Από το 2007, οπότε ανήλθε στο υψηλότερο επίπεδο, ο ευρωπαϊκός τραπεζικός δείκτης έχει χάσει 84% και βρίσκεται μια ανάσα από το επίπεδο όπου είχε υποχωρήσει το 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Σήμερα η χρηματιστηριακή αξία του ευρύτερου ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα είναι χαμηλότερη από 500 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή σχεδόν η μισή από την αξία της Microsoft.
Τώρα, προσέξτε τη λεπτομέρεια.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. μειώνουν τα επιτόκια δανεισμού των τραπεζών και δίνουν ενέσεις ρευστού δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για να διασωθούν οι Τράπεζες. Γιατί ισχύει στο νεοφιλελευθερισμό ο απαραβίαστος ιερός νόμος:
«Too Big to Fail», δηλαδή «πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν». Που σημαίνει, ότι ορισμένες εταιρείες, ιδίως οι εταιρείες του χρηματοπιστωτικού τομέα, είναι τόσο μεγάλες και αλληλένδετες μεταξύ τους, ώστε η αποτυχία τους να είναι καταστροφική για ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Πρέπει συνεπώς να υποστηριχθούν με πακτωλούς δημόσιων χρημάτων από τις κυβερνήσεις όταν αντιμετωπίζουν πιθανή πτώχευση. Με απλά λόγια, ο κρατισμός σοβιετικού τύπου ζει και βασιλεύει στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις, όχι για όλους.
Που βρίσκεται η λεπτομέρεια; Μα στο προφανές.
Ο άστεγος της φωτογραφίας «είναι πολύ μικρός για να διασωθεί» από το κράτος.
Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας.