Σε αναμονή της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και με δεδομένο τον προεκλογικό χαρακτήρα της φετινής χρονιάς, το περιεχόμενο της ομιλίας του αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Θα βγάλει άραγε λαγούς από το καπέλο και θα κάνει την έκπληξη, ανακοινώνοντας μέτρα που κανείς δεν τα περιμένει; Ή μήπως, εμφανιζόμενος ως πρωθυπουργός εν αναμονή, θα είναι μετριοπαθής και συγκρατημένος;

Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία δεν χρειάζεται να υποσχεθεί ούτε λίγα ούτε πολλά. Πρέπει απλώς να πει όλα εκείνα που ο Μητσοτάκης είτε απέφυγε, είτε απέκρυψε, είτε και δεν τόλμησε να πει στη δική του ομιλία.

Πρέπει εδώ να παραδεχτούμε ότι ο Τσίπρας έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι του Μητσοτάκη.

Εκπροσωπώντας τα αδύναμα λαϊκά στρώματα και όσους ανήκουν στη μεσαία και τη χαμηλή οικονομικά τάξη, όλους όσοι δηλαδή συνθλίβονται και υποφέρουν από την ανάλγητη κοινωνικά και κυνικά νεοφιλελεύθερη οικονομικά πολιτική του Μητσοτάκη, ο Τσίπρας δεν έχει καμία ανάγκη να κρύβει αλήθειες.

Ο Μητσοτάκης αντίθετα, υποστηριζόμενος από την άρχουσα τάξη και εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, έχει σοβαρό πρόβλημα να αποκαλύψει την αλήθεια για την αδιαφορία του για όσους, όπως ο ίδιος είπε ειρωνικά, «είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους».

Πως να παραδεχτεί ο Μητσοτάκης ότι η, πολύ μεγαλύτερη από την υπόλοιπη Ευρώπη, ακρίβεια στην Ελλάδα έχει το δικό του ονοματεπώνυμο;

Πως να εξηγήσει δηλαδή ότι τη διεθνή ενεργειακή κρίση τη χειρίστηκε με το βλέμμα στραμμένο στην κερδοφορία των καρτέλ και των μεγάλων ολιγοπωλιακών ενεργειακών επιχειρήσεων, τις οποίες με την επιδοματική πολιτική και με τη θεωρία της αυτορρύθμισης της αγοράς, επέτρεψε να κερδοσκοπούν ανελέητα σε βάρος των εκατομμυρίων καταναλωτών ρεύματος;

Τι να πει για το γεγονός ότι η Ελλάδα έγινε η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη, επειδή η κυβέρνησή του είναι η μόνη που δεν επενέβη διορθωτικά στην ενεργειακή αγορά και δεν πήρε μέτρα ούτε για τον περιορισμό των ανατιμήσεων, ούτε και για την ελάφρυνση των καταναλωτών;

Πως να παραδεχτεί ότι η επιτυχημένη οικονομική πολιτική την οποία με καμάρι παρουσίασε στη ΔΕΘ την περασμένη εβδομάδα, αφορά μετρημένες στα δάχτυλα ελληνικές οικογένειες που κατέχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που αποκομίζουν υπερκέρδη από την ενεργειακή κρίση;

Πως να αναγνωρίσει ότι ο στόχος της ιδιωτικοποίησης της Υγείας, που αποτελεί επιδίωξή του, τον εμπόδισε να ενισχύσει τα δημόσια νοσοκομεία για την αντιμετώπιση της πανδημίας, με αποτέλεσμα την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν άδικα, φέρνοντας την Ελλάδα πρώτη στην Ευρώπη σε θανάτους ανά πληθυσμό;

Πως να αναγνωρίσει ότι η ανάγκη του να παραπλανά τους πολλούς και αδύναμους, των οποίων την ψήφο βέβαια ζητά, για να μπορεί να υποστηρίζει την οικονομική ολιγαρχία, τον υποχρεώνει να κρύβει την αλήθεια, να στραγγαλίζει την ελευθεροτυπία και να χειραγωγεί τον πλουραλισμό;

Πως να παραδεχτεί ανοικτά ότι η πολιτική του κυριαρχία στηρίζεται σε συστηματική παραπλάνηση και απόκρυψη της αλήθειας, όπως και σε μαφιόζικες μεθόδους που τον οδηγούν να καταλύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, παρακολουθώντας παράνομα τα τηλέφωνα των πολιτικών του αντιπάλων για να μπορεί να τους έχει στο χέρι;

Πως δηλαδή, με δυο λόγια, να κρατήσει ο Μητσοτάκης  ζωντανή την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών τους οποίους πλήττει, φτωχοποιεί και περιθωριοποιεί η ευνοϊκή για την ολιγαρχία πολιτική του, λέγοντάς τους την αλήθεια;

Ο ρόλος του Μητσοτάκη να εμφανίσει την αριστοκρατική, ολιγαρχική και αυταρχική πολιτική του σαν φιλολαϊκή και δημοκρατική, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολος, αν όχι ανέφικτος.

