Κατανοούμε μεν πολύ καλά το γιατί, το πνεύμα και τον τρόπο με τον οποίο ο Βαγγέλης Σταφανόπουλος κάνει την παραπάνω δήλωση, αλλά ομολογουμένως βρίσκουμε πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί αυτή του η επιθυμία καθώς οι καταβολές της μουσικής του βρίσκονται στην jazz και μόνο, σε αυτήν πρώτιστα και κυρίως αναφέρεται και σε αυτήν τελικά επιστρέφει αφού δεν μπορεί παρά να ανήκει σε αυτήν. Άλλωστε η jazz και ο αυτοσχεδιασμός είχαν κερδίσει την καρδιά μα και το μυαλό του πριν ακόμα ολοκληρώσει τις λαμπρές σπουδές του ως κλασικός πιανίστας στο Λονδίνο...

Εξαιρετικά δραστήριος και πολυπράγμων παρά το νεαρό ακόμα της ηλικίας του έχει ήδη συνεργαστεί, κυρίως συναυλιακά, με πάρα πολλούς θαυμάσιους μουσικούς της διεθνούς jazz σκηνής, είναι μέλος του πολυεθνικού project Q Orchestra αλλά και του πολυμελούς ελληνικού electronica -και όχι μόνον...- σχήματος Smokey Bandits.

Αφορμή όμως για αυτή τη συνέντευξη ήταν η δουλειά του στον χώρο της jazz, η οποία ξεκίνησε με τους Jazznovation και από πέρυσι συνεχίζεται με το τρίο του το οποίο συναποτελούν μαζί με τον ίδιο άλλοι δύο κορυφαίοι Έλληνες μουσικοί, ο πολύ γνωστός κοντραμπασίστας Πέτρος Βαρθακούρης και ο ντράμερ Γιάννης Αγγελόπουλος (που επίσης ασχολείται με την electronica στο προσωπικό του project Jan Van Engel και με αυτή του την ιδιότητα φιλοξενήσαμε συνέντευξή του πρόσφατα στο παρόν δισέλιδο).

Πρώτο δισκογραφικό δείγμα των Βαγγέλης Στεφανόπουλος Τρίο είναι το «Sailing On A Marsipus» που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο. Πρόκειται για μια σειρά συνθέσεων του Β. Σ. (και τριών διασκευών) που διακρίνονται για τον πολύ έντονα μελωδικό χαρακτήρα τους αλλά συνάμα και για τις σαγηνευτικές πολυρυθμίες τους και φυσικά για τον άφθονο και άψογο αυτοσχεδιασμό ο οποίος θα έλεγες ότι ρέει αυθόρμητα από τα χέρια των τριών άριστων εκτελεστών του σχήματος.

Δεν έχουμε να κάνουμε με πολύπλοκη και «δύσκολη» στον αμύητο ακροατή, αλλά αντίθετα με γλυκιά jazz σε «ταξιδιάρικο» ύφος και με ένα καθοριστικά «θαλασσινό» χρώμα, το οποίο μάλιστα έχει και «άρωμα» Μεσογείου, με άλλα λόγια άκρως κατάλληλη για το ελληνικό καλοκαίρι, που, ανεξάρτητα από τα τόσα άλλα και μάλλον καθόλου ευχάριστα που συμβαίνουν γύρω μας, έχει ήδη αρχίσει!
 

- Βαγγέλη, οι σπουδές σου ήταν αμιγώς κλασικές. Πώς και γιατί λοιπόν βρέθηκες να ασχολείσαι (και μάλιστα τόσο εκτεταμένα και ενεργά) με την jazz;
 
Ένας μουσικός της jazz συνήθως είναι ένας συνδυασμός συνθέτη, αυτοσχεδιαστή και εκτελεστή. Αυτός όμως είναι ακριβώς και ο λόγος που παίζω μουσική, γιατί μου αρέσει να γράφω, να αυτοσχεδιάζω και να εκτελώ ο ίδιος τις συνθέσεις μου.
 

