Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Εάν πολιτική, όπως είχε πει ο Φρανσουά Μιτεράν, είναι η διαχείριση των συμβόλων, τότε σίγουρα ο μακαρίτης θα ένιωθε άβολα με την άφιξη του στρατηγού Γκιάπ, εκεί στο βασίλειο των σκιών. Διότι, εάν υπήρχε κόλαση, είμαι σίγουρος πως ο Βο Νγκουγιέν Γκιάπ, θα σηκωνόταν, θα ξεσκόνιζε τη φτωχική στολή του και θα άρχιζε να οργανώνει τους κολασμένους σε αόρατες φάλαγγες, με σκοπό να σαμποτάρουν τα καζάνια, να ανακόψουν τις προμήθειες πίσσας, να υποσκάψουν το ηθικό του Διαβόλου και –εν τέλει- να απελευθερώσουν την κόλαση. Διότι ο στρατηγός υπήρξε το απόλυτο σύμβολο του αγώνα του Βιετναμέζικου λαού: στα καθ’ ημάς, κάτι σαν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ΚΑΙ τον Άρη Βελουχιώτη, ταυτόχρονα. Και πολύ περισσότερα…
Ο Γκιάπ, που πέθανε χτες, γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1911 και δεν έλαβε ποτέ στρατιωτική εκπαίδευση. Μορφώθηκε σε γαλλικά σχολεία του (της τότε υπό γαλλική κατοχή Ινδοκίνας), από τα οποία τον έδιωχναν συνέχεια επειδή ήταν αντάρτης. Κάτι θα ‘ξεραν οι λυκειάρχες της αποικιοκρατικής κυβέρνησης. Τελικά, κατάφερε να σπουδάσει νομικές και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Ανόι και να δουλέψει ένα χρόνο ως δάσκαλος ιστορίας, δημοσιογραφώντας παράλληλα στις αριστερές εφημεριδούλες του χωροχρόνου του. Το 1930 εξέτισε φυλάκιση 13 μηνών για ανατρεπτική δράση και το 1931 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ. Παθιασμένος βιβλιόφιλος, διάβαζε μετά μανίας στρατιωτική ιστορία, ένα γνωστικό αντικείμενο στο οποίο έμελε να γράψει κι ο ίδιος μερικά περίλαμπρα κεφάλαια. Το 1939 παντρεύτηκε και απέκτησε μια κόρη, η οποία φέρει το όνομα Χονγκ Ανχ, παναπεί «Κόκκινη βασίλισσα των λουλουδιών»! Η γυναίκα του, μαζί με άλλους συγγενείς της, συνελήφθη, βασανίστηκε και εκτελέστηκε από τους Γάλλους.
Αριστερά, ο Γκιάπ, δεξιά ο Χο Τσι Μινχ
Όταν η αποικιοκρατική γαλλική κυβέρνηση έθεσε εκτός νόμου τους Βιετναμέζους κομουνιστές, ο Γκιάπ έφυγε στην Κίνα, όπου γνώρισε τον Χο Τσι Μινχ, ηγέτη της Ένωσης για την απελευθέρωση του Βιετνάμ, γνωστή και ως Βιέτ-Μινχ. Το πρώτο σκέλος του αγώνα, η εκδίωξη των Γάλλων, ξεκίνησε με τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν οι Ιάπωνες, λίγο προτού συνθηκολογήσουν με τις ΗΠΑ, άφησαν ελεύθερο έδαφος για τους πατριώτες (μην τσιμπάς, Φαήλο, καμία σχέση με τους ανθρώπους του φυράματός σου, που μετά από λίγες δεκαετίες συνωστίζονταν για το τελευταίο ελικόπτερο από την αμερικάνικη πρεσβεία της Σαϊγκόν) προκειμένου να κάνουν τη ζωή δύσκολη στους νικητές Συμμάχους. Η Γαλλία, θέλοντας να αποκαταστήσει το προπολεμικό αποικιακό μεγαλείο της, έσπευσε να κατσικωθεί ξανά στο Βιετνάμ. Κι αυτό παρά τη σχετική συμφωνία Στάλιν-Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ πως το μισό Βιετνάμ θα ελεγχόταν από τους Κινέζους και το άλλο μισό από τους Βρετανούς, μέχρι τουλάχιστον να ξεκαθαριστούν οι Γιαπωνέζοι μιλιταριστές.
