Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμιο επίπεδο δεν θα ήταν τόσο εύκολη χωρίς τη συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας. Η μετάλλαξή της βοήθησε τα μέγιστα.

Τα κόμματα που ήταν ταγμένα, με βάση τις ιδρυτικές αρχές τους, να υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων και να προστατεύουν τους μη έχοντες από την επιθετικότητα και την απληστία του μεγάλου κεφαλαίου, αλώθηκαν από συμβιβασμένες ιδεολογικά και πολιτικά ηγεσίες οι οποίες έριξαν νερό (με τους κουβάδες) στον μύλο του νεοφιλελευθερισμού.

Πουθενά στην Ευρώπη δεν αντιστάθηκαν στην προσπάθεια της Δεξιάς να αλλάξουν τα πάντα στις εργασιακές σχέσεις εις βάρος του κόσμου της εργασίας, να επιβληθεί η λιτότητα, να ενισχυθούν οι θέσεις των χρηματοπιστωτικών ελίτ, να περάσουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο σημαντικά κομμάτια της δημόσιας περιουσίας, να αυξηθούν σε προκλητικό βαθμό οι ανισότητες και να μετατραπούν τα κοινοβούλια σε μηχανισμούς υλοποίησης αποφάσεων που λαμβάνονταν σε κλειστές ομάδες τεχνοκρατών.

Η μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία είναι η βασική υπεύθυνη για την εδραίωση σε μεγάλα τμήματα των κοινωνιών της θατσερικής αντίληψης ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική». Αυτή την στρατηγικού χαρακτήρα στροφή την πλήρωσε και συνεχίζει να την πληρώνει.

Στη Γερμανία το SPD δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την υποχώρηση της Μέρκελ και μένει κολλημένο σε γλίσχρα ποσοστά, στη Γαλλία οι σοσιαλιστές παραπαίουν, στην Ιταλία βλέπουν την πλάτη του Μπέπε Γκρίλο, στην Ελλάδα τα ξέρουμε.

Θα περίμενε κανείς ότι η μαζική υποχώρηση της επιρροής της θα προκαλούσε γενναία αυτοκριτική, συζητήσεις στο εσωτερικό της για το τι έφταιξε και συντονισμένες ενέργειες για την αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής γραμμής. Οι δεξιές πτέρυγές της όμως επιχειρούν να εμποδίσουν με κάθε μέσο οποιαδήποτε αλλαγή κατεύθυνσης. Πάλεψαν με νύχια και δόντια (κυριολεκτικώς) για να αποτρέψουν τη νίκη του Κόρμπιν.

Απέτυχαν δύο φορές. Δεν το βάζουν κάτω. Είναι αποφασισμένες να μην τον αφήσουν να οδηγήσει το κόμμα προς τα αριστερά. Κι αν χρειαστεί, δεν θα διστάσουν να πάνε σε διάσπαση. Εχουν καλούς συμβούλους.

Ο συντηρητικός Economist δεν μασάει τα λόγια του: «Ισως στο μέλλον το κόμμα να χρειαστεί να διασπαστεί. Ομως προς το παρόν θα πρέπει (σ.σ. οι μετριοπαθείς) να κάνουν ακόμη μια μεγάλη προσπάθεια να το ανακαταλάβουν».

Στην Ισπανία δεν άρεσε καθόλου στην ιστορική ηγεσία (Γκονθάλεθ και λοιποί) η επιμονή του Σάντσεθ να μη συνεργαστεί με το Λαϊκό Κόμμα -το ψάχνουν οριζοντίως και καθέτως οι εισαγγελείς της χώρας- ούτε εκτίμησαν την άρνησή του να συνεννοηθεί με την Αριστερά.

Το «ούτε ούτε» του Σάντσεθ (ανάλογη στάση κρατάει η Φώφη Γεννηματά) το έβρισκαν χλομό. Ετσι τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί και τώρα ανοίγει ο δρόμος για να πέσει το ιστορικό κόμμα της Ισπανίας στην αγκαλιά του διεφθαρμένου Μαριάνο Ραχόι. Φαίνεται πως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δεν έχει πάρει ακόμη το μάθημά της.

Αντιμετωπίζοντας τη ριζοσπαστική Αριστερά ως βασικό αντίπαλό της και όχι ως δυνάμει σύμμαχό της φλερτάρει επικίνδυνα με την πλήρη απαξίωση. Λες και έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από «τσόντα της Δεξιάς».