- Τόσο εσύ όσο και ο Γιάννης Αγγελόπουλος ασχολείστε επίσης και με την electronica, εκείνος με το προσωπικό του project και εσύ με τους Smokey Bandits. Έχει αυτό να κάνει καθόλου με την αγάπη σας για την jazz ή είναι κάτι ολότελα ανεξάρτητο; Και στις δύο περιπτώσεις πάντως έχει επηρεάσει καθόλου τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζετε την jazz;
 
Στη δική μου περίπτωση έχει να κάνει καθαρά με την αγάπη που έχω για την καλή μουσική γενικότερα. Σαφώς η electronica μπορεί θεωρηθεί μακρινός συγγενής της jazz και αυτό σίγουρα βοηθάει γιατί μπορώ παίζοντας με τους Smokey bandits ή την Q Orchestra να κάνω λίγο από αυτό που κάνω όταν παίζω σε ένα αμιγώς jazz σχήμα. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό που έχω μάθει μέχρι στιγμής παίζοντας με αυτά τα γκρουπ έχει άμεση εφαρμογή σε ό,τι κάνω με το τρίο μου. Απ' την άλλη όμως δεν ξέρω τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον...
 

- Τι σε έκανε να καταλήξεις σε μια τόσο κλασική για την jazz φόρμα όπως το piano trio; Δεν τη βρίσκεις κάπως περιοριστική και ίσως και αρκούντως εξαντλημένη μετά την τόση πολλή jazz «φιλολογία» που υπάρχει γι’ αυτήν;
 
Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται η μουσική οδεύοντας προς το μέλλον ταυτόχρονα ανοίγει και νέους ορίζοντες για να δούμε διαφορετικά αυτό που έχει γίνει στο παρελθόν. Ο τεράστιος όγκος μουσικής που έχει γραφτεί για το πιάνο δεν περιορίζει, αλλά απεναντίας προσθέτει χρώματα στην παλέτα κάθε δημιουργού για να κάνει το δικό του μείγμα. Η απόφαση να σχηματίσω ένα πιάνο τρίο πηγάζει από την αγάπη που έχω για αυτό το όργανο, το οποίο νομίζω ότι αναδεικνύεται ιδανικά μέσα από ένα ανάλογο σχήμα.
 

- Πώς προέκυψε ο σχηματισμός του γκρουπ με τους συγκεκριμένους δύο μουσικούς και γιατί επέλεξες εκείνους και όχι κάποιους άλλους;
 
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω για ακόμα μια φορά πόσο εξαιρετικοί μουσικοί είναι ο Πέτρος και ο Γιάννης. Όποιος έχει ακούσει τον δίσκο ή έχει έρθει σε κάποια εμφάνισή μας, το έχει διαπιστώσει μόνος του...Πέραν αυτού όμως ένας άλλος παράγοντας που με ώθησε να δουλέψω μαζί τους είναι η αγάπη και το μεράκι τους για τη μουσική, που είναι ίσως το πιο καθοριστικό στοιχείο για να πετύχει κάποιος ένα καλό αποτέλεσμα αλλά και για να χαρεί τη δημιουργική διαδικασία.
 
- Τι σημαίνει, αλήθεια ο, λίγο παράδοξος ομολογουμένως, τίτλος του δίσκου;
 
Όταν κάποιος βρίσκεται σε έναν μάρσιπο, το πιο πιθανό είναι ότι βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά. Αυτό και μόνο είναι κλειδί στο να παρατηρήσει πράγματα που είναι πάντα εκεί αλλά κανείς δεν τα προσέχει, γιατί στην ουσία δεν κοιτάμε το «αντικείμενο» αλλά τις αναμνήσεις που έχουμε από παρόμοια με αυτό αντικείμενα ή καταστάσεις.
 

- Αν περιέγραφα το ύφος σας ως την πιο μελωδική πλευρά του hard bop με κάποιες νύξεις προς την cool jazz και φυσικά ικανότατη δόση αυτοσχεδιασμού, θα σε κάλυπτα;
 
Αυτό που θα με ικανοποιούσε θα ήταν να ακούσει κάποιος τη μουσική μου χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του η λέξη jazz ή οποιαδήποτε ανάλυση σαν και αυτή που έκανες. Άλλωστε, όπως είπα και πριν, είναι οι αναμνήσεις και οι προσδοκίες που πολλές φορές καλύπτουν την αλήθεια η οποία βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας.
 