Ο Γκιάπ είχε ήδη αναλάβει καθήκοντα πολέμαρχου, πιθανώς επειδή ήταν από τους λίγους που είχαν διαβάσει κάτι σχετικό, εν προκειμένω την «Τέχνη του Πολέμου» του Σουν Τζου, ένα σύγγραμμα ηλικίας ήδη 24 αιώνων. Ο γαλλικός πληθυσμός, που ήδη είχε αρκετά τραβήξει στον πόλεμο, δεν υποστήριξε το μεγαλομανή επεκτατισμό του Ντε Γκώλ. Η γαλλική αριστερά στράφηκε ευθύς εξαρχής κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και τα φέρετρα των στρατιωτών, που κατέφθαναν διαρκώς από την Άπω Ανατολή, καλυμμένα με τα χρώματα της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, σίγουρα δεν βοήθησαν την πολεμοκάπηλη επιχειρηματολογία του στρατάρχη Ντε Γκώλ. Για να μην σας τα πολυλογώ, η γαλλική παρουσία στο Βιετνάμ, κρίθηκε οριστικά στην πολύκροτη (πιο κυριολεκτικά δεν γίνεται) μάχη του Ντιέν Μπιεν Φου. Εκεί είχαν οχυρωθεί μερικές χιλιάδες Γάλλοι αλεξιπτωτιστές, με το πυροβολικό τους, με τα χαρακώματά τους, με τα τανκς τους, με τα εφόδιά τους, με τα όλα τους, με σκοπό να ανακόψουν τις κύριες οδούς ανεφοδιασμού των ξυπόλητων Βιέτ-Μινχ. Η τοποθεσία ήταν κυριολεκτικά απόρθητη, εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια: η «πλάτη» της στηριζόταν σε ένα κακοτράχαλο, πυκνοδασωμένο βουνό, απροσπέλαστο για οτιδήποτε μεγαλύτερο από σκαντζόχοιρο. Ως εκ τούτου, το γαλλικό πυροβολικό είχε διαταχθεί εναντίον της πεδιάδας και των περασμάτων, απ’ όπου αναμενόταν η επίθεση. Η οποία δεν έγινε ποτέ, έτσι όπως την φαντάζονταν οι Γάλλοι επιτελείς, τουλάχιστον.
Τα βιετναμέζικα φορτηγά ανεφοδιασμού
Ο Γκιάπ έβαλε τους ανθρώπους του να λύσουν τα 24 –όλα κι όλα- πυροβόλα τους και να τα μεταφέρουν με τα χέρια και με ποδήλατα μέσα από το πυκνό, απάτητο δάσος στα νώτα των γαλλικών στρατευμάτων. Και σαν να μην έφτανε αυτή η έκπληξη, οι στρατιώτες του δεν όρμαγαν φόρα-παρτίδα στις κάνες των γαλλικών πολυβόλων αλλά πλησίαζαν σιγά-σιγά, σκάβοντας χαρακώματα, τα οποία σταδιακά προχωρούσαν προς τις γαλλικές θέσεις. Με τα βιετναμέζικα πυροβόλα να ελέγχουν τον ορίζοντα, ο από αέρος ανεφοδιασμός των εγκλωβισμένων Γάλλων αλεξιπτωτιστών έγινε σχεδόν αδύνατος. Τα αεροσκάφη για τον φόβο των αντιαεροπορικών πυρών έριχναν τα φορτίο τους από μεγάλα ύψη για να το δουν να καταλήγει στα χέρια και τα στομάχια των ανταρτών. Το σχέδιο του Γκιάπ δούλεψε τόσο αποτελεσματικά, ώστε ο Γάλλος διοικητής του πυροβολικού αυτοκτόνησε και 11.500 Γάλλοι παραδόθηκαν. Την επόμενη μέρα, το Μάιο του 1954, πιάνοντας επιτέλους το υπονοούμενο, η Γαλλία ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το βόρειο Βιετνάμ.
