Από τη στιγμή που εντάθηκαν οι βαριές επιθέσεις στο Σιλβάν, στις 9 Νοεμβρίου, προσπαθώ απεγνωσμένα να μάθω τις τελευταίες εξελίξεις, καθώς δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα τουρκικά καθεστωτικά μέσα κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αιματοχυσία που συντελείται στην περιοχή. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο Τύπος καλύπτει τα γεγονότα στο Σιλβάν, εστιάζει στα θύματα από τις τάξεις της αστυνομίας και του στρατού και μάλιστα με ύφος ιδιαίτερα προκατειλημμένο λέγοντας ότι στη συνεχιζόμενη «επιχείρηση κατά των τρομοκρατών» στο Σιλβάν, οι αντάρτες αντεπιτίθενται συνεχώς στις δυνάμεις ασφαλείας. Το ζήτημα του Σιλβάν υποβαθμίζεται ως απλή «σύγκρουση» μεταξύ του Κράτους και του εχθρού του, του PKK, κατά την οποία οι δυνάμεις ασφαλείας προσπαθούν «δικαίως» να καθαρίσουν την περιοχή από «τις φατρίες των τρομοκρατών» (!). Ούτε λέξη για τα αιτήματα των Κούρδων, τα τραυματισμένα παιδιά ή τις βόμβες που εκτοξεύονται κατά του άμαχου πληθυσμού.
Για άλλη μια φορά στην ιστορία του, το τουρκικό Κράτος επιχειρεί να κρύψει την πραγματικότητα του κουρδικού ζητήματος, να απομονώσει τα ειρηνικά αιτήματα των δημοκρατικών κουρδικών κινημάτων και να περιθωριοποιήσει τους Κούρδους της Ανατολικής Τουρκίας. Ακόμα μία φορά, οι κυβερνώντες θέλουν να πιστέψουμε ότι το μόνο πρόβλημα είναι η «τρομοκρατία» και ότι οι τουρκικές στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις συμμετέχουν σε μία επιχείρηση υπεράσπισης της δημόσιας τάξης και της ασφάλειάς μας.
Ακόμα χειρότερα, η Τουρκία μοιάζει να επιστρέφει στη δεκαετία του 1990, όταν η σύγκρουση είχε κλιμακωθεί σε τέτοιο βαθμό που οι λέξεις «Κούρδος» και «αντίσταση» ήταν συνδεδεμένες αποκλειστικά με τις λέξεις «εξέγερση» και «τρόμος». Όπως και τη δεκαετία του 1990, η λύση που δίνεται στο περίπλοκο κουρδικό ζήτημα είναι σχεδόν μόνο στρατιωτική.
Λόγω της απουσίας κάλυψης από τα καθεστωτικά μέσα, μέχρι στιγμής, οι πιο αξιόπιστες πληροφορίες δίνονται από ντόπιους δημοσιογράφους που δημοσιεύουν σε μικρά αλλά αντιπολιτευτικά δίκτυα ενημέρωσης, καθώς και από τους αμάχους της περιοχής που αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα hashtag #silvan, #SilvanUnderAttack #SilvanaSesVer και #SilvandaKatliamVar κ.λπ.
Τι συμβαίνει λοιπόν πραγματικά στο Σιλβάν;
Αυτή δεν είναι πράγματι η πρώτη, αλλά η έκτη φορά που έχει επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας στην περιοχή Σιλβάν τους τελευταίους τρεις μήνες. Όμως, η επίθεση στο Σιλβάν από τις τουρκικές κρατικές δυνάμεις αυτές τις τελευταίες ημέρες είναι η χειρότερη που έχει γίνει μέχρι σήμερα, μετά την αναζωπύρωση των συγκρούσεων με το PKK το καλοκαίρι, διακόπτοντας έτσι την κατάπαυση του πυρός που επικρατούσε για σχεδόν 3 χρόνια. Τώρα που οι χωροφύλακες, (gendarmarie) τα κυβερνητικά στρατεύματα και οι ειδικές δυνάμεις εντάχθηκαν στην επιχείρηση μαζί με την αστυνομία, η πόλη έχει κατακλυστεί εξ ολοκλήρου από τεθωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης, ελικόπτερα και πυροβολικά. Οι συγκρούσεις μεταξύ του ΡΚΚ και των δυνάμεων ασφαλείας που λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της πόλης, όπου διαμένουν χιλιάδες κάτοικοι, έχουν ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους
Η σημερινή κατάσταση στο Σιλβάν είναι στην πραγματικότητα πιο περίπλοκη από ό, τι φαίνεται. Οι συγκρούσεις εντάθηκαν ξανά, κατά την περίοδο των πρόωρων εκλογών, στις οποίες η κυβέρνηση του AKP είχε επιδιώξει να ανακτήσει την εξουσία παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού, σε μια γενικευμένη ατμόσφαιρα `τρόμου`. Οι εξελίξεις, το καλοκαίρι, αντιπροσωπεύουν πράγματι την ανειλικρίνεια του Ερντογάν και της κυβέρνησης του AKP ως προς τη λεγόμενη `ειρηνευτική διαδικασία` για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος που περιελάμβανε τον διάλογο με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και το σχέδιο διευθέτησης του PKK. Η `ειρηνευτική διαδικασία` υποτίθεται ότι θα έδινε την ευκαιρία να μεταφέρουν τα κουρδικά κινήματα σε μια απλή πολιτική πλατφόρμα, όπου οι απαιτήσεις του κουρδικού πληθυσμού θα αποτελούσαν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ειρηνικά και δημοκρατικά. Τα κουρδικά αιτήματα τώρα, σε κεντρικό επίπεδο, επικεντρώνονται σε πολιτιστικά δικαιώματα και την αναγνώριση της ίσης πολιτογράφησης, καθώς και στην ενίσχυση της αυτονομίας με την ενδυνάμωση των τοπικών διοικήσεων, στο έδαφος της Τουρκίας. Με την απουσία πολιτικής βούλησης από την κυβέρνηση του ΑΚΡ να διαπραγματευθεί αυτές τις θεμελιώδεις απαιτήσεις, αυτοί που καταλήγουν να υποφέρουν είναι ως επί το πλείστον οι πολίτες που παραμένουν υπό πολιορκία.
Αν έχουμε καταλάβει ένα πράγμα από τις εμπειρίες που μας έχει προσφέρει η ιστορία του κουρδικού προβλήματος, είναι ότι η παράνομη χρήση βίας εμφανίζεται όπου τα νόμιμα μέσα έκφρασης των δημοκρατικών αιτημάτων έχουν παρεμποδιστεί. Συνεπώς, όταν το τουρκικό κράτος επιλέγει να επιτεθεί στους δικούς του ανθρώπους στο Σιλβάν, αυτό δεν μπορεί παρά να ενδυναμώσει την πόλωση και την αγωνία και να κλιμακώσει περαιτέρω την υπάρχουσα βία.
Είναι επιτακτική λοιπόν η ανάγκη για την εμφάνιση μιας φωνής που να αντισταθεί στην στρατιωτικοποίηση της σύγκρουσης και τον αποκλεισμό των κουρδικών απαιτήσεων από τα καθεστωτικά πολιτικά πλαίσια. Ακόμα πιο επιτακτική όμως είναι η ανάγκη για μια ισχυρή φωνή που θα αποτρέψει να γίνει ο λαός του Σιλβάν θύμα της εν εξελίξει πολιτικής ατζέντας.
Σε ένα από τα βίντεο που είδα στο youtube, ένας Κούρδος από το Σιλβάν δικαίως φώναζε απελπισμένα: «Εδώ δεν αξίζουμε ούτε καν όσο ένα δέντρο. Στην Κωνσταντινούπολη προσπάθησαν να κόψουν ένα δέντρο. Όλοι ξεσηκώθηκαν. Είμαστε εδώ και μέρες σε αποκλεισμό… Σήμερα πεθαίνουν τα αδέρφια μας. Φυλακίζονται τα αδέρφια μας. Σκοτώνονται, τραυματίζονται. Γιατί δεν δείχνει κανείς αλληλεγγύη;».
Το Σιλβάν χρειάζεται την αλληλεγγύη μας! Πρέπει όλοι να δώσουμε φωνή στο Σιλβάν, να μην το αφήσουμε μόνο του να οδεύει προς την καταστροφή.
