Τα κόμματα του μνημονίου, σε μια αριστοτεχνικά συντονισμένη προσπάθεια με τα συστημικά ΜΜΕ (ω! τι πρωτοτυπία), επιδίδονται σε μια μεγαλειώδη προπαγάνδα με σκοπό την τρομοκράτηση και την εκβιαστική άντληση συναίνεσης από την ελληνική κοινωνία. Το δίπολο που επιλέγουν σήμερα να προωθήσουν είναι το πώς ένα κόμμα (π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ) θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις, αν οι Ευρωπαίοι γυρίσουν την πλάτη στην Ελλάδα.
Αυτό το ερώτημα εκτός από εκβιαστικό είναι και πλήρως αποπροσανατολιστικό από τα μείζονα οικονομικά ζητήματα. Είναι προφανές ότι για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν είναι απαραίτητο να συζητηθούν ουσιαστικά και ψύχραιμα τα ακανθώδη οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, όπως και η αιτιώδης σύνδεσή τους με τη μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική.
Διότι, αν κανείς μπει στον κόπο να συνεχίσει τον προβληματισμό, πέραν του πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις τον Ιούλιο του 2012, υπάρχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα για τις συντάξεις του 2013-2014 κοκ. Οπότε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συζητήσουμε αλλαγή της πολιτικής. Επιπλέον, είναι βέβαιο ότι η εμμονή στην ίδια πολιτική θα έχει προκαλέσει μέχρι τότε την κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, ή θα δίνουν συντάξεις κάτω από 200 ευρώ.
Η Αριστερά σε κάθε περίπτωση είναι αυτή που μπορεί να εγγυηθεί ότι προτεραιότητα θα έχουν μισθοί και συντάξεις, η καταπολέμηση της ανεργίας και της εξαθλίωσης και όχι οι τόκοι των τραπεζών, τα κέρδη των λίγων, οι εξοπλισμοί που γέρνουν κ.λπ.
Η παντελής αποσιώπηση των αιτιών που οδήγησαν ως εδώ είναι κάτι περισσότερο από προκλητική. Ιδιαίτερα σήμερα, δύο χρόνια μετά από την εποχή που οι κ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Καρατζαφέρης κ.λπ., επέβαλαν τα μνημόνια με τις καταστροφικές συνέπειες που ζούμε σήμερα. «Πού θα βρείτε τα 110 δις του πρώτου μνημονίου;» ήταν το βασικό ερώτημα-«επιχείρημα» που τότε χρησιμοποιούσαν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που στήριζαν το μνημόνιο.
Ο ελληνικός λαός έβαλε αποφασιστικά όλα αυτά τα ερωτήματα που τα κανάλια αποσιωπούν, τοποθετώντας την Αριστερά στο επίκεντρο των εξελίξεων. Αυτό βέβαια δίνει όντως μια ρομαντική νότα στην απέλπιδα προσπάθεια των γνωστών παπαγαλακίων να αποπροσανατολίσουν. Αλλά το ποτάμι πίσω δεν γυρνά!
Άρνηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας να χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο θα οδηγούσε σε ραγδαία επιδείνωση της κρίσης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρωζώνη στο σύνολό της. Η επιδείνωση της κρίσης στην Ευρωζώνη δεν είναι αμελητέο μέγεθος, καθώς θα επηρεάσει άμεσα τον σκληρό πυρήνα της, δηλαδή το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ως εκ τούτου, θα οδηγούμασταν σε νέα διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση τέτοιας οξύτητας που η προηγούμενη με αφορμή την κατάρρευση της Lehmann Brothers θα ωχριούσε μπροστά της. Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις δείχνουν όχι μόνο ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν συζητάει σοβαρά το ενδεχόμενο να λάβει απόφαση με τέτοιο ρίσκο, αλλά, απεναντίας, όλα δείχνουν ότι επιχειρεί να την αποφύγει. Όπως έγινε με τις διαπραγματεύσεις του ΔΝΤ και της νεοσύστατης κυβέρνησης της Ρουμανίας, οι πολιτικές της λιτότητας υποχώρησαν υπό την απειλητική επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.
Προφανώς η ίδια η ιστορία της Ευρώπης μάς έχει δείξει ότι δεν μπορούμε να είμαστε γεμάτοι βεβαιότητες. Σε κάθε περίπτωση, οι λαοί που τόσο καιρό υφίστανται την καταπίεση και τη διάλυση της κοινωνίας πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το μέλλον τους και να διαλέξουν μόνοι τους το δρόμο προς την αξιοπρέπεια ή την εξαθλίωση.
