Να κάμει, δηλαδή, τα πρώην βασιλικά ανάκτορα, χτισμένα με το αίμα του λαού για τη ξενόφερτη βασιλεία, “χώρο επίσκεψης αλλά και παραμονής όσων το επιθυμούν”, κάτι σαν μουσείο, κάτι σαν χώρο δεξιώσεων, κάτι σαν ξενοδοχείο.
Αλλά αν για τους Βρετανούς η βασιλεία είναι στον κοινωνικοπολιτικό τους αυτονόητο, αν οι φόροι για τη Βασιλεία εκλαμβάνεται ως “εθνική ευθύνη”, στην Ελλάδα ο περιώνυμος “θεσμός” είναι συνδεμένος με τις πιο αντιδραστικές, με τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του λαού. Κι αν με το αποτυχημένο αντιπραξικόπημα στους συνταγματάρχες ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ και η δυναστεία του μάς τέλειωσαν, ευτυχώς, δια παντός, ο “βασιλέας” δεν εμφορούνταν δα και από δημοκρατικά φρονήματα. Απεναντίας, απλώς οι Αμερικανοί και οι συνταγματάρχες τον πρόλαβαν, καθότι νέος κι άπειρος, και δεν τελεσφόρησε η δικιά του δικτατορία.
Ο Γλίξμπουργκ αποζημιώθηκε από το ελληνικό δημόσιο για την περιουσία του, για όσα έκλεψε δηλαδή απ’ τον ελληνικό λαό, που ήταν τόσα, ώστε κι αυτός και τα παιδιά και τα εγγόνια του να ζούνε στη χλιδή αν και ανεπάγγελτοι και μάλλον ακαμάτηδες.
Το Τατόι του λαού έχει ενταχθεί στο Ταμείο Ανάκαμψης ώστε να αναμορφωθεί και να επιστρέψει στους αληθινούς ιδιοκτήτες του. Είναι προφανές πως μια “αναστήλωση” α λα Καρόλου μια κλειστή κάστα πλούσιων και διάσημων θα αφορά, άρα, ακόμα κι αν για τους Εγγλέζους είναι πράγμα ανεκτό, αντενδείκνυται για τα καθ’ ημάς.
Να ξεπλυθεί το εναπομείναν σύμβολο της ξενόφερτης μοναρχίας, αυτής που ορίζει διιστορικά τη διαρκή επέμβαση των ξένων δυνάμεων στα πολιτικά πράγματα της χώρας και την καταδυνάστευση του λαού της, είναι, καταρχάς, πράγμα απαράδεκτο. Να επισκέπτεται εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας μη εκλεγμένο μονάρχη, για να πάρει, τρόπον τινά, επιχειρηματικές ιδέες, είναι το δεύτερο απαράδεκτο. Και τα δυο μαζί συνιστούν μιαν ωραιότατη υπόθεση υποκρισίας. Διότι πώς θα διαχειριστείς το Τατόι είναι βαθιά πολιτική υπόθεση. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συμβουλάτορές του, προφανώς, το γνωρίζουν.
Τα ακροδεξιά, βασιλόφρονα αδέσποτα: αυτός είναι ο στόχος. Διανύοντας μιαν εκλογική χρονιά, η δεξιά, η οποία, όπως και το 2019 έχει, σημειωτέον, ολιγότερες διασπάσεις από το 2015 και σε τούτο οφείλει πρωτίστως τη νίκη της στις εκλογές, δεν διακινδυνεύει ούτε μια απώλεια ψήφου. Προσπαθεί να ενσωματώσει τα άπαντα: από τους φιλελέ των στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων -Ντόρα και Κώστας Μπακογιάννης αναφανδόν υπέρ του γάμου των γκέι- ως τους φιλοχουντικούς -βλέπε μήνυμα Μητσοτάκη για την 21η Απριλίου- και τους γραφικούς βασιλόφρονες, ουδείς/μια περισσεύει.
Ο συμβολισμός Κάρολος – Τατόι είναι ανατριχιαστικός: η νεοδεξιά, όπως πάντα, όπως παντού, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μετέρχεται κάθε όπλου, και του πλέον αθέμιτου, που υποβοηθά την ηγεμονία της. Ριζοσπαστικοποιείται, ανακτά τη συνοχή της και, εκμεταλλευόμενη τις αριστερές αδράνειες, μετράει νίκες.
Αν, υπό την εποπτεία της εριτίμου υπ. Πολιτισμού, δούμε τα “ανάκτορα” να υπηρετούν την μαύρη ιστορία των Γλύξμπουργκ και να τους ξεπλένουν, παραχαράσσοντας την ιστορία, αν δούμε αντιλαϊκά εξαμβλώματα να ξαναχτίζονται μπροστά στα μάτια μας, ας μην εκπλαγούμε. Με τις όποιες μεταλλάξεις της Δεξιάς, επιστρέφοντας κάθε φορά στα ιδεολογικά της στοιχειώδη, πάει ένα βήμα πιο μπροστά.
Ανακόπτεται μοναχά από τον ριζοσπαστισμό μιας ενωμένης Αριστερά. Όποτε αυτή δεν φοβάται την σκιά της.
