H απόφαση του Συνασπισμού να προχωρήσει στη σύγκληση του Διαρκούς του Συνεδρίου που θα αποφασίσει την αυτοδιάλυση του κόμματος δίνει σίγουρα μια ισχυρή ώθηση στην υπόθεση της μετεξέλιξης του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό ήταν άλλωστε και το μήνυμα που έστειλε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. Ισχυρή Αριστερά, μέσα από ένα ενιαίο δημοκρατικό και αποτελεσματικό κόμμα, με γείωση στη κοινωνία, ικανό να εκφράσει το λαϊκό ρεύμα που διαμορφώθηκε γύρω του και να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Συνασπισμός, η βασική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ένα χρόνο μετά το εκλογικό μήνυμα και 21 χρόνια μετά την ίδρυσή του, αναγνωρίζει ότι ο ιστορικός του κύκλος έχει ολοκληρωθεί. Ήταν μια δύσκολη αλλά δημιουργική περίοδος για όλους και όλες που επέμειναν στο εγχείρημα του Συνασπισμού, την ανανέωση της πολιτικής ζωής, τη μετατόπιση του άξονα της δημόσιας ζωής σε κατεύθυνση προοδευτική με ορίζοντα τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Χωρίς να ξεχνάμε αυτά τα πολύτιμα και δημιουργικά μας χρόνια, που το περιεχόμενό τους ταυτίστηκε με την πορεία του ΣΥΝ, σήμερα βλέπουμε μια νέα περίοδο που απειλεί τη χώρα με μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση. Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε ένα μέγιστο δίλημμα: να αναλάβει τις ευθύνες της ως δύναμη κοινωνικής σωτηρίας, ή να παραμείνει στη λογική της δύναμης που απλώς αντιστέκεται, αλλά στα δύσκολα περιχαρακώνεται; Να παραμείνει το κάθε τμήμα της εγκλωβισμένο στην ασφάλεια και την καθαρότητα της δικής του ταυτότητας, ή να συμβάλλει στη συγκρότηση μιας μεγάλης παράταξης της Αριστεράς που θα αποτελέσει τον πόλο της ανατροπής.
Θεωρώ ότι και όλες οι άλλες συνιστώσες οφείλουν να κάνουν θαρραλέα τις επιλογές τους. Να αυτοδιαλυθούν και να ενταχθούν τα μέλη τους στο νέο ενιαίο κόμμα, με την αρχή: ένα μέλος - μια ψήφος. Να ενισχύσουν τον ενιαίο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, να εκπέμψουν μήνυμα ενότητας, αλληλεγγύης και συνεννόησης. Να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για την ανασύνθεση όλου του κόμματος με βάση τα διακυβεύματα της εποχής μας και όχι τις διαχωριστικές γραμμές που χώριζαν κάποτε τους προερχόμενους από το ΚΚΕ με εκείνους του ΚΚΕ εσωτερικού, ή τους συντρόφους της ΔΕΑ από εκείνους του "Κόκκινου".
Δεν αναφέρεται στην ιστορία των κομμάτων προηγούμενο όπου δημιουργήθηκαν ενιαία κόμματα και διατηρήθηκαν παράλληλα και οι συνιστώσες που τα δημιούργησαν! Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Διαφορετικά θα πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις κάθε φορά που μια συνιστώσα, όντας και μέσα αλλά και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αποφάσιζε να συμμετέχει και στην εκδήλωση οποιουδήποτε ανταγωνιστικού μορφώματος, όπως πρόσφατα συνέβη με την παρουσία συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση του κόμματος του Αλέκου Αλαβάνου, που ήδη θέλουν να τον εμφανίζουν σοβαρό ανταγωνιστή του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλο ένα αυτονόητο είναι το ότι ως πολυτασικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να θεσμοθετήσει τη δυνατότητα ξεχωριστής λίστας υποψηφίων για τα όργανα ή τα Σώματα, αν κάποιοι το κρίνουν σκόπιμο προκειμένου να διεκδικήσουν την αναλογική εκπροσώπηση της πρότασής τους.
Η πολυτασικότητα άλλωστε δεν εκφράζεται μόνο στο δικαίωμα να καταθέτει μια ομάδα μελών του κόμματος και να δημοσιοποιεί τη δική της άποψη, αλλά και το δικαίωμα να επηρεάσουν με την άποψη αυτή τις αποφάσεις. Και φυσικά τα δικαιώματα δεν κρίνονται κάθε φορά από την εκάστοτε πλειοψηφία του Συνεδρίου. Ή υπάρχουν και ασκούνται ή δεν αναγνωρίζονται.
