Κάθε φορά που Γαλλία και Γερµανία συµφωνούν να εµβαθύνουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, σχεδόν αυτόµατα το Παρίσι σηκώνει τη σηµαία της χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου. Αντίστοιχα, κάθε φορά που η Γαλλία είναι δυσαρεστηµένη από την ευρωπαϊκή ακινησία του Βερολίνου, κάνει βήµατα διµερούς προσέγγισης µε την Ουάσιγκτον.

Τη διαµάχη µε τον Τραµπ την άνοιξε ο Μακρόν µε τη δήλωση στην οποία οι ΗΠΑ µαζί µε την Κίνα και τη Ρωσία καταγράφονταν ως δυνητικές απειλές για την ασφάλεια της Ευρώπης, µια τοποθέτηση που στέλνει στον ένοικο του Λευκού Οίκου το µήνυµα «Πρώτα η Ευρώπη» ως απάντηση στο «Πρώτα οι ΗΠΑ».

Σήµερα είναι προφανές ότι, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, ο Μακρόν θέλει να αναβαθµίσει τη γαλλογερµανική σύγκλιση για κοινή ευρωπαϊκή άµυνα ως µη αντιστρέψιµη στρατηγική επιλογή και όχι ως υποκατάστατο της αδυναµίας του να πείσει την κυβέρνηση Μέρκελ να αποδεχθεί την πρότασή του για µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης.

Ετσι είχε κινηθεί και την άνοιξη του 2003 ο Σιράκ, όταν διαµορφώθηκε η κοινή γαλλογερµανική πρόταση για τη Συνταγµατική Συνθήκη.

Τότε, µε αφορµή την επικείµενη εισβολή των ΗΠΑ, στο Ιράκ, σήκωσε µαζί µε τον Σρέντερ τη σηµαία της χειραφέτησης της ΕΕ µαζί µε τους ηγέτες του Βελγίου και του Λουξεµβούργου, αλλά και µε την καθιέρωση τριµερών συναντήσεων κορυφής µε τον καγκελάριο και τον Πούτιν.

Συµµετρικά, λίγα χρόνια αργότερα, ο Σαρκοζί, όταν η Γερµανία επέλ εξε τη µινιµαλιστική ακινησία της Συνθήκης της Λισαβόνας, επιτάχυνε την προσέγγιση µε τις ΗΠΑ µε κορυφαία κίνηση την επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Η απαξίωση της µη πολιτικά ορθής ρητορικής του Τραµπ από τον Μακρόν απευθύνεται κατά κύριο λόγο στην κοινή γνώµη της Γερµανίας, προφανώς µε έµµεσο αλλά σαφή στόχο η δυναµική χειραφέτησης από την υπερατλαντική κηδεµονία να µεταφρασθεί σε στήριξη της επανεκκίνησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης