Τον συνάντησα για πρώτη φορά χαμηλά στην Ερμού, λίγο πριν από το Μοναστηράκι.

Έπαιζε ακορντεόν, όργανο που μου αρέσει πολύ. Αλλά δεν ήταν η μουσική του ικανότητα που μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν η φάτσα του, οι εκφράσεις που έπαιρνε, η κίνηση του σώματός του. Απέπνεε μια πολύ καλή διάθεση παρά την (προφανώς κακή) οικονομική του κατάσταση.

Άρχισα λοιπόν να του τραβάω φωτογραφίες. Μερικές από αυτές τις θεωρώ από τα καλύτερα πορτρέτα σε  φωτογραφίες δρόμου που έχω βγάλει τα τελευταία χρόνια (δες τις δυο στο τέλος του κειμένου). Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, μόνο χαμόγελα. Φεύγοντας του άφησα κάτι ψιλά, δεν θυμάμαι πλέον πόσα.

Μήνες αργότερα τον ξαναείδα σ’ ένα στενό στο Μοναστηράκι (στο πάνω μέρος της βιβλιοθήκης του Αδριανού). Αυτή τη φορά εκτός από φωτογραφίες προσπάθησα να μιλήσω μαζί του. Αλλά δεν γινόταν. Ο άνθρωπός μας είναι από τη Ρουμανία, δεν γνωρίζει ελληνικά, όσο από αγγλικά… άστα να πάνε. Σε κάθε προσπάθεια συνεννόησης υπήρχε εκείνο το χαμόγελο στα χείλη που σημαίνει (με ευγενικό τρόπο) «ανάθεμά με και αν καταλαβαίνω τι μου λες».

Κίνησα να φύγω, αλλά έκανε ένα νόημα κουνώντας τα χέρια του, κάτι που σήμαινε «στάσου να ακούσεις».

Και άρχισε να παίζει το bella ciao στο ακορντεόν του.

Τόσο καιρό μετά, όταν βλέπω τις φωτογραφίες του, κλείνω τα μάτια μου και ακούω με τη φαντασία μου το bella ciao σε συνοδεία ακορντεόν.