Είμαι ένας από αυτούς -τους πολλούς, πιστεύω- που εύχονται και επιθυμούν στο Ιδρυτικό Συνέδριο του Ιουλίου να υπάρχει ενιαία λίστα υποψηφίων. Ο συμβολισμός μιας τέτοιας επιλογής θα είναι βαθύς και πολύτιμος. Η ενιαία λίστα των υποψηφίων για το νέο όργανο -με χαμηλή σταυροδοσία στο 30%- μπορεί να εκφράσει αρμονικά και την ενότητα και την πολυφωνία. Οι σύντροφοι που θα ήθελαν να καταθέσουν τη διαφορετική άποψή τους και δίνουν προτεραιότητα σ' αυτό, δεν θα χάσουν τίποτε μετέχοντας στην ενιαία λίστα.
Οι εξελίξεις στην Ευρώπη είναι σημαντικές. Δεν είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση που πριν από τριάντα χρόνια διαμόρφωνε τις ανάλογες προσεγγίσεις και διαφοροποιήσεις στον χώρο της Αριστεράς. Σήμερα έχουμε μια Ε.Ε. πιο συντηρητική, πιο νεοφιλελεύθερη, λιγότερο δημοκρατική. Η ιδέα της ενοποίησης, όπως την αναγνωρίζαμε στα λόγια και τα γραπτά των αστών ηγετών της Δυτ. Ευρώπης, έχει υποχωρήσει, αν δεν έχει ηττηθεί οριστικά. Η σταθερότητα και η ασφάλεια, όπως και η αλληλεγγύη, έχουν δώσει τη θέση τους στη διεκδίκηση των "εθνικών συμφερόντων". Η σημερινή ηγεσία της Ε.Ε. δεν φαίνεται να πιστεύει στην υπόθεση της ενοποίησης της Ευρώπης. Η ανεργία απειλεί την ήπειρο συνολικά, ενώ το κοινό νόμισμα κινδυνεύει το ίδιο περισσότερο από όσο απειλεί τις χώρες - μέλη. Έχει ήδη αρχίσει μια συζήτηση στην Ευρωπαϊκή Αριστερά. Είναι προφανές ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συζητήσουμε, χωρίς εμμονές στο παρελθόν. Μας χρειάζεται μια νέα σύνθεση για τα ευρωπαϊκά.
Το ιδρυτικό Συνέδριο του ενιαίου κόμματος δεν είναι ένα εσωτερικό γεγονός. Το ενδιαφέρον του είναι διεθνές, όπως άλλωστε θα ταίριαζε σε ένα κόμμα μεγάλο που η κατεύθυνση και η προοπτική του είναι η κυβερνητική πλειοψηφία. Πολύ περισσότερο που ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα είναι απλώς ελληνική υπόθεση. Θα έλθει σαν καταλύτης να παίξει ρόλο στα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Το Συνέδριο επομένως οφείλει, εκτός από το να καθορίσει τη φυσιογνωμία του ενιαίου κόμματος, την πολιτική του στόχευση και το μοντέλο μιας διαφορετικής δημοκρατικής λειτουργίας απ' όσες γνωρίσαμε, οφείλει να συζητήσει -επί της ουσίας- και πάνω στις πιο απρόβλεπτες πτυχές του πολέμου που θα κηρύξει ή θα εξαπολύσει ο αντίπαλος εφ' όλης της ύλης.
Η εμπειρία της περασμένης αναμέτρησης είναι χαρακτηριστική και τα συμπεράσματα πολύτιμα. Πρέπει να σταθούμε με προσοχή σ' αυτά ώστε να είμαστε σε μεγαλύτερη ετοιμότητα και εξοπλισμένοι να συντρίψουμε κάθε προσπάθεια εκφοβισμού. Μακριά από αυταπάτες ότι η παρούσα κυβέρνηση των "προθύμων" θα πέσει σαν το ώριμο φρούτο.
Το Συνέδριο του Ιουλίου πρέπει να σηματοδοτήσει πορεία νίκης. Γι' αυτό και πρέπει να είναι το βήμα της ενότητας και της αυτοπεποίθησης.
Απο Αυγή
