Τσικνοπέμπτη αύριο και το έθιμο θέλει να ψήνει κρέατα ο κόσμος και να βγαίνει μαζικά στους δρόμους και στις ταβέρνες. Πριν από μερικά χρόνια, ήταν λαχείο να βρεις τραπέζι ακόμα και σε ταβερνάκι της γειτονιάς σου. Ούτε λόγος για τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα με φιρμάτα ονόματα. Έπρεπε από πολύ πιο πριν να κλείσεις τραπέζι. Φέτος; Λίγοι θα είναι οι τυχεροί που θα τσικνίσουν αύριο. Οι πιο πολλοί μάλλον θα τη βγάλουμε στον καναπέ, με την τηλεόραση.

Συμπαθάτε με αν τέτοιες μέρες σκαλώνει το μυαλό μου στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Μη χρεώσετε αυτή την αδυναμία μου στην ηλικία μου. Το ίδιο φαίνεται πως κάνουν και οι πιο νέες γενιές. Αλλιώς, πώς γίνονται ανάρπαστα τα cd που μοιράζουν τα σαββατοκύριακα οι εφημερίδες, με παλιά πλακιώτικα, ρεμπέτικα, σμυρναίικα και λαϊκά τραγούδια; Με νέο κύμα και έντεχνο τραγούδι;

Κάθε απόγευμα στην ΕΤ1, βλέπω το σίριαλ «Το μινόρε της αυγής», που προβάλλει ο σταθμός για άλλη μια φορά ή, καλύτερα, όποτε το θυμούνται. Και κάθε βράδυ με πλημμυρίζει η νοσταλγία και με τραβάει πίσω στα Ταμπούρια, στη Δραπετσώνα, στην Κοκκινιά και στο Χατζηκυριάκειο. Τότε που τραγουδούσαμε με καημό: «Στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει...». Και πολλές φορές, κάτω από το παράθυρο της καλής μας, παρακαλούσαμε: «Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε κάποιο μινόρε της αυγής...». Τι χρόνια, αλήθεια! Άφραγκοι ήμασταν και τότε, αλλά μικροί-μεγάλοι είχαμε χρυσάφι στην καρδιά κι απέραντη την ελπίδα.

Κι αν πιάναμε κανένα φράγκο, φοιτητές και άνεργοι οι περισσότεροι, ανεβαίναμε μέρες σαν την αυριανή και τις Απόκριες στην Πλάκα. Ζυμωμένοι με τον πλακιώτικο μύθο, γεμάτο αμυγδαλιές, γαζίες, ανηφόρες, στενάκια, αρχαίους θεούς κι απελπισμένους έρωτες, ζούσαμε έναν πολιτισμικό χαλασμό, γεμάτο άριες, αμανέδες και χίλιες δυο μουσικές, μέσα από τις μπουάτ, τα υπόγεια και τα τραπεζωμένα σκαλοπάτια. Χαμός στα στενά από γέλια, πειράγματα και από γλυκές φωνές, αλλά και αγριοφωνάρες. Τότε στάθηκε για μας το τραγούδι αρχηγός! Η Πλάκα ήταν το πιο ξακουστό, μεγάλο πολιτιστικό ανοιχτό κέντρο. Με γκαλερί, μουσικές και θεατρικές σκηνές και μαγαζιά.

Οι τροϊκανοί, ντόπιοι και ξένοι, μπορούν σήμερα να μας κόβουν με τις απάνθρωπες και ληστρικές μνημονιακές αρπαχτές τους το ψωμί μας, αλλά το τραγούδι δεν μπορούν να το ξεκολλήσουν από τα χείλη μας. Μπορεί να μην τσικνίσουμε αύριο οι πολλοί, αλλά μια τσικουδιά θα βρεθεί, με δυο-τρία φιστίκια και μια χούφτα στραγάλια να πιάσουμε να πούμε κανένα τραγούδι. Όπως το «Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι' άλλους οι εξάρες», το «Σφυρίζει η φάμπρικα», το «Αντιλαλούνε τα βουνά», το «Τι έχει και κλαίει το παιδί», το «Ακόμα ένα ποτηράκι». Κι αν πιούμε λίγο κόκκινο κρασί, κάμποσες τσικουδιές, εγώ θα λέω και θα ξαναλέω το «Αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ' όλα, δεν στο 'χω πει ακόμα»...