Τρία περιστατικά που σχετίζονται με τη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά φωτίζουν όχι μόνο το περιεχόμενο της, αλλά και τον πραγματικό χαρακτήρα της μνημονιακής κυριαρχίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το πρώτο περιστατικό συνέβη πριν από τη συνάντηση. Καταβλήθηκε πολύ μεγάλη προσπάθεια, τόσο από την ελληνική όσο και από τη γερμανική πλευρά, να αποτραπεί η διατύπωση ερώτησης στη συνέντευξη Τύπου σχετικά με τη φοροδιαφυγή. Χρησιμοποιώντας εκ νέου το γνωστό πειθαναγκαστικό «μασάζ» στους δημοσιογράφους, οι υπεύθυνοι προπαγάνδας των δύο κυβερνήσεων επιχείρησαν να αποφύγουν την ερώτηση που θα έφερνε σε μια άβολη κατάσταση και τους δύο πολιτικούς. Από τη μια μεριά, είναι πενιχρές οι επιτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης στην πάταξη της φοροδιαφυγής, και, από την άλλη, βρίσκεται σε εξέλιξη δικαστική διερεύνηση σε βάρος γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών για φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Έπειτα από τέσσερα χρόνια και πλέον χρόνια Μνημονίου η φοροδιαφυγή συνεχίζεται ανενόχλητη, ενώ στο ωραίο άθλημα επιδίδονται και οι Γερμανοί, που κατά τα άλλα μας κουνάνε διδακτικά το δάχτυλο. Τελικά, προς δόξα της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, στη συνέντευξη Τύπου των Μέρκελ και Σαμαρά δεν έγινε ερώτηση για τη φοροδιαφυγή…

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου. Στη φάση των ερωτήσεων, ρωτήθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός αν υποστηρίζει το γαλλικό αίτημα για χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας. Η γερμανίδα καγκελάριος έσπευσε να προκαταλάβει την απάντηση του κ. Σαμαρά, ο οποίος περιορίστηκε να πει «παν μέτρον άριστον». Η επίκληση του αρχαίου ρητού θα μπορούσε να έχει διπλή ερμηνεία. Η μία ότι δεν πρέπει να υπερβάλλει η Γερμανία με τη λιτότητα. Η άλλη ότι θα ήταν πέραν του μέτρου για μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, να παρέμβει στην αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης. Όποια και αν αποτελεί την ορθή ερμηνεία (μπορεί να είναι και οι δύο), το βέβαιο είναι ότι ο Σαμαράς δεν έθεσε ρητά το ζήτημα της χαλάρωσης της λιτότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι να απορεί κανείς τι είδους διαπραγμάτευση κάνει η κυβέρνηση, όταν δεν διατυπώνει καν τα πλέον εύλογα αιτήματα, που δεν συνιστούν δα και τίποτα ριζοσπαστικές τομές. Η αφωνία του έλληνα πρωθυπουργού στη συνέντευξη Τύπου συμβολίζει την πλήρη υποταγή της κυβέρνησης στο μνημονιακό πλαίσιο, μιας κυβέρνησης που έχει εκχωρήσει στη γερμανίδα καγκελάριο το δικαίωμα να μιλάει εξ ονόματός της.

Το τρίτο περιστατικό έλαβε χώρα έπειτα από τη συνάντηση των δύο πολιτικών και τη συνέντευξη Τύπου. Για να αντιμετωπίσει την παγωμάρα που επικράτησε στο μνημονιακό στρατόπεδο από την άρνηση της Μέρκελ να προβεί δημόσια έστω και σε μία συγκεκριμένη παραχώρηση προς την ελληνική πλευρά, το προπαγανδιστικό επιτελείο της κυβέρνησης έκανε μία από τις πλέον εξωφρενικές διαρροές. Σύμφωνα με την κυβερνητική διαρροή, ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης το ότι η Μέρκελ δεν επιτίμησε δημόσια τον Σαμαρά για την πρόοδο των (νεοφιλελεύθερων) «μεταρρυθμίσεων» και, κυρίως, το ότι δεν σχολίασε την αναφορά του στην ανάγκη φοροαπαλλαγών καθώς και στη δυνατότητα της χώρας να προχωρήσει χωρίς επιπλέον αναγκαστικό δανεισμό. Δηλαδή τα κυβερνητικά επιτελεία παρουσίασαν ως μεγάλη επιτυχία όχι τη αποδοχή από τη Μέρκελ των ελληνικών προτάσεων (οι οποίες επ’ ουδενί αλλάζουν τις βασικές πτυχές του μνημονιακού πλαισίου), αλλά το μη σχολιασμό τους. Τι άλλο να προσθέσει κανείς για να αναδείξει το αδιέξοδο της κυβερνητικής στρατηγικής;