Μερικές φορές, παρά τα όσα έχουν δει τα μάτια σου, απορείς με τον κυνισμό των ανθρώπων που κατέχουν θέσεις εξουσίας. Το μοντέλο το έχει περιγράψει ο Μακιαβέλι στο γνωστό έργο του: «Ο ηγεμόνας πρέπει να μη νοιάζεται για την άσχημη φήμη του σκληρού, γιατί θα φανεί πιο σπλαχνικός από εκείνους που, εξαιτίας της μεγάλης τους ευσπλαχνίας, αφήνουν να γεννηθούν ταραχές από τις οποίες προέρχονται δολοφονίες και κλοπές». Βεβαίως, οι σημερινοί ηγεμόνες δεν παραδέχονται ότι ακολουθούν πιστά την προτροπή του Φλωρεντιανού και γι' αυτό εξωραΐζουν τις επιλογές τους και μεταμφιέζουν τη σκέψη τους με μια, όσο σηκώνουν οι περιστάσεις, ελκυστική γλώσσα, ακόμη κι όταν καλούνται να απολογηθούν για ειδεχθή εγκλήματα.
Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τις δολοφονίες αμάχων ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, αφού βεβαίως ζήτησε συγγνώμη για τις παράπλευρες απώλειες (τι κομψός όρος!), είπε χωρίς ίχνος ντροπής ότι «αυτή είναι η διαφορά μας με τη Χαμάς, αυτοί πλήττουν αμάχους συνειδητά, εμείς δεν το κάνουμε με πρόθεση, αλλά γιατί οι αντίπαλοί μας τους χρησιμοποιούν σαν ασπίδα». Οχι, δεν προκλήθηκε σάλος. Οχι, ο πρόεδρος Ομπάμα και η καγκελάριος Μέρκελ δεν απαίτησαν από τους Ισραηλινούς να σταματήσουν την εισβολή. Αντιθέτως, αναγνώρισαν το δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται απέναντι στη Χαμάς που υποτίθεται ότι απειλεί την υπόστασή του με τις τεράστιες στρατιές που διαθέτει και απλώς συνέστησαν αυτοσυγκράτηση. Προφανώς στις δολοφονίες. Η κυβέρνηση Νετανιάχου αντέδρασε φυσικά όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις: με παγερή αδιαφορία. Αλλωστε, δίνει τη μάχη κατά της τρομοκρατίας για λογαριασμό του πολιτισμένου κόσμου. Είπαμε, η τρομοκρατία είναι ο νέος εχθρός της Δύσης (ως δυτική χώρα νοείται το Ισραήλ). Γι' αυτό, αφού, σύμφωνα με το ημιεπίσημο δόγμα της κυρίαρχης σκέψης, «μπορεί να μην είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες, είναι όμως μουσουλμάνοι οι περισσότεροι τρομοκράτες», το κακό πρέπει να ξεριζωθεί.
Αν αυτό που κάνει η Χαμάς -εκτόξευση ρουκετών στα τυφλά κατά αμάχων- είναι τρομοκρατία (και είναι), αυτό που κάνει το Ισραήλ -επιθέσεις επίσης στα τυφλά με θύματα ακόμη και παιδιά- πώς λέγεται; Μήπως κρατική τρομοκρατία; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τη βία των κυριαρχούμενων και στη δεύτερη τη βία των κυρίαρχων. Μια πασιφιστική στάση επιβάλλει να αποδοκιμαστούν και οι δύο μορφές βίας, ωστόσο πρόκειται για μια ευκολία που μπορεί να καθησυχάζει τις ανήσυχες με όσα συμβαίνουν συνειδήσεις, είναι όμως εκκωφαντικά υποκριτική. Και γιατί παραγνωρίζει τη θηριώδη διαφορά που υπάρχει στο επίπεδο του συσχετισμού δυνάμεων και γιατί συμψηφίζει με ωμό τρόπο τις απώλειες. Οταν, συστηματικά, τα τελευταία χρόνια η σχέση είναι για κάθε έναν νεκρό Ισραηλινό 200 νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, τότε δεν μπορείς να καλύπτεσαι πίσω από τη γενική καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν έχεις μια κυβέρνηση που, ενώ επαίρεται ότι διοικεί το μοναδικό δημοκρατικό κράτος στην περιοχή, κατέχει παλαιστινιακά εδάφη, επεκτείνει τους παράνομους οικισμούς, στραγγαλίζει οικονομικά όποτε το θελήσει τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, παραβιάζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου στο όνομα της αυτοάμυνας, αδιαφορεί προκλητικά για τις εις βάρος της καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ και έχει εργαλειοποιήσει το Ολοκαύτωμα, ποντάροντας στην ένοχη σιωπή της δημοκρατικής Δύσης την περίοδο της γενοκτονίας των Εβραίων.
Το πόσο βαριές είναι οι συνέπειες από την πολιτική του Ισραήλ προκύπτει από την έκθεση της UNRWA, την οποία συνέταξε ο Νορβηγός γιατρός Μαντς Γκίλμπερτ: «Τα παιδιά των Παλαιστινίων στη Γάζα υποφέρουν πάρα πολύ. Ενα μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται από το τεχνητό καθεστώς υποσιτισμού που προκαλείται από τον αποκλεισμό τον οποίο έχουν επιβάλει οι Ισραηλινοί. Η αναιμία που επικρατεί σε παιδιά δύο ετών είναι στο 72,8%, ενώ η επικράτηση της αδυναμίας, του νανισμού και της έλλειψης βάρους έχουν τεκμηριωθεί σε 34,3%, 32,4% και 31,45% αντίστοιχα» (τα στοιχεία αντλήθηκαν από άρθρο του Ν. Τσόμσκι).
Η στρατηγική, την οποία υπηρετούν με ευλάβεια όλες οι κυβερνήσεις του Ισραήλ (εργατικές, δεξιές, συνεργασίας), δεν έχει στόχο να εξουδετερώσει τον ένοπλο βραχίονα της Χαμάς, αλλά να θέσει σε κατάσταση διαρκούς αιχμαλωσίας το σύνολο του παλαιστινιακού λαού. Ο φανατισμός όμως της μιας πλευράς τρέφει τον φανατισμό της άλλης. Η επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ ενισχύει την αδιαλλαξία της Χαμάς και σπρώχνει τους καθημαγμένους Παλαιστίνιους στην αγκαλιά της. Ο 17χρονος Χάμεντ Αϊμαν προβλέπει με ανατριχιαστική ακρίβεια την πορεία του: «Κάποτε ονειρευόμουν να γίνω γιατρός. Σήμερα είμαι άστεγος. Πρέπει να φυλάγονται για το τι θα γίνω μετά» («Εφ.Συν.», 24-7-2014). Ή, για να το πούμε με τα λόγια του Τζον Λε Καρέ, «Αν ήμουν Παλαιστίνιος και ζούσα στη Δυτική Οχθη ή στη Γάζα, θα πυροβολούσα όποιον Ισραηλινό στρατιώτη έβλεπα μπροστά μου» (από το βιβλίο του Ζορζ Λαμπικά «Η βία; Ποια βία;» εκδόσεις «Εκτός Γραμμής»).