* Ποιοι είναι ο λόγοι για κάθε μια από τις τρεις διασκευές που υπάρχουν στο album; Συναισθηματικοί μόνον ή και κάποιοι άλλοι;
 
Το «Sailing On A Marsipus» είναι μια ενότητα κομματιών που το κάθε ένα παίζει τον δικό του ρόλο στο σύνολο είτε σαν διάθεση ή ως μια αναφορά σε τόπους που ο ταξιδιώτης μας επισκέπτεται. Το «Oduduah» είναι αναφορά στην αφροκουβανική μουσική που αγαπάω πάρα πολύ. Το «Summertime» είναι ένα νανούρισμα που λειτουργεί ως σημείο ανάπαυσης και γαλήνης πριν από τα δυο ρυθμικά κομμάτια που κλείνουν το album. Η ευρωπαϊκή διάθεση τής, εξίσου κλασικής με την προηγούμενη, σύνθεσης του Miles Davis «Milestones» θεώρησα ότι ενδυναμώνει περισσότερο το concept του δίσκου και ίσως κάποιοι βρουν ενδιαφέρουσα τη σκοπιά από την οποία βλέπω αυτό το standard της σκηνής της Νέας Υόρκης.
 
* Γιατί η διασκευή του «Summertime» είναι φωνητική όταν έχουν υπάρξει τόσες και τόσες instrumental εκτελέσεις του; Και γιατί επέλεξες τον συγκεκριμένο τραγουδιστή με την πολύ ιδιαίτερη - ακόμα και για τα δεδομένα της jazz - φωνή;
 
Νομίζω ότι η συμμετοχή του Jd Walter προσφέρει πάρα πολλά στο κομμάτι και στον δίσκο γενικότερα. Ο Jd είναι ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και είχα την τύχη να παίξω μαζί του αρκετές φορές την προηγούμενη χρονιά. Είναι πρωτοπόρος στον τομέα του και έχει την ικανότητα να κάνει δικό του κάθε κομμάτι που τραγουδάει. Δεν ήμουν σίγουρος για το αν θα συμπεριλάμβανα αυτό το κομμάτι στον δίσκο, αλλά, όταν άκουσα τον τρόπο που το τραγούδησε η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα.

* Πόσο εύκολο είναι να βρεθούν χώροι για να παιχτεί ζωντανά αυτή η μουσική και γενικότερα πόσο εύκολο είναι να επιβιώσει κανείς στην Ελλάδα σήμερα κάνοντας μουσική αυτού του είδους;
 
Είναι πολύ εύκολο να βρεις χώρους για να παίξεις αν είσαι διατεθειμένος να επωμιστείς την ευθύνη να φέρεις κόσμο για να σε ακούσει. Το δύσκολο είναι ότι το κοινό για τέτοιου είδους μουσική στην Ελλάδα είναι μικρό...Μέχρι στιγμής πάντως και οι δυο εμφανίσεις που κάναμε εφέτος, στο μουσείο Μπενάκη τον Ιανουάριο και στο «Gazarte» τον Απρίλιο, πήγαν πολύ καλά.
 
* Και τα μελλοντικά σου σχέδια;
 
Αυτή τη στιγμή δουλεύω μερικές καινούργιες συνθέσεις που ελπίζω να παρουσιάσω στην Ελλάδα το φθινόπωρο ή τον επόμενο χειμώνα. Ακόμα έχω στόχο μέχρι τον χειμώνα επίσης να έχω κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για την προώθηση του δίσκου στο εξωτερικό.
 
Θα ευχηθούμε στον Β.Γ. καλή επιτυχία ιδιαίτερα στην τελευταία επιδίωξη του γιατί μουσική ποιοτικού επιπέδου αναλόγου με αυτό που χαρακτηρίζει το album του (όπως είμαστε σίγουροι και τις μελλοντικές του δουλειές) όχι μόνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις καλύτερες στιγμές της διεθνούς - και jazz πιο συγκεκριμένα σε αυτή την περίπτωση - σκηνής αλλά αντίθετα εκπροσωπεί τη χώρα μας με τον πλέον επάξιο και ισότιμο με άλλες τρόπο...