Αν δεν είχε τη διαρκή υποστήριξη των ΜΜΕ και αν δεν ήταν τόσο αδίστακτος ώστε να αδιαφορεί για τη δημοκρατική εκτροπή στην οποία οδηγεί τη χώρα, δεν θα ήταν σήμερα πρωθυπουργός της.

Ο Αλέξης Τσίπρας, αντίθετα, εκπροσωπώντας τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία των αδύναμων οικονομικά πολιτών που ανήκουν στη μεσαία και χαμηλή τάξη, έχει μεγάλο πλεονέκτημα. Μπορεί χωρίς φόβο και με μεγάλο πάθος να πει αλήθειες.

Μπορεί δηλαδή να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα που θα αντλήσει από τα αποτελέσματα της πολιτικής του Μητσοτάκη, ότι αυτή απευθύνεται σε λίγους και αδιαφορεί για τους πολλούς.
Μπορεί να παρουσιάσει στοχεία από τη διεθνή πραγματικότητα που να περιγράφουν τη θλιβερή θέση στην οποία ο Μητσοτάκης οδήγησε την Ελλάδα έναντι της υπόλοιπης Ευρώπης όσον αφορά στη διαχείριση της πανδημίας, της ενεργειακής κρίσης, της κρίσης ακρίβειας και της κλιματικής κρίσης.

Μπορεί ακόμη να παρουσιάσει αποσπάσματα από τον διεθνή τύπο για να δείξει πως αντιμετωπίζουν οι ξένοι και γι’ αυτό αντικειμενικοί παρατηρητές μια κυβέρνηση που παραβιάζει τους θεσμούς, καταλύει το κράτος δικαίου και οδηγεί σε θεσμικό κατήφορο  μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία.

Μπορεί τέλος να πει τη μεγάλη αλήθεια για το δικό του προοδευτικό πρόγραμμα.

Που αφορά στην επιστροφή στον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους για την αντιμετώπιση της ενεργειακής και της οικονομικής κρίσης. Όπως ακριβώς κάνει εδώ και καιρό η Ευρώπη και όπως αρνείται πεισματικά να κάνει, για να μη θίξει τα κερδοσκοπικά συμφέροντα της ολιγαρχίας, ο Μητσοτάκης.

Ακόμη, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ αφορά στην ανασύσταση του κοινωνικού κράτους, μετά από χρόνια ιδιωτικοποιήσεων και αφελληνισμού της ελληνικής οικονομίας.

Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ο Αλέξης Τσίπρας αφορά επίσης στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με την επιστροφή της δίκαιης και αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που θα στηρίζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, στην οποία θα έχουν ισότιμη πρόσβαση όλοι οι μέχρι τώρα περιθωριοποιημένοι από την ευνοιοκρατική, υπέρ των ισχυρών, πολιτική Μητσοτάκη.

Και τέλος, το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει ο Αλέξης Τσίπρας θα αφορά στη μεγάλη επιστροφή στη Δημοκρατία και στο κράτος δικαίου. Γιατί η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που προστατεύει τους πολλούς και τους αδύναμους από την αυθαιρεσία και την πλεονεξία των λίγων και ισχυρών.

Με δυο λόγια, αυτό που περιμένουμε όλοι εμείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που έχουμε υποστεί καίριο πλήγμα από την ολιγαρχική, ευνοιοκρατική υπέρ των λίγων και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να ακούσουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον Αλέξη Τσίπρα είναι να μιλήσει για εμάς και για την προοπτική επιβίωσής μας στις πολλαπλές κρίσεις που μας πλήττουν.

Και αν η ΝΔ, σε πλήρη ομοφωνία με τα ΜΜΕ, απαντήσουν στον Τσίπρα ότι η φιλολαϊκή πολιτική που θα εξαγγείλει στη ΔΕΘ, απέναντι στην ολιγαρχική του Μητσοτάκη, είναι λαϊκισμός, αυτό θα σημαίνει ότι μια χαρά θα τα έχει πει ο Τσίπρας.

Γιατί για να φοβάται η ολιγαρχία τον ΣΥΡΙΖΑ και για να κατηγορεί η άρχουσα τάξη τον Τσίπρα, κάτι κάνει καλά, κάτι που απειλεί τα συμφέροντά τους.
Η παραποίηση της αλήθειας, η προπαγάνδα, η δολοφονία χαρακτήρων και η δημοκρατική εκτροπή, είναι τα τελευταία καταφύγια των ισχυρών.

Αυτοί έχουν την εξουσία του κράτους, του πλούτου και των Μέσων Επικοινωνίας.

Εμείς όμως έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

Με αυτή τη βεβαιότητα που μας δίνει απλόχερα η ιστορική εμπειρία της Ελλάδας πρέπει να μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ. Με τη βεβαιότητα δηλαδή ότι στο τέλος, πάντοτε το δίκιο των πολλών επικρατεί.