Η κόκκινη σημαία των Βιέτ-Μινχ ανεμίζει στο Ντιέν Μπιέν Φου
Στο μεταξύ, στη «δημοκρατία» (Ο Θεός να την κάνει) του (νότιου) Βιετνάμ, που σύμφωνα με τα «θέσφατα» Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ-Στάλιν υπαγόταν υπό βρετανικό έλεγχο, είχε γίνει μια μικρή αλλαγή φρουράς, γνωστή και στις δικές μας γειτονιές. Η «δημοκρατία» (Ο Θεός να την κάνει) του Βιετνάμ ιδρύθηκε το 1949 αλλά ήδη από την προηγούμενη χρονιά η Μεγάλη Βρετανία είχε δηλώσει αδυναμία να ανταπεξέλθει στα ιμπεριαλιστικά της «καθήκοντα» και με προθυμία οι ΗΠΑ πήραν τη θέση της, ως σύμβουλος και προστάτης. Κι αν αυτό το έργο το έχουμε δει και σ’ ένα θέατρο (επιχειρήσεων) στη γειτονιά μας, σας διαβεβαιώνω πως και η συνέχεια είναι εξίσου οικεία: απανωτά πραξικοπήματα από στρατηγούς, διαφθορά μέχρι τα μπούνια και η παρουσία αμερικανών «συμβούλων» όλο να διογκώνεται.
Από το 1954 ο απελευθερωτικός αγώνας επεκτάθηκε και στο νότιο Βιετνάμ. Η δικτατορική κυβέρνηση φυλάκισε 40.000 κι εκτέλεσε αμέτρητους κομμουνιστές. Η μεγάλη αμερικανική επέμβαση ξεκίνησε το 1960 επί προεδρίας Τζον Κένεντι, παρά τις προειδοποιήσεις του προκατόχου του, Αιζενχάουερ, που είχε διατελέσει και στρατηγός. Οι αρχικές 50.000 Αμερικανοί στρατιώτες («στρατιωτικοί σύμβουλοι») μέχρι το 1964 έγιναν μισό εκατομμύριο αλλά η αμερικανική υπεροπλία δεν μπορούσε να καταβάλει την ευελιξία του ολιγαρκέστατου Βιετ-Κόνγκ στρατιώτη, που με ένα όπλο και μια σακούλα ρύζι, ένιωθε στην περιοχή του σαν το ψάρι στο νερό, όπως είπε κι ο Μάο. Ωστόσο, κατά τον πόλεμο με τις ΗΠΑ, ο ευέλικτος και μικρός αναρτοστρατός των Βιετ-Κόνγκ μετεξελίχθηκε με επιτυχία σε μεγάλο, συμβατικό στρατό, καλά εξοπλισμένο χάρη στην υστερόβουλη γενναιοδωρία των ΕΣΣΔ και Κίνας.
Ο Γκιάπ αξιοποίησε την εμπειρία του από την προθέρμανση με τους Γάλλους και τελειοποίησε τις τακτικές του. Πέρα από τις γνωστές καινοτομίες του στρατού του, τις υπόγειες βάσεις και τον αυτοσχέδιο οπλισμό που ξεπάτωνε τους Αμερικανούς πεζοναύτες μέσα στη ζούγκλα, ανέπτυξε πολλαπλές οδούς ανεφοδιασμού, έτσι ώστε το διάσημο «μονοπάτι Χο Τσι Μινχ» να μην σταματάει ποτέ τη λειτουργία του. Οι βομβαρδισμοί με ναπάλμ και το αποφυλλωτικό χημικό Agent Orange (άλλη μια προσφορά της Monsanto στον παγκόσμιο πολιτισμό!) προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες θυμάτων αλλά δεν ανέκοψαν τη ροή της Ιστορίας. Ακόμη και ο επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων, στρατηγός Γουεστμόρλαντ (που οι ίδιοι οι φαντάροι του τον αποκαλούσαν Wastemoreland, λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας του στην τακτική της καμένης γης), εξανέστη με τη στωικότητα του Βιετναμέζικου λαού και κατήγγειλε τον Γκιάπ πως δεν νοιάζεται για τη ζωή των μαχητών του!
