Καταρχήν αυτές οι απόψεις ξεκινούν από ενα τεράστιο λάθος που έχει να κάνει με την αποτίμηση των συστημικών τραπεζών.
Ξεπουλήθηκαν λέει οι τράπεζες, επειδή καθορίστηκε πολύ χαμηλά η τιμή της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου. Σημασία, όμως, δεν έχει πόσο κάνει η κάθε μετοχή, αλλά πόσο κάνει η ίδια η τράπεζα. Το σαλάμι, είτε το κόψεις σε 20 κομμάτια είτε σε 100 ζυγίζει, ακριβώς το ίδιο!
Άρα η τιμή της μετοχής δεν εχει σημασία. Σημασία έχει η αποτίμηση, δηλαδή η αξία του συνόλου των μετοχών.
Ποια είναι λοιπόν η αξία, η αποτίμηση των ελληνικών τραπεζών πριν από την ανακεφαλαιοποίηση;
Η άσκηση είναι σχετικά απλή. Με 120 δισ. καταθέσεις και 100 δισ. κόκκινα δάνεια και άλλα 120 δισ. δάνεια τιτλοποιημένα και ενεχυριασμένα στην ΕΚΤ είναι εμφανές ότι τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών έχουν εξατμιστεί. Ή μάλλον δεν είναι μηδενικά ...είναι βαθιά αρνητικά. Και το χειρότερο όλων οι καταθέσεις είναι (ήταν) απλώς μια μαγνητική εγγραφή σε έναν server.
Τα λεφτά του κοσμάκη υπήρχαν μόνο στα χαρτιά και μόνον ελέω Ευρωπαϊκης Κεντρικής Τράπεζας. Χωρίς αυτήν οι ελληνικές τράπεζες κανουν μηδέν (0). Αυτό ηταν ακριβώς που συνειδητοποίησε ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και οδηγήθηκε στον συμβιβασμό με την ευρωπαϊκη νομενκλατούρα. Από αυτήν την αφετηρία ξεκίνησε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Είτε λοιπόν έβαζε, αντί για 6 δισ. που βαζει περίπου τώρα, τα 25 δισ. που έδιναν οι «έξω»το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.
Τώρα που δεν τα έβαλε, γλιτώνει 18 δισ. ή 10% του Δημοσίου Χρέους. Και χάνει αντίστοιχη αποτίμηση και ποσοστό των τραπεζών. Αν τα έβαζε, θα κερδιζε σε αξία τραπεζικών μετοχών και ποσοστών, αλλά θα αύξανε κατα 18 δισ. το δημόσιο χρέος.
Όλα τα άλλα είναι ανέξοδη αερολογία.