Για την ακροδεξιά στην Ελλάδα που έχει ρίζες και παρελθόν, που υπήρχε σχεδόν «αθέατη», για την προβολή που είχε από ΜΜΕ στις διάφορες μορφές της με το ΛΑΟΣ να θεωρείται για κάποια χρόνια η «μασκότ» του πολιτικού συστήματος αλλά και για την νευρικότητα που προκαλεί στην Χ.Α. η εξέλιξη της δίκης που ολοκληρώνεται, μίλησε χθες στις «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» Στο Κόκκινο, με την Τζούλυ Τσίγκα, η Βασιλική Γεωργιάδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, δρ φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Munster και συγγραφέας του βιβλίου «Η Ακροδεξιά στην Ελλάδα 1965-2018» (εκδ. Καστανιώτη).
Στο βιβλίο μου καταλήγω στην Χ.Α., προσπαθώντας να πιάσω το νήμα από πάνω, για να αμφισβητήσω το επιχείρημα ότι η άνοδός της ήταν ξαφνική. Η ανασύνθεση της ιστορίας της ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι μια απάντηση για την ίδια την Χ.Α. και το πώς ακόμα υπάρχει ένας, όχι ευκαταφρόνητος, αριθμός ψηφοφόρων της. Άρα υπάρχει κάτι βαθύτερο, χωρίς να υποτιμούμε το συγκυριακό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν ήταν ανύπαρκτη και πριν το 2012.
Για παράδειγμα, από το 2000 ως το 2010 το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη αντιμετωπιζόταν κάπως σαν τη «μασκότ» του πολιτικού συστήματος. Το 2010 που δεν κατέβασε υποψήφιο στον Δήμο της Αθήνας, άνοιξε τον δρόμο στην Χ.Α.. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι το ΛΑΟΣ είχε πολύ μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ – καθώς ο αρχηγός του θεωρούνταν «επικοινωνιακός», της ατάκας - ενώ και το πρόγραμμα από το δικό του κανάλι, με παράνομο τρόπο αναμεταδιδόταν σε όλη την Ελλάδα. Σύμφωνα με μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα του Τμήματος Επικοινωνίας του Παντείου, το 2007 στις ενημερωτικές εκπομπές είχε δοθεί περισσότερος χρόνος στην Καρατζαφέρη, απ` ό,τι στον τότε πρωθυπουργό, τον Κώστα Καραμανλή.
Φυσικά υπήρχαν και πολλά μικρά ακροδεξιά κόμματα. Από τα μέσα της δεκαετίας του `90 ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000 μετρήθηκαν περισσότερα από 100 τέτοια μικροσκοπικά κόμματα. Δηλαδή ενώ εμείς νομίζαμε πως στην Ελλάδα δεν υπήρχε ακροδεξιά, αλλά υπήρχε, απλώς ήταν αθέατη.
Το 1977 η Εθνική Παράταξη είχε το ίδιο ποσοστό με αυτό που έχει σήμερα η Χ.Α. Υπήρχαν σκληρές ιδέες υπερεθνικισμού, ρατσισμού αλλά κυρίως αντιδημοκρατικές ιδέες. Υπήρξαν, λοιπόν, πολλά μορφώματα που λειτούργησαν ως φυτώρια, ενώ κάποια πρόσωπα παραμένουν, όπως ο Κ. Πλεύρης και φυσικά ο Μιχαλολιάκος.
Η κρίση έπαιξε ρόλο στην άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά υπήρχε από πριν το έδαφος για να αυξήσει τις δυνάμεις της. Ο χώρος αυτός χρειάζεται μια ρητορική αιχμηρή, που γίνεται ρητορική μίσους προς τον άλλον, τον διαφορετικό. Στην Ευρώπη η ακροδεξιά εμφανίστηκε αμέσως μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και αναδημιουργήθηκε στην Ευρώπη σε διάφορες συγκυρίες.
Το οργανωμένο μοντέλο της Χ.Α., είναι παραστρατιωτικού τύπου, ένα είδος πανοπτικού κόμματος, όπου ο αρχηγός βλέπει τα πάντα (το ίδιο μοντέλο είχε ο Κ. Πλεύρης στο κόμμα του το 1965 και το κόπιαρε ο Μιχαλολιάκος). Από κάτω όμως, τα μέλη της δεν βλέπουν τις επάνω βαθμίδες.
Από το καλοκαίρι του 2013, η Χ.Α. έχει σαφώς αποδυναμωθεί, ενώ πριν είχε διψήφια εκλογικά ποσοστά. Μετά, όμως, από την αστυνομική και δικαστική διερεύνηση με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έχει σημαντική κάμψη, της κόβονται τα φτερά. Μπορεί να μην κατακρημνίστηκε εκλογικά, όμως καθηλώθηκε εκλογικά με εξαίρεση τις προηγούμενες ευρωεκλογές. Στις κάλπες που έρχονται – τολμώ μια εκτίμηση – ότι η Χ.Α. θα κινηθεί σε ποσοστά χαμηλότερα.
Υπάρχει πια μια γκρίνια στο εσωτερικό της, που έγινε ανοιχτή αμφισβήτηση του αρχηγού της, από τους τρεις ευρωβουλευτές που είχε εκλέξει. Υπάρχει μια νευρικότητα και είναι προφανές ότι προκαλεί αμηχανία η δίκη που φθάνει στο τέλος της. Δε μπορούν πλέον να κάνουν ανοιχτή εκστρατεία. Όλα αυτά δημιουργούν έλλειψη δυναμικής της Χ.Α.. Και οι 17ρηδες που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά δε νομίζω πως θα στραφούν προς τη ναζιστική οργάνωση. Όλο αυτό που έχει πια γίνει σαφές για τη δράση της και η κάμψη που παρουσιάζει, εκτιμώ πως θα αποτυπωθεί και στην ψήφο των νέων ψηφοφόρων.
