήρα, γραφεία της ομάδας, που ελκύουν «σε ώρες που δεν λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις για την ομάδα μας» κατοίκους κάθε ηλικίας της μικρής πόλης.
«Ακούμε όποιον ενδιαφέρεται για την ομάδα... Δηλαδή όλους! Και μη νομίζετε ότι αυτό συνέβη τις τελευταίες ημέρες, μετά τη νίκη μας απέναντι στη Ρεμς. Από την ημέρα ίδρυσης ώς σήμερα, η ομάδα εξελίχθηκε σε προσωπική υπόθεση των κατοίκων. Οι περισσότεροι παίκτες μας μένουν στο Σαμπλί ή προέρχονται από διπλανά χωριά».
«Η γενέθλια ημέρα της Σαμπλί δεν είναι εκείνη του 1989 αλλά η τωρινή, της νίκης με αντίπαλο τη Ρεμς» διαβάσαμε σε γαλλική αθλητική ιστοσελίδα και υπάρχει πρόσθετος λόγος που επιβεβαιώνει την ίδια θεώρηση. Ο προϋπολογισμός της ομάδας ήταν 1,5 εκατ. ευρώ και την επόμενη ημέρα του 4-1 ανακοινώθηκε επίσημα η αύξησή του σε 1,6 εκατ. ευρώ.
Προσεκτική πορεία βήμα βήμα λοιπόν, όπως άλλωστε ταιριάζει σε... κοπέλα 26 ετών που άρχισε να δείχνει τα θέλγητρά της στο ευρύ κοινό!
«Υπάρχουν σχέδια αλλά δεν βιαζόμαστε να ανακαινίσουμε το σπίτι μας, όλα θα γίνουν στην ώρα τους» τόνισε ο προπονητής της οικογένειας, άρα και της ομάδας. Προς το παρόν λοιπόν, έδρα της θα παραμείνει το χωρητικότητας 2.500 θέσεων γήπεδο «Σταντ ντε Μαρέ». Δύο εξέδρες μια ανάσα απ’ τον αγωνιστικό χώρο αρκούν προς το παρόν.
Η 10η θέση της στον βαθμολογικό πίνακα της τρίτης κατηγορίας, προς το παρόν, δεν συνεπάγεται επιτακτική ανάγκη ανάπλασης του αναχρονιστικού κτίσματος που... παριστάνει το γήπεδό της.
Πάντως, όπως κι αν το χαρακτηρίσουμε, πήρε «φωτιά» από τη συντριβή της Ρεμς, με πρωταγωνιστές τον 29χρονο Λουισί Ντανιέλ, που πέτυχε τρία από τα τέσσερα γκολ, και τον μαέστρο Ζαν Ποπελάρ από τη μεσαία γραμμή.
Στα 24 χρόνια του φαντάζει λόγω τεχνικής κατάρτισης ο πρώτος υποψήφιος για μεταγραφή σε ομάδα της πρώτης κατηγορίας το καλοκαίρι.
Ο συναισθηματισμός της κλειστής συντροφιάς από τη βόρεια Γαλλία οφείλει να συντηρηθεί και με χρήματα, άρα ποιος μπορεί να πει «όχι» στο πιθανό, σύμφωνα με δημοσιεύματα γαλλικών εφημερίδων, ενδιαφέρον ομάδας από την κορυφαία κατηγορία των «τρικολόρ»;
Οσο για την αναπάντεχη γιορτή στο ίδιο παιχνίδι, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι και με το γκολ του Τουατί (49’), το σκορ ήταν 4-0 ώς το 90’. Τότε μείωσε για τη Ρεμς ο Πρεβίλ. Αναπάντεχο μεθύσι χαράς.
Οικογενειακός διάλογος στον... κήπο ή στο τραπέζι του σπιτιού θα πρέπει να επέβαλε και τα χρώματα της εμφάνισης: μαύρο και μπλε. Ο πατέρας Λουζί είναι και οπαδός της ιταλικής Ιντερ από την εποχή των Ματσόλα, Μπονινσένια και «έβαψε» τις φανέλες με τα χρώματα των «νερατζούρι» από το Μιλάνο.
Ομάδα και κρασί
Εκτός των άλλων, η ομάδα της πόλης έγινε ο δεύτερος λόγος διαφήμισης των τοπικών προϊόντων. Ο πρώτος είναι τo ομώνυμο λευκό κρασί.
Η υψηλή οξύτητα του Σαμπλί δίνει στο γνωστό, εντός κι εκτός Γαλλίας, κρασί δυνατότητα παλαίωσης που δεν χαρακτηρίζει συχνά λευκά κρασιά και το «απαλό χρώμα του άγουρου λεμονιού»(!) με την ουδέτερη γεύση το έχει καθιερώσει διεθνώς ως ιδανική συνοδεία όταν υπάρχει ψάρι στο πιάτο!
Η επιτυχία ζέστανε τη μαθημένη σε κρύο, βαρύ χειμώνα, όπως τις τελευταίες μέρες, πόλη τους. «Συνυπεύθυνος» γι’ αυτό και ο Ουαζί, το μικρό ποτάμι του Σαμπλί που εκπέμπει υγρασία! Αλλά κανείς δεν τον... κατηγόρησε γι’ αυτό!
Ο Ουαζί απενοχοποιείται εδώ και λίγες μέρες επειδή, βλέπετε, είναι και παραπόταμος του Σηκουάνα, άρα έστειλε με τα νερά του στο Παρίσι ποδοσφαιρικό μήνυμα περηφάνιας της μικρής κοινωνίας...
