Δεν μοιάζει εύκολη η κατάταξη του Μπλούμπεργκ στα ενθουσιωδώς φιλελληνικά μέσα ενημέρωσης ή στις αφανείς συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολη και η μέτρησή του στα αδήλωτα διεθνή υποκαταστήματα του εν Ελλάδι εκδιδομένου λαϊκιστικού Τύπου, από τον οποίο πάντως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα η «Μπιλντ»· αποθέωνε χθες τον κ. Σόιμπλε, επειδή «είπε επιτέλους όχι στους Ελληνες». Τους τεμπελχανάδες Ελληνες βέβαια, και τους άνεργους βεβαιότατα, μια και για το α λα «Μπιλντ» ύφος και ήθος, ακόμα και οι άνεργοι, αν είναι Ελληνες, είναι τεμπελχανάδες, αφού προέχει η φυλετική τους στάμπα. Οπως προέχει και για τους δικούς μας «Μπιλντάδες» η ράτσα, όταν σου λένε «ποιος Γκαίτε ρε; κι αυτός Γερμαναράς δεν ήταν;». Το αμερικανικό πρακτορείο οικονομικών ειδήσεων λοιπόν, ιδιοκτησία του δισεκατομμυριούχου κ. Μάικλ Μπλούμπεργκ, πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, επιμένει να κατακρίνει σκληρά τη «βλακώδη γερμανική αυστηρότητα». Πιθανόν ενδιαφέρεται για την προώθηση της υπέρ αναπτύξεως πολιτικής του κ. Ομπάμα παρά του κ. Τσίπρα, και για τη φθορά της γερμανικής ηγεμονίας παρά για την υπεράσπιση των Ελλήνων ανέργων. Τα ενδεχόμενα αυτά, ή οι υποψίες, δεν μειώνουν την αξία της παρέμβασής του. Πολύ περισσότερο που εναρμονίζεται με τις δημόσιες παρεμβάσεις ουκ ολίγων διεθνών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, οι οποίοι επίσης ψέγουν μετά τεκμηρίων τη γερμανική αδιαλλαξία.

Εστω και με τα χίλια ζόρια, και με την ψυχούλα μας να βολοδέρνει καθημερινά ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία (ανάλογα με τα εκ Βερολίνου μηνύματα), με την ελληνική υπόθεση αναδείχθηκαν δύο τινά. Πρώτον, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι ακριβώς Ενωση, αφού η ισοτιμία και η ισηγορία παραμένουν ζητούμενα στο εσωτερικό της, η δε Ευρωβουλή, παρότι εκλεγμένη, υστερεί σε ισχύ των διορισμένων τεχνοκρατών. Και δεύτερον, ότι η γερμανική ηγεμονία, που δεν εμπνέει αλλά απειλεί και φοβίζει, έχει τους αντιπάλους της, που δείχνουν σαν να περιμένουν μια καλή αφορμή για να πουν επιτέλους και δημόσια όσα ψιθυρίζουν στους διαδρόμους ή όσα υποστηρίζουν διά διαρροών και όχι με αυτοπρόσωπη παρρησία. Ας ελπίσουμε ότι για να θεμελιωθεί μια νέα πολιτική, ηθική και πνευματική αντίληψη δεν θα χρειαστεί η θυσιαστική σφαγή μιας χώρας - της χώρας μας, μολυσμένης τάχα.