Όμως ο Βο Νγκουγιέν Γκιάπ, που δεν ήξερε από λόγια, γνώριζε καλά από τακτικές. Στην επίθεση του Τετ, της βιετναμέζικης πρωτοχρονιάς, όταν κανείς Αμερικανός δεν περίμενε επεισόδια καθώς είχε κηρυχθεί εκεχειρία, ο στρατός των Βιετ-Κόνγκ επιτέθηκε ταυτόχρονα σε περισσότερα από 100 στρατόπεδα των ΗΠΑ και των Νοτιοβιετναμέζων. Οι επιθέσεις αποκρούστηκαν με μεγάλες θυσίες και πολύ αίμα αλλά η τακτική ήττα του Γκιάπ μετατράπηκε σε στρατηγική νίκη, καθώς η χρονιά ήταν 1968 και στις ΗΠΑ άνοιγε άλλο ένα μέτωπο, εσωτερικό αυτή τη φορά. Η αμερικάνικη νεολαία δεν ήθελε τον πόλεμο, οι μαύροι δεν ήθελαν να πολεμήσουν για τον λευκό. Κι αυτό σήμαινε καινούργια παρατράγουδα για την αμερικανική κυβέρνηση.
Οι μεγάλοι στρατηγοί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γκουντέριαν, ο Ρόμμελ, ο Ζούκοφ κι αργότερα ο Μοντγκόμερι απέφευγαν την κατά μέτωπο επίθεση, προτιμώντας το «χτύπημα της τανάλιας», το οποίο περιέκλειε τον εχθρό σε δύο ισχυρές «λαβίδες». Ποτέ δεν θα μάθουμε πώς επέλεξε αυτήν τη κυκλωτική κίνηση για να καταλάβει τη Σαιγκόν, το 1975 ο αυτοδίδακτος δασκαλάκος που ηγήθηκε δύο απελευθερωτικών πολέμων. Αποκλείεται, πάντως, να την διάβασε στο Σουν Τζου. Εκείνο που τον διέκρινε, ως στρατιωτικό ηγέτη, ήταν πως ενώ ποτέ δεν είχε υπεροπλία, ανελάμβανε διαρκώς την πρωτοβουλία, στέλνοντας τους αντιπάλους του να τρέχουν πανικόβλητοι αριστερά-δεξιά. Κι εκπαίδευσε τους στρατιώτες του να είναι εφευρετικοί και επινοητικοί, αυτοσχεδιάζοντας με τα λιγοστά μέσα, που είχαν στη διάθεσή τους. Ένα πολύτιμο μάθημα που ποτέ δεν ξέχασε ο βιετναμέζικος λαός.
Και μη νομίσετε πως μετά τον πόλεμο, ο Γκιάπ επαναπαύθηκε στις δάφνες του και έκατσε στ’ αυγά του. Πέρασε από αρκετά πόστα αν και το 1982 απομακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο. Πιθανώς να μη συναινούσε ιδιαίτερα σε τυχόν ανοίγματα σε Ιάπωνες ή Αμερικανούς επενδυτές. Το 2010, στα 99 του, αντιτάχθηκε δημόσια στην εξόρυξη βωξίτη μέσα στη ζούγκλα, επικαλούμενος την προστασία του περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση απέσυρε τα σχέδιά της διότι όταν μιλάει ο Γκιάπ…
