Θα περίμενε κάποιος ο άνθρωπος αυτός να έχει βγάλει ορισμένα συμπεράσματα από τις αιτίες που οδήγησαν στην καταστροφή και να προσπαθήσει να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα εκσυγχρονισμού της χώρας, αλλά και της δημοκρατίας. Ναι, ακολούθησε η πανδημία με δυσκολίες στην οικονομία, αλλά ο ίδιος ήταν μέσα στο θερμοκήπιο των συμφερόντων που τον ανέδειξαν και είχε αποδοχή από τους έγκλειστους που φοβούνταν αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Και τί έκανε αυτός που υπέβαλε τα υμνολόγια ότι είναι Μωυσής, λες και επρόκειτο για ένα κοινό ψώνιο της πολιτικής; Άρχισε να ξοφλάει τα γραμμάτια σ’ εκείνους που τον ανέδειξαν και να μετατρέπει την πανδημία σε ευκαιρία για εκτεταμένο πλιάτσικο απ’ ευθείας αναθέσεων με πολιτικό αντίτιμο -ή μήπως όχι μόνο;
Και ύστερα ήλθαν οι ακόμη πιο άγριες μέλισσες, με το πάρτυ να παίρνει μεγάλες διαστάσεις στην υπερχρεωμένη χώρα. Κάπου εκεί το ψώνιο έγινε εμμονή για διαιώνιση της εξουσίας και παράνοια, που τον οδήγησε στην αίσθηση του ανεξέλεγκτου και στο πολιτικό έγκλημα. Ενώ προς τα έξω φάνταζε παντοδύναμος, ένοιωθε ανασφαλής, ίσως γιατί ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τους άλλους τα όριά του. Πιάστηκε επ’ αυτοφώρω και με τις κινήσεις του πάει να αποδείξει ότι η χώρα, πέρα από τον θεσμό του πρωθυπουργού δεν διαθέτει άλλες θεσμικές δικλείδες και η δικαιοσύνη παραμένει κυριολεκτικά τυφλή. Αν το πετύχαινε, η Ελλάδα θα βυθιζόταν, εν μέσω τεράστιων προκλήσεων, στην ηθική σήψη και την συνενοχή. Έχει άραγε τα κότσια ο μοιραίος αυτός πρωθυπουργός για τόσο μεγάλο κακό;
* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.