Όλος εκείνος ο εσμός, ρασοφόρων και μη, που συμμετείχε στη περιβόητη εκδήλωση «Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι» (Βελλίδειο, Θεσσαλονίκη, 14/2) θα μπορούσε να είναι για γέλια. Να αποτελούσε, δηλαδή, αλλιώς ιδωμένο, τμήμα σουρεαλιστικής ταινίας, των Μόντι Πάιθονς επί παραδείγματι, με ένα και μοναδικό μήνυμα: να καταδείξει ποιους ο θεός, εάν υπάρχει, οφείλει πρώτους να καταδικάσει εις το πυρ το εξώτερον.
Αλλά, φευ. Από το αμίμητο «δεν είναι κίνημα, είναι προσκύνημα» του Άνθιμου, ως τις αποστροφές του Φράγκου Φραγκούλη για την «προϊούσα ισλαμοποίηση Ελλάδος & Ευρώπης (προσφυγικό, μεταναστευτικό, δημογραφικό)», το δήθεν «γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει», δεν είναι πλάκα. Καταδεικνύει έναν επικίνδυνο σκοταδισμό.
Το ζήτημα, φυσικά, είναι τόσο παλιό όσο και ο ρόλος της οργανωμένης εκκλησίας -όπως και του στρατού βεβαίως. Μηχανισμοί καταστολής αμφότεροι -σε ιδεολογικό επίπεδο, ο πρώτος σε φυσικό ο δεύτερος-, έφτασαν συχνά στα άκρα, όποτε ένιωθαν να απειλείται η πρωτοκαθεδρία τους εντός του συστήματος.
Κι αν με το στράτευμα καθάρισε η δημοκρατία, στο βασίλειον ιεράτευμα το πράγμα δυσκολεύει: δυνάμεις του σκότους και δυνάμεις του φωτός αντιμάχονται στις μέσα κάμαρες, με τους πρώτους να θορυβούν επικινδύνως, στοχεύοντας την επικοινωνιακή υπεραξία. Στην Εκκλησία της Ελλάδος, οι αντιδραστικοί κάνουν καλή δουλειά, τα δε πνεύματα της προόδου μοιάζουν φοβικά: ακολουθούν γραμμή άμυνας, με χλιαρές διαφοροποιήσεις από τους φωνασκούντας.
Η υπόθεση έχει ως εξής: οι φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας, απομεινάρια παλαιοημερολογίτικων κύκλων, ρατσιστές- εθνικιστές, επιθυμώντας διακαώς «εξουσίαις υπερεχούσαις», εμφανίζονται ωρυόμενοι. Και τούτο διότι η παρούσα συγκυρία μοιάζει να μην τους ευνοεί. Μείζον πρόβλημα γι’ αυτούς αποτελεί η σύγκλιση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων -έπειτα από κάποιες δεκαετίες προετοιμασίας,- την προσεχή Πεντηκοστή (Ιούνιος 2016), στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης. Την ώρα, λοιπόν, που συνομονοούν σχεδόν άπαντες οι ορθόδοξοι –Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, Μόσχας κ.ο.κ. αλλά και ο Πάπας-, ότι απαιτείται πλέον νέα, θετική, αντιμετώπιση των λοιπών ομολογιών αλλά και θρησκειών, κάποιοι δε (από Μόσχα μεριά) καταφέρονται εναντίον «της δήθεν προασπίσεως της γνήσιας Ορθοδοξίας», οι στα καθ’ ημάς μουτζαχεντίν περί άλλα τυρβάζουν. Σε πλήρη (πολιτική) ευθυγράμμιση με τους σκληρούς της Ευρώπης, επιδιώκουν χώρες – φρούρια, με πολίτες πιστά αμνοερίφια, με καθαρό αίμα κ.ο.κ. και σχολεία -μεντρεσέδες όπου οι μαθητές θα κατηχούνται από ζηλωτές της πίστεως. Η μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών αποτελεί ένα ακόμα casus belli ενώ τρισμέγιστος εχθρός είναι και οι πανεπιστημιακοί της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου, που στήριξαν την ίδρυση του τμήματος Ισλαμικών Σπουδών και το οποίο από φέτος θα βρίσκεται στα μηχανογραφικά των πανελλαδικών.
Η όλη ιστορία θα μπορούσε να αφορά τα του οίκου μιας σκληρή θρησκευτικής σέκτας, δίχως άλλο αντίκτυπο. Αλλά η Εκκλησία, στην Ελλάδα αλλά και παντού, ασκεί πολιτική, τις περισσότερες φορές με τον αντιδραστικότερο τρόπο. Τα κηρύγματα του μίσους, σε μια εποχή που η Ευρώπη συγκλονίζεται από το προσφυγικό δράμα, με τους πρωταγωνιστές τους μάλιστα να επικοινωνούν με επαγγελματικό τρόπο τις αντιλήψεις τους, είναι κάτι που χρήζει άμεσης απάντησης από τους ίδιους τους χριστιανούς. Η σιωπή του πρώτου μεταξύ ίσων Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και όσων άλλων διαφοροποιούνται από τους ρατσιστές ρασοφόρους (πανεπιστημιακοί κ.λπ.) είναι άνθρακας, όχι χρυσός. Εάν δεν πρωτοπορήσουν, εάν αφήσουν αναπάντητα τα εν Θεσσαλονίκη και αλλού δρώμενα, εάν δεν καταγγείλουν, ο λίθος του αναθέματος από το λαό, κάποια στιγμή, θα πέσει και στις κεφαλές τους. Κυρίως επειδή καθιστούν, δια της σιωπής τους, κυρίαρχο, ό,τι πιο φρικαλέο έχει να επιδείξει ο καθ’ ημάς κόσμος των χριστιανών.
