Τι θα περιμέναμε να ακούσουµε από τις πολιτικές δυνάµεις στη ∆ΕΘ; Πώς σκέφτονται και πώς σχεδιάζουν το µέλλον της χώρας, µε βάση την πείρα της πρόσφατης οδυνηρής δεκαετίας και, κυρίως, µε βάση τις ανακύπτουσες ανάγκες και το γεωπολιτικό περιβάλλον. Προσωπικά, θα περίµενα να ακούσω κατά σειρά: Πρώτον, πώς θα ανατάξουµε τη χώρα, οικονοµικά και διοικητικά, µετά το ναυάγιο του 2010 και την κρίση. Προς αυτή την κατεύθυνση, θα ζητούσα προγράµµατα, σχέδια, κοστολογήσεις, συγκρίσεις µε τη διεθνή εµπειρία, αλλά και όραµα: Τι χώρα θέλουµε, τι οικονοµία χρειαζόµαστε, τι µπορούµε να αναπτύξουµε.
Αν έθετα ερωτήσεις, θα ήταν τέτοιες, εντελώς απλές και θεµελιώδεις: Πότε ολοκληρώνεται το Κτηµατολόγιο; Πότε ολοκληρώνεται η ψηφιακή διακυβέρνηση; Γιατί δεν γενικεύεται η χρήση πλαστικού χρήµατος σε όλες τις συναλλαγές άνω των 100 ευρώ; Γιατί δεν χτίζεται αφορολόγητο βάσει δαπανών προς γιατρούς, ελευθέρους επαγγελµατίες κ.λπ.; Αλλά και γενικότερες, αναλόγως ουσιαστικές: Πώς πορεύεται η Ελλάδα στην Γ’ Βιοµηχανική Επανάσταση;
Πώς αναπτύσσουµε την οικονοµία της γνώσης; Μπορεί η χώρα να βγει από την κρίση µε οικονοµία βασισµένη στη µονοκαλλιέργεια του τουρισµού, του real estate και των συνδεόµενων υπηρεσιών, όπως έκανε πριν από την κρίση; Αντέχει η Ελλάδα µια βρώµικη φαστ τρακ ανάπτυξη, που θα υποβαθµίζει το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, άρα θα υποβαθµίζει και το τουριστικό προϊόν και τα σύστοιχα assets; Οσα εκπέµπει απευθείας η κυβέρνηση και όσα εµµέσως διαχέει δηµιουργούν την εντύπωση ότι στρατηγική της επιλογή είναι µια γρήγορη µεγέθυνση, όχι στρατηγική ανάπτυξης προς την οικονοµία της γνώσης. Οριζόντιες φορολογικές µειώσεις, υποσχέσεις για trickle down οικονοµικά, οικοδοµικά και τουριστικά big projects, καζίνα, εκχωρήσεις επενδυτικών διευκολύνσεων εις βάρος του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονοµιάς ― αυτά δεν συνιστούν οικονοµία του µέλλοντος µε πολλές και καλές δουλειές.
Το κυάνιο στη Χαλκιδική δεν είναι δουλειά, το τσιµέντωµα των παραλιών είναι υποβάθµιση του τουριστικού πλεονεκτήµατος, η κατάπνιξη της ιστορικής και πολιτιστικής φυσιογνωµίας της Θεσσαλονίκης στο µετρό είναι αντιεµπορική και αντιαναπτυξιακή. Η φαστ τρακ µεγέθυνση, µε προϊόντα χαµηλής προστιθέµενης αξίας και χαµηλής τεχνολογίας, οδηγεί ταχέως σε µια χώρα µε σηµαία ευκαιρίας, στην οποία οι προσοδοθηρικές ελίτ θα κερδοσκοπούν µε πωλήσεις και διοµολογήσεις, και ανώνυµα διεθνή funds θα χρησιµοποιούν αυτή την αδιαφοροποίητη άναρχη οικονοµία για φωλιά και πλυντήριο. ∆εύτερον, σε σειρά, όχι σε σηµασία. Πώς θα προσαρµόσουµε την εθνική στρατηγική στα ευρωπαϊκά και πλανητικά προβλήµατα: κλιµατική κρίση, ερηµοποίηση, περιβαλλοντική υποβάθµιση, και τα εν πολλοίς εξ αυτών παρεπόµενα, προσφυγικά κύµατα και µεταναστευτικές ροές. Με παράλληλους στόχους: αφενός, προστατεύοντας λειτουργικά και αποτελεσµατικά το περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονοµιά, αφετέρου πορευόµενοι µε βιώσιµη ανάπτυξη και αειφορία ― όλα προβλεπόµενα από το ισχύον Σύνταγµα της Ελλάδας!
Είναι προφανές πλέον ότι το περιβάλλον και το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό είναι πεδία γεωπολιτικών εντάσεων και ισορροπιών, αλλά και άσκησης εθνικής-τοπικής πολιτικής µε ζωτική σηµασία. Η κλιµατική κρίση, το περιβάλλον, η βιώσιµη ανάπτυξη δεν είναι µικροπεδία για ευαίσθητους και ροµαντικούς. Είναι ζωτικός χώρος για τη δηµοκρατία. Και είναι το πεδίο στο οποίο συγκρούονται πια κοσµοθεωρήσεις: από τη µια, οι κοινωνίες, οι άνθρωποι, η φύση, το οικοσύστηµα, από την άλλη, η νεοφιλελεύθερη αέναη επέκταση, επικουρούµενη από τον ρατσισµό και τον ακροδεξιό φονταµενταλισµό. Η καταστροφή του Αµαζονίου µας δείχνει τι είναι το µείγµα ακροδεξιάς και απληστίας του Μπολσονάρου, η θεσµοποιηµένη «προστασία της ευρωπαϊκής ταυτότητας» µας δείχνει την ταχύτατη επιµόλυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τον Ορµπαν. Αυτά δεν είναι αφηρηµένες ιδέες, είναι η ζωή µας. Τέτοια θα ρωτούσα στη ∆ΕΘ.
