To τριήμερο, όμως, που ο Αλ. Τσίπρας είχε τη διερευνητική εντολή άφησε θετικό αποτύπωμα στην πολιτική ζωή της χώρας και τις συνειδήσεις των πολιτών.
Με την ορμή της λαϊκής εντολής, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να ανατρέψει την αυτονόητη δέσμευση των Βενιζέλου - Σαμαρά προς την τρόικα, σύμφωνα με την οποία, όποιος κι αν κέρδιζε τις εκλογές, το Μνημόνιο δεν θα αμφισβητείτο. Δηλαδή αναζωογόνησε τη δημοκρατική λειτουργία επαναφέροντας στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης τη δημοκρατική αντιπαράθεση για το μέλλον της κοινωνίας. Οι εταίροι του δικομματισμού αναγκάστηκαν να μιλήσουν, έστω υποκριτικά, για την ανάγκη αλλαγών και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, λέξεις που μέχρι προχθές ήταν απαγορευμένες από το σύστημα.
Επίσης αναγκάστηκαν να ξεχάσουν σχήματα διακυβέρνησης με τεχνοκράτες. Ο από μηχανής θεός του Νοεμβρίου, ο κ. Παπαδήμος, βρέθηκε στα αζήτητα. Το κατεστημένο, αμήχανο, ψάχνει για κυβερνήσεις σωτηρίας του Μνημονίου και των μνημονιακών κομμάτων, τα οποία όμως, αν και συμφωνούν, δεν τολμούν να εμφανιστούν δημοσίως ως γυμνή συγκυβέρνηση. Θέλουν κι άλλους εταίρους, κι άλλους συνενόχους. Επιχειρούν μάλιστα να συκοφαντήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ χρεώνοντάς του ότι θέλει να σπαταλήσει τις καταθέσεις των πολιτών! Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια του κατεστημένου θυμίζει την ακραία κινδυνολογία, το 1981, μπροστά στο σαρωτικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ.
Αναμφίβολα υπάρχουν διαφορές εποχής, αλλά και ομοιότητες. Τότε ο δικομματισμός εδραιωνόταν, σήμερα καταρρέει. Και τότε και τώρα, όμως, ο λαϊκός παράγοντας αξίωνε συμμετοχή στις εξελίξεις για αλλαγή.
Δεν υποτιμούμε τις εφεδρείες του αντιπάλου. Ήδη ο Αντ. Σαμαράς ξεκίνησε σταυροφορία συνένωσης του κεντροδεξιού χώρου επισείοντας τον μπαμπούλα της επερχόμενης αριστερής κυβέρνησης. Κατηγορεί την Αριστερά για αντιευρωπαϊσμό. Προφανώς ταυτίζει την Ευρώπη με το Διευθυντήριο και τις τράπεζες. Στριμωγμένος ο κ. Βενιζέλος, ξεχνάει τα περί "Αριστεράς της δραχμής" που εκστόμιζε προεκλογικά και τώρα κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο "ευρωπαϊκό μπλοκ".
Το τριήμερο των εντολών του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα διάλειμμα. Είναι μια εξέλιξη με συνέχεια. Ήδη παράγει αποτελέσματα, όπως φάνηκε από την απήχηση στους κοινωνικούς φορείς. Είναι μια κίνηση που έφερε πιο κοντά τις δυνάμεις της Αριστεράς, πλην Λακεδαιμονίων. Είναι ένα λαϊκό κεκτημένο, που δημιουργεί ελπίδες μετά τη δίχρονη μνημονιακή επέλαση. Ελπίδες στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι αντίπαλοί μας δεν μπορούν ατιμώρητα να μπλοφάρουν, ούτε να προσπεράσουν τη νέα πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ με φυγή προς τα μπρος.
Με την ορμή της λαϊκής εντολής, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να ανατρέψει την αυτονόητη δέσμευση των Βενιζέλου - Σαμαρά προς την τρόικα, σύμφωνα με την οποία, όποιος κι αν κέρδιζε τις εκλογές, το Μνημόνιο δεν θα αμφισβητείτο. Δηλαδή αναζωογόνησε τη δημοκρατική λειτουργία επαναφέροντας στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης τη δημοκρατική αντιπαράθεση για το μέλλον της κοινωνίας. Οι εταίροι του δικομματισμού αναγκάστηκαν να μιλήσουν, έστω υποκριτικά, για την ανάγκη αλλαγών και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, λέξεις που μέχρι προχθές ήταν απαγορευμένες από το σύστημα.
Επίσης αναγκάστηκαν να ξεχάσουν σχήματα διακυβέρνησης με τεχνοκράτες. Ο από μηχανής θεός του Νοεμβρίου, ο κ. Παπαδήμος, βρέθηκε στα αζήτητα. Το κατεστημένο, αμήχανο, ψάχνει για κυβερνήσεις σωτηρίας του Μνημονίου και των μνημονιακών κομμάτων, τα οποία όμως, αν και συμφωνούν, δεν τολμούν να εμφανιστούν δημοσίως ως γυμνή συγκυβέρνηση. Θέλουν κι άλλους εταίρους, κι άλλους συνενόχους. Επιχειρούν μάλιστα να συκοφαντήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ χρεώνοντάς του ότι θέλει να σπαταλήσει τις καταθέσεις των πολιτών! Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια του κατεστημένου θυμίζει την ακραία κινδυνολογία, το 1981, μπροστά στο σαρωτικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ.
Αναμφίβολα υπάρχουν διαφορές εποχής, αλλά και ομοιότητες. Τότε ο δικομματισμός εδραιωνόταν, σήμερα καταρρέει. Και τότε και τώρα, όμως, ο λαϊκός παράγοντας αξίωνε συμμετοχή στις εξελίξεις για αλλαγή.
Δεν υποτιμούμε τις εφεδρείες του αντιπάλου. Ήδη ο Αντ. Σαμαράς ξεκίνησε σταυροφορία συνένωσης του κεντροδεξιού χώρου επισείοντας τον μπαμπούλα της επερχόμενης αριστερής κυβέρνησης. Κατηγορεί την Αριστερά για αντιευρωπαϊσμό. Προφανώς ταυτίζει την Ευρώπη με το Διευθυντήριο και τις τράπεζες. Στριμωγμένος ο κ. Βενιζέλος, ξεχνάει τα περί "Αριστεράς της δραχμής" που εκστόμιζε προεκλογικά και τώρα κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο "ευρωπαϊκό μπλοκ".
Το τριήμερο των εντολών του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα διάλειμμα. Είναι μια εξέλιξη με συνέχεια. Ήδη παράγει αποτελέσματα, όπως φάνηκε από την απήχηση στους κοινωνικούς φορείς. Είναι μια κίνηση που έφερε πιο κοντά τις δυνάμεις της Αριστεράς, πλην Λακεδαιμονίων. Είναι ένα λαϊκό κεκτημένο, που δημιουργεί ελπίδες μετά τη δίχρονη μνημονιακή επέλαση. Ελπίδες στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι αντίπαλοί μας δεν μπορούν ατιμώρητα να μπλοφάρουν, ούτε να προσπεράσουν τη νέα πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ με φυγή προς τα μπρος.
