Προφανώς δεν έχω λάβει πρόσκληση να συμμετέχω στο συλλαλητήριο ‘’για την Μακεδονία’’. Άλλωστε πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό, αφού εδώ και μισό αιώνα είμαι ‘’αντεθνικώς δρών’’, αρχικά εναντίον της αμερικανοκίνητης χούντας, στη συνέχεια για την ανεξάρτητη και αδέσμευτη Κύπρο και υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας στα Βαλκάνια, κατά των πυρηνικών και των ξένων βάσεων;
Βαρύνομαι και με το γεγονός ότι το 1994 οργάνωσα επίσκεψη του τότε προέδρου του ΣΥΝ, Νίκου Κωνσταντόπουλου στα Σκόπια, κόντρα στον αποκλεισμό που είχε επιβάλει στην γειτονική χώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, ενώ παρόμοια επίσκεψη, του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, οργάνωσα το 2008 με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο. Δεν έχω λοιπόν προσκληθεί, ούτε έχω θέση στο εν λόγω συλλαλητήριο. Ωστόσο αν μου δινόταν ο λόγος θα τόνιζα τα ακόλουθα προς κακόπιστους ή καλόπιστους συμπατριώτες που θα λάβουν μέρος.
Πρώτα πρώτα θα εξέφραζα την απορία, γιατί από τις δηλώσεις των οργανωτών απουσιάζει η φράση ειρήνη και συνεργασία στα Βαλκάνια, όπως ήταν το όραμα του Ρήγα Βελεστινλή και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.
Σε φίλους που ρωτούν, εσύ πάντα υπήρξες διαδηλωτής γιατί όχι τώρα, επισημαίνω. Πάντοτε συμμετείχα σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις με συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας, της ειρήνης και της εθνικής ανεξαρτησίας, κόντρα στους πολέμους και τις πολιτικές του «διαίρει και βασίλευε» μεγάλων δυνάμεων. Aξίες που δεν υπηρετούνται, το αντίθετο θα έλεγα, από το συλλαλητήριο για την Μακεδονία. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν γίνεται για να προστατευτεί η περιοχή αυτή της Ελλάδας και συνολικά τη χώρα μας. Ορισμένοι πάνε να χτίσουν πολιτικές καριέρες, κερδοσκοπώντας στην ευαισθησία του ελληνικού λαού για τα εθνικά του θέματα. Θυμίζω ότι αρκετοί, Έλληνες και ξένοι θησαύριζαν επί πολλές δεκαετίες μέσω των πολυδάπανων εξοπλισμών στο όνομα αντιμετώπισης της «εξ ανατολών απειλής».
Κάθε καλόπιστος διαδηλωτής, οφείλει να θέσει στον εαυτό του ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα, όπως: Θέλουμε ή όχι να λυθεί το πρόβλημα ύστερα από 27 χρόνια ή να σέρνεται άλλα τόσα, όπως το Κυπριακό; Πόσα μέτωπα ανοιχτά θα έχει η εξωτερική μας πολιτική; Θα βλέπουμε το δέντρο και θα χάνουμε το δάσος; Η προσοχή μας θα είναι προς βορράν, όπως στον ψυχρό πόλεμο ή προς ανατολάς, προς Τουρκία και Κύπρο; Από βορράν μας έλεγαν ότι ήταν ο κίνδυνος, αλλά απειληθήκαμε από την «σύμμαχο» στο ΝΑΤΟ Τουρκία, ενώ η Κύπρος προδόθηκε από την χούντα που είχε σύνθημα της το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Πρόσθετα ερωτήματα. Θέλουμε την Ελλάδα πρωταγωνίστρια της ειρήνης και συνεργασίας στα Βαλκάνια ή θέλουμε την απομόνωση της, ακόμα και από τους Ευρωπαίους εταίρους, που ζητούν λύση του Μακεδονικού ώστε να προωθηθεί ο στρατηγικός στόχος ένταξης στην ΕΕ των Δυτικών Βαλκανίων; Ξεχνούν οι «εθνικόφρονες» ότι το έπος των βαλκανικών πολέμων (1912-1913), επιτεύχθηκε με τις σωστές διεθνείς συμμαχίες όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος; Όσο για την Θεσσαλονίκη πιο είναι το όραμά μας; Να αποτελέσει κέντρο των Βαλκανίων, οικονομικό και πνευματικό ή να χαρακτηρίζεται «μεγάλη φτωχομάνα», που «βγάζει τα καλύτερα παιδιά», αλλά τα στέλνει στην ξενητιά;
Για την Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν υπάρχει άλλη εθνική στρατηγική, από την στρατηγική της ειρήνης και συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες και λαούς, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης. Αντιθέτως, οι οργανωτές του συλλαλητηρίου προτείνουν μια στρατηγική μίσους στα Βαλκάνια, δέσμιοι ψυχροπολεμικών αντιλήψεων. Δεν τους αφορούν οι ιδέες της σημερινής κυβέρνησης για ένα Σχέδιο Βαλκανικής Συνανάπτυξης και ένα Σύστημα Κοινής Ασφάλειας στα Βαλκάνια. Άλλωστε, δεν τους είδαμε στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία, ούτε θυμάμαι να έχουν πρωταγωνιστήσει για κανένα ογκώδες συλλαλητήριο αλληλεγγύης με τον Κυπριακό λαό, πιθανότατα επειδή η προδοσία της Κύπρου ήταν έργο της χούντας ενώ το Μακεδονικό κινητοποιεί τα αντικομουνιστικά, ψυχροπολεμικά απωθημένα τους.
Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής ( ΕΣΕΠ)
