Η πολύνεκρη καραμπόλα στην Εγνατία Οδό έφερε ξανά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας το ζήτημα των τροχαίων «ατυχημάτων». Πέραν του ότι αυτή τη στιγμή είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς για τα αίτια της τραγωδίας, θα ήταν έτσι κι αλλιώς αντιδεοντολογική η έκφραση κρίσης πριν πραγματοποιηθεί η σχετική δικαστική έρευνα. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά με μεμονωμένο περιστατικό έχουμε να κάνουμε. Παρά το ότι τα ΜΜΕ δεν αφιερώνουν την προσοχή που αντιστοιχεί στη σοβαρότητά του,  το ζήτημα είναι τεράστιο. Τόσο σοβαρό που κανονικά η κοινωνία μας θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να έχει τεθεί σε συναγερμό.

Είναι ενδεικτικά τα στοιχεία που αλιεύσαμε από το site του Πανελλαδικού Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα» :

• Τα τροχαία αποτελούν εδώ και χρόνια την πρώτη αιτία θανάτου της νεολαίας.
• Τα τροχαία αποτελούσαν, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη 10η αιτία θανάτου το 2000 (για όλες τις ηλικίες), την 8η αιτία το 2010 και θα αποτελούν την 5η αιτία θανάτου στο τέλος της δεκαετίας του είκοσι.
• Οι 1.300.000 θάνατοι τον χρόνο  από τροχαία θα αυξηθούν σε 2.400.000.
• Ο αριθμός των ανάπηρων από τροχαία είναι ανάλογος με αυτόν των θανάτων.
• Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία –σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ μόνο τον Ιούλιο είχαμε 83 νεκρούς.

Από μόνο του το γεγονός ότι έχουμε τόσους θανάτους και τραυματίες στην άσφαλτο θα έπρεπε να μπει ψηλά στη ατζέντα του δημόσιο διαλόγου και των πολιτικών προτεραιοτήτων. Τα πράγματα γίνονται όμως ακόμα πιο σοβαρά από το ότι τα τροχαία στην πραγματικότητα δεν είναι «ατυχήματα». Δεν οφείλονται δηλαδή στη ρημάδα την «κακιά την ώρα». Είναι δυστυχήματα που οφείλονται σε εγκληματικές νοοτροπίες, εγκληματικές παραλείψεις, εγκληματικές πρακτικές.

Τι να πρωτοπιάσει κανείς; Την κουλτούρα του «αρπάζω το τιμόνι και κάνω ό,τι θέλω στο δρόμο» που καλλιεργείται συστηματικά από τον εμπορικό κινηματογράφο και τη διαφήμιση; Τη λατρεία της ταχύτητας, που αυτή και αν προωθείται από τη βιομηχανία του θεάματος; Την άθλια κατάσταση του οδικού δικτύου του οποίου η ποιότητα θυσιάζεται στο βωμό των κερδών των εργολάβων; Την έλλειψη κυκλοφοριακή αγωγής στα σχολεία και ενημερωτικών εκστρατειών στα ΜΜΕ; Την προώθηση των οδικών μεταφορών εμπορευμάτων με παράλληλη εντατικοποίηση της εργασίας των οδηγών, σε βάρος των, πολύ ασφαλέστερων και φιλικών στο περιβάλλον, σιδηροδρομικών μεταφορών; Το ότι τα δικαστήρια δείχνουν προκλητική ανοχή σε περιστατικά ακραίας αντικοινωνικής οδήγησης;

Στους δρόμους δεν συμβαίνουν ατυχήματα. Συμβαίνουν εγκλήματα που μπορούν και πρέπει να περιοριστούν. Διάολε! Για ανθρώπινες ζωές μιλάμε.