Ενώ η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης που τη χωρίζει από τους δανειστές, αυτή φαίνεται ξαφνικά να μεγαλώνει. Μοιάζει με αντικατοπτρισμό σε έρημο που εντείνει το μαρτύριο, αφού η όαση που φαινόταν να πλησιάζει, απομακρύνεται. Και φυσικά, μόνο όαση δεν υπάρχει στο βάθος…

Είναι εμφανές ότι το σενάριο της τιμωρίας δεν έχει βγει από το μυαλό των «εταίρων» και ειδικά του γερμανικού ιερατείου. Μια σοκαριστική λύση τύπου Κύπρου θα έστελνε καθαρό μήνυμα σε όλους τους σημερινούς ή επίδοξους απείθαρχους, καθιστώντας σαφές ποιος κάνει κουμάντο στην Ευρώπη.

Γιατί, λοιπόν, έχοντας και αυτό το όπλο στη φαρέτρα, να μη συνεχιστούν οι πιέσεις για ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις; To EuroWorking Group, λοιπόν, απευθύνει τελεσίγραφο για συμφωνία μέσα σε μια βδομάδα, ο Σόιμπλε εξακολουθεί να μη συμμερίζεται την «ελληνική αισιοδοξία» για λύση, ο «φίλος της Ελλάδας» Γιούνκερ δηλώνει περίπου ότι και η φιλία του έχει όρια, η Λαγκάρντ λέει ότι δεν την σοκάρει ακόμα και το ενδεχόμενο Grexit.

Το μήνυμα είναι σαφές: Συνεχίστε τις υποχωρήσεις, πλησιάστε περισσότερο τις θέσεις μας, ξεθωριάστε κι άλλο τις «κόκκινες γραμμές», προχωρήστε σε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Ν. Βούτσης προαναγγέλλει: «Η Συμφωνία θα έχει και επώδυνα μέτρα. Θα είναι έντιμη, θα είναι συμβιβασμός, αλλά και επώδυνη. Κάνουμε προσπάθεια να μην την πάθουμε όπως η Κύπρος». Ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αποδίδει στο ΔΝΤ ευθύνες για την εμπλοκή και ζητά λύση στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο της Ευρώπης, αφού οι διαπραγματεύσεις με το Brussels Group δεν οδηγούν σε λύση.

Είναι, όμως, φανερό ότι παρά τη διαφορά στο μήκος κύματος αγορών και «πολιτικής» Ευρώπης, δεν υπάρχει «καλός» και «κακός» στο έργο. Οι σχεδιασμοί των βασικών παικτών περιλαμβάνουν ταπείνωση για τη χώρα και αποκλεισμό κάθε εναλλακτικής πορείας.

Σημαντικό στοιχείο την εβδομάδα που πέρασε, η ανοιχτή παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα που καλεί σε λύση, χωρίς να ξεχνά βέβαια και τις «υποχρεώσεις» που έχει η Ελλάδα. Αλλά και ζητά πιθανά (ή θα ζητήσει στο μέλλον -η σκληρά «μυστική διπλωματία» δεν επιτρέπει εδώ επιβεβαιώσεις) κι άλλα ανταλλάγματα για οποιαδήποτε μεσολάβηση, αφού σίγουρα δεν είναι μόνο –ούτε κυρίως– οι οικονομικοί δείκτες που την ενδιαφέρουν στην ευρύτερη περιοχή.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κάτι που αναδεικνύεται διαρκώς, όσο τα αδιέξοδα εντείνονται. Ούτε ο (επώδυνος πλέον επισήμως) «συμβιβασμός» ούτε η «ρήξη» ως ατύχημα ή σύνθημα επαρκούν ως απάντηση στην καθολική κρίση. Αναζητείται ουσιαστική απάντηση που δεν μπορεί να δοθεί μόνο από μια κυβέρνηση. Ακόμα κι από μια κυβέρνηση που θα επιδίωκε να τη